Auteur: bruno

te vreden

Wat zijn we weer mee, denken ze dan bij DS heel tevreden. Want kijk, jobat biedt, met onmiddellijke ingang, nu ook haar jobaanbiedingen aan via een RSS feed. En we hebben er ook weer een primeur mee binnen. Voorwaar, we worden daar stérk in, zie ik de redacteur al –geheel voldaan– denken, in die internetprimeurs. Eerst als hadden we Gent, de eerste stad in België een eigen stadsblog, en nu de eerste jobsite in België die RSS gaat gebruiken.

(Een lovenswaardig en zéér nuttig initiatief overigens, dat ik vanavond met veel genoegen ga testen. Daar niet van.)

Hilarisch is dan weer het artikel waarmee DS die heugelijke gebeurtenis de wereld instuurt: RSS is het nieuwste internetfenomeen en komt overgewaaid uit de Verenigde Staten.

Het nieuwste internetfenomeen? De geijkte non-uitdrukking van de journalist die begot nog nooit meer dan drie minuten op het internet heeft doorgebracht, en dan bij voorkeur nog om zijn e-mail te checken waarbij hij zijn collega’s verbaast met de hoeveelheden viagra die hem in zijn inbox worden aangeboden. Jongens, jongens, er waait nogal wat rond op dat internet, kan je hem met nauwelijks ingetogen geestdrift horen verkondigen. Dat hebben we ook weer gehad.

Maar die RSS feed, dat slaat alles. Want, zo heeft hij horen waaien, RSS wordt de “e-mail van morgen” genoemd. De technologie is gebaseerd op de internettaal XML en biedt de mogelijkheid om automatisch op de hoogte gebracht te worden van een gewijzigde inhoud op een internetsite. En daar dient e-mail toch voor.

Verbazingwekkend. En je hoeft slechts één keer een klein feeder-programma te installeren (is het niet schattig) om van die RSS feed gebruik te kunnen maken. Beter nog, je kan het gratis downloaden van op de homepage van Jobat.be, het rekruteringsplatform van de Vlaamse Uitgeversmaatschappij.

Het rekruteringsplatform van de Vlaamse Uitgeversmaatschappij, man dat klinkt wederom érg goed. Beresterk. Een ijzeren toepassing. Concreet: je vult als werkzoekende eenmalig in welk soort van jobaanbiedingen je interesse wegdragen en zodra een bedrijf op de site van Jobat een vacature plaatst die overeenkomt met jouw wensen, komt er automatisch, “in real time”, een berichtje onderaan je computerscherm.

“In real time” (of toch op zijn minst volgens de frequentie waarmee je die newsreader de feeds laat controleren); zoals e-mail dus. Lijkt het je wat, dan kan je direct doorklikken naar de uitgebreide jobomschrijving. Deze techniek zorgt er volgens Jobat voor dat de werkzoekende “geen enkele passende jobaanbieding mist, en niet langer met mails wordt lastiggevallen over jobs waar hij of zij niet naar gevraagd heeft”.

Waarlijk de “e-mail van morgen”. Verbazingwekkend.

karamellespekken

Tiens, dacht ons Tessa, deze karamellespek lijkt mij toch iets te hard. Laat ik hem eens opwarmen in de microgolf. Zegge, 15 seconden op 750W?

Nog een geluk dat we geen rookdetector hebben, of we waren doof geworden.

boeken 200502

Van hetzelfde laken een broek als vorige maand. De legende:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

  1. Jacques Brel. De passie en de pijn. (Johan Anthierens) ***
    Non-fictie is niet meteen mijn ding. Maar voor zowel Jacques Brel als voor Johan Anthierens, maak ik met graagte een uitzondering. Het is een zeer persoonlijk boek; Anthierens heeft Brel twee keer geïnterviewd, en stond bekend als een groot Brel kenner. En dat blijkt. De laatste twee hoofdstukken zijn dan misschien wat minder (vandaar slechts 3 sterren), maar de rest is zeer boeiend.
  2. Ceux qui vont mourir te saluent (Fred Vargas) *+
    Waarom niet. Een scenario voor een B-movie, volledig voorspelbaar, maar ik wou per se nog eens iets in ’t Frans lezen. Zijn Haar derde roman, misschien (hopelijk) is de rest beter…
  3. The Rule of Four (Ian Caldwell & Dustin Thomason) ***+
    Stond al een tijdje op mijn verlangenlijstje, maar is pas recent als paperback verschenen. Op de achterflap stond het boek een beetje verdacht aangeprezen als The Da Vinci Code for people with brains, maar ik heb daar verder geen last van ondervonden. Het boek leest als een trein, en ik heb een paar keer bijna mijn halte gemist omdat het boek mijn volledig in haar greep hield, zoals ze dat dan plastisch weten te verwoorden. Zeer geslaagd in het genre. (Twee auteurs, six years in the making.)
  4. Imprimatur (Rita Monaldi & Francesco P. Sorti) *
    Stevig gehyped; gekocht omdat het in de Fnac in groene prijs stond (12 EUR voor 600 bladzijden). Volgens het NRC Handelsblad is de grootste kwaliteit […] hun bloemrijke en zeer fraaie schrijfstijl. Ik vond het verschrikkelijk betuttelend en belerend geschreven, in –wat ik veronderstel– het taalgebruik van de jonge knecht die het verhaal vertelt (16 jaar na datum, dus eigenlijk is er geen nood meer aan dat kinderachtige toontje). Het meest aangenaam om te lezen waren de laatste 37 pagina’s geschiedenisles. Lees liever Non Nobis van Hanny Alders, of Brief aan de Koning van Tonke Dragt, of een boek van Thea Beckman. (Misschien –hopelijk– is hun tweede beter; gezien die ook in groene prijs was, heb ik hem maar meteen ook gekocht.)
  5. Dreamland (Dale Brown) **+
    Na het hoogdravend gezwets van Imprimatur, had ik nood aan wat pulp. Tom Clancy has some serious competition stond er op de kaft, en dat kon maar 1 ding betekenen: Amerikaans heroïsme. Amerika goed, Islam slecht. En hoezekers: waar voor uw geld. Gelieve uw verstand op nul te zetten, en dan is dit boekje uiterst genietbaar. (En pretentieloos, wat van Imprimatur niet kan gezegd worden.)

films 200502

Van hetzelfde laken een broek als vorige maand. De legende:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

  1. The Village (M. Night Shyamalan) **
    Zeer vlakke fotografie; er had veel meer met kleur kunnen gespeeld worden. Het verhaaltje is niet slecht, en verhaaltechnisch valt er wel wat voor te zeggen. De ontknoping is verrassend, maar niet geheel onverwacht; de film kan echter best wel een tweede keer gezien worden (voor mij toch wel een belangrijk criterium). Al zitten er best wat gaten in het scenario. Neem nu de beweegreden van het hoofdpersonnage (en ik hiermee geef ik het einde van de film niet weg): ik kan mij voorstellen dat voor bvb een blinde darmoperatie ook al medicijnen nodig waren? (SPOILER: De meest vanzelfsprekende link –waarmee meteen het plot wordt verklapt als je de weet waar het over gaat– is met Walden.)
  2. Lantana (Ray Lawrence) ****
    Ik durf wel eens te klagen dat een film niet genoeg inleiding heeft; en dan bedoel ik niet dat ik verlang de verder onbekwame tronie van Nick Balthazar op mijn beeldbuis geplakt te krijgen (nor Jan Verheyen for that matter, al valt die voor de Cult Night uitzendingen weer wél te pruimen. Nee, met inleiding bedoel ik voorstelling van de personages, voorzichtige karakteropbouw, een klein beetje leiddraad, quoi. Bij Lantana had ik bijna de film als saai bestempeld nog voor hij goed en wel een half uur onderweg was. En dat was behoorlijk jammer geweest, want de film ontspint zich verder tot een zeer onderhoudend verhaal. En voor die prijs kunt ge hem niet laten liggen. Kópen!
  3. Collateral (Michael Mann) ***+
    In de Fnac werd de film meteen voorzien van een keurig ‘niet te missen’ label. Bijna had ik hem net daardoor niet meer gekocht, want hij werd geflankeerd door Man on Fire (de flutfilm met Denzel Washington), die hetzelfde label opgekleefd kreeg. Collateral laat MoF ver achter zich, en alleen al de fotografie maakt deze film de moeite waard. De uitkomst van het verhaal is van bij het begin duidelijk, maar de manier waarop de plot wordt uitgebouwd en de sobere vertelstijl staan borg voor een zeer onderhoudende film. Geen brute aktie, geen duizelingwekkende gizmo’s, maar klassieke, goed onderbouwde scenografie, ondersteund door schitterende fotografie en behoorlijke prestaties van Jamie Foxx en Tom Cruise.

koppie-koppie

De SP.A zal, op enkele onthoudingen na, dan toch het wetsontwerp over de auteursrechten goedkeuren in plenaire zitting. Verwacht binnenkort dus een nieuwe heffing op computers. En daar houdt het niet bij op, want:

Verder mogen de producenten allerlei technische belemmeringen inbouwen om het kopiëren te belemmeren. Als de gebruiker erin slaagt die te omzeilen, dan geldt voor privégebruik een soort gedoogbeleid.

Zodra die wet erdoor komt, wordt het voor de muziekindustrie in België legaal om slecht functionerende CDs te verkopen. En haar klanten verder als criminelen te behandelen. Al is er nog een waterkansje dat het niet gebeurt:

Officieel bepaalt de SP.A-fractie pas donderdag haar houding, maar nu al is duidelijk dat ze niet tegen het wetsontwerp zal stemmen. Tenslotte is dat een omzetting van een Europese richtlijn, klinkt het. Mogelijk onthouden enkele SP.A’ers zich, waarbij ze nogmaals hun protest tegen de heffing herhalen.

Zal de politiek wederom het geld volgen? Zullen Batman en Robin uit hun nare situatie ontsnappen? Tune in next time, same bat-time same bat-channel.

greed

Kijk, dat is nu de betekenis van “meegaan met uw tijd” volgens de muziekindustrie:

Some leading music labels are in talks with online retailers to raise wholesale prices for digital music downloads in an attempt to capitalise on burgeoning demand for legal online music.

The moves, which suggest the labels want a bigger slice of the fledgling market’s spoils, has angered Steve Jobs, the Apple Computer chief executive behind the iTunes online music store.

[via]

stille

Volgens mijn statistiekjes zijn er nogal wat mensen op zoek naar mpegs van Margot Stilley.

Margot wie? Ik wist het zelf ook niet meer tot ik –in diezelfde statistiekjes– zag dat deze entry wel bijzonder populair was (een review van 9 Songs).

9 Songs is een film van Michael Winterbottom, waarin Margot Stilley uiterst frequent in the flesh te bewonderen valt. Ofte: Winterbottom’s Nine Songs has caused a huge furor in Britain because it insists on showing full penetration, fellatio, ejaculation and cunnilingus being enjoyed by stars Kieran O’Brien and Margot Stilley. [bron]

In een soortement self fulfilling prophecy had ik er nog bij vermeld Pluk die seksscènes eruit (het grootste deel van de film), maak er mpeg-jes van en zet ze op het internet, en ze zijn niet te onderscheiden van een bepaald soort amateurfilmpjes die er nu al met regelmaat van de klok opduiken.

Oh well: een simpele google search levert bijvoorbeeld deze pagina op (NSFW). Misschien dat ‘men’ eerder daarnaar op zoek was?

de gazet

In het weekend durf ik nog wel eens de krant te kopen (DS dan in mijn geval, want Tessa is geabonneerd op DM). Maar ik heb zo het vermoeden dat het dit weekend de laatste keer was.

Sinds kort heb ik een digitaal abonnement op DS (mijn abonnement op de papieren versie was eind december afgelopen, en de digitale versie werd ergens in januari stopgezet). In het begint stond ik een beetje sceptisch tegenover een louter digitale versie van de krant (bof, sinds Espresso behoor ik tenslotte niet tot de “internet generatie”), maar ik merk dat ik het toch wel handiger vind om digitaal te raadplegen. Klik, klik, klik, klik, rustig allemaal in nieuwe tabjes laten laden, of afgaan op de titels via de newsfeed (dát is iets wat voor verbetering vatbaar is: meer info in de newsfeed). Wreed gemakkelijk.

En bovendien zie ik meer van de gazet als ik ze digitaal doorblader. Want kijk, de reactie van Dewinter op Mortier (Eigen stad eerst?), had ik schielijk gemist.

Geen papier meer dus. (Want zelfs de promotiebonnen worden digitaal bezorgd.)

wikicache

Zorgt België voor een cache van de Wikipedia? Vrijdagmiddag bracht Jim Wales, stichter van het naslagwerk, alvast een bezoek aan de dienst van Peter Vanvelthoven (Staatssecretaris voor Informatisering).

Vanvelthoven is ervan overtuigd dat de site een instrument is in het dichten van de digitale kloof, de kloof die er bestaat tussen mensen die met een computer werken en op het net surfen en zij die dat niet doen. De website beter bereikbaar maken is een stap in die richting. De staatssecretaris heeft daarom aan Belnet, het nationale onderzoeksnetwerk voor onderwijs, onderzoek en openbare diensten, gevraagd om te bestuderen of het mogelijk is een Belgische cache in te voeren. “Die cache zou een lokale kopie van de meest gevraagde pagina’s bewaren, wat de raadpleging van Wikipedia hier zou vergemakkelijken.”

Way to go.