Chick Corea & The Vigil
Chick Corea, Christian McBride, Tim Garland, Marcus Gilmore & Charles Altura
—
David Gilmore Numerology
David Gilmore & Numerology featuring Claudia Acuña, Miguel Zenón, Luis Perdomo, Christian McBride, Jeff “Tain” Watts & Mino Cinelu
Er zijn drie podia op het Newport Jazz Festival.
Quad Stage
Hier speelt vaak de iets progressievere of experimentelere muziek: Mary Halvorson of Robert Glasper bijvoorbeeld, maar net zo goed Hiromi en Gregory Porter.
Harbor Stage
Traditioneel geïnspireerde jazz, van spring in ’t veld Jon Batiste, de Ray Anderson Pocket Brass Band, Bill Charlap, maar toch ook weer iets zoals het twee uur durende concert van de Steve Coleman Projects: Five Elements, Talea Ensemble and Duo with David Bryant
Fort Stage
De headliners: Joshua Redman, Chick Corea, Wayne Shorter, Esperanza Spalding en Marcus Miller.
Dat hierboven? Dat is de perstent.
De tweede festivaldag (de eerste van de twee volle dagen) zit erop. Blij dat ik gezien heb: Ray Anderson Pocket Brass Band; Bill Charlap with special guests Bob Wilber and Anat Cohen; Wayne Shorter’s 80th Birthday Celebration; Esperanza Spalding Radio Music Society; Gregory Porter; Lew Tabackin Quartet; en een verrassende Marcus Miller.
Er zijn precies wat meer fotografen dan in Gent. Ze krijgen wat meer ruimte (bijna gelijk in Middelheim in vervlogen dagen), maar het podium is ook veel hoger. (Links onderaan staat daar trouwens Jos Knaepen!)
Rond 16 u. kwam de zon er einderlijk ook door.
Vanochtend (of was het gisterenochtend, een mens is niet meer met de tijd mee als hij door een paar tijdzones vliegt), vertrokken wij fris en monter op een ongoddelijk vroeg uur (opstaan on 5.30 u. is ongoddelijk, jawel), naar de luchthaven. Er was tijd voor een vluchtig ontbijt in de lokale Starbucks, en dan ging het in ijltempo naar Londen.
En hoewel ik al veel dat kanaal met het vliegtuig heb overgestoken, is het de eerste keer dat het mij opviel hoe klein dat stukje water tussen het Europese vasteland en het Verenigd Eiland wel is. Daar links op de foto ligt Frankrijk, vermoed ik, en daar rechts vinden we reeds de White Cliffs of Dover.
In Londen was er nog tijd voor een vluchtige snack in het restaurant van Gordon Ramsey, waarna we op ons gemak naar onze gate stapten. Het is daar een uur vroeger dan bij ons, dus we hadden overschot van tijd. Meer zelfs, er stond nog niemand bij onze gate, behalve een paar giechelende baliejuffrouwen. We zijn veel te vroeg, dacht het gezelschap.
“Hold on,” eiste echter één van de juffrouwen, toen ik op haar toe stapte, “I hope you don’t think you’re still getting on this flight, do you?” Ze waren niet echt vriendelijk, die juffrouwen, toen we hen beleefd vroegen of het echt niet mogelijk was dat we nog op het vliegtuig stapten. We zagen het ding immers nog staan, met boarding slurf geconnecteerd en al. “The doors are closed, you’re not getting on, go back to building A, and that’s final.” Nee, ze waren niet echt vriendelijk. Of behulpzaam.
In building A boekte men ons echter in geen tellen om, een vier uur later –nadat we ook hadden geluncht bij Gorden Ramsey, en ruim op voorhand aan de gate hadden postgevat– zaten we op de bovenverdieping van een Boeing 747. Voetjes in de lucht, menukaart in de hand: Newport, here we come.
Diana Krall, gisteren op Gent Jazz Festival (morgen in uw gazet).
Gisteren is het begonnen! We kunnen alvast stellen dat deze jongedame, Cécile McLorin Salvant één van de revelaties van het Gent Jazz Festival 2013 zal zijn. Gisteren gaf ze twee fenomenaal goede concerten op de gloednieuwe Garden Stage; wat een stem, welk een dynamiek, welk een présence!
Tot zo meteen!
(films vorige maand)
’t Is een beetje druk, deze dagen, dus ik heb eventjes geen tijd gehad om berichtjes te posten. Edoch, vorige week verscheen mijn smoel in de vacature, want men had mij geïnterviewd omdat ik tot de minderheid der thuisblijvende mannen behoor –of zoiets. An Kokken heeft daar een heel mooi artikel over geschreven, en Yves Coussement heeft mij fotografisch tot levitatie bewogen.
Dit hebben ze er verder ook speciaal uitgelicht:
Het is in België ontzettend moeilijk om iets bij te verdienen. Doet er zich sporadisch een leuke opportuniteit voor […], dan komt daar immers veel rompslomp bij kijken en moet ik meteen een deel afstaan aan de staat, waardoor het sop de kool niet waard is. Het is logisch dat je bijdragen moet betalen, eenmaal je op regelmatige basis geld verdient, maar op dit moment is het quasi onmogelijk om beetje bij beetje een bescheiden carrière op te bouwen. Het huidige systeem demotiveert mensen enorm om actie te ondernemen.
Waarmee ik bijvoorbeeld bedoel: het is een beetje jammer, dat men als werkloze ongeveer 700 euro per maand kán ontvangen, daarbij volledig in orde is voor de pensioenopbouw en de sociale zekerheid, maar dat wie voor datzelfde bedrag als zelfstandige werkt, plots belastingen en sociale zekerheidsbijdragen moet betalen. (Opgelet! Dit is géén kritiek op de werkloosheidsuitkering.)
Zou het niet interessant zijn, om een gelijklopend systeem voor zelfstandig werkende individuen te hebben, waarbij die belastingsvrij kunnen werken tot bijvoorbeeld dezelfde som als de werkloosheidsuitkering (op jaarbasis berekend)? En waarbij de staat de sociale zekerheid voor haar rekening neemt (vs sociale zekerheid, pensioenopbouw én werkloosheidsuitkering)? Misschien dat er op die manier meer werklozen kunnen geactiveerd worden en zwartwerk alweer een beetje kan verminderd worden?