Cultuurdurf!

Soms ben ik gewoon te braaf. Te bang om mensen tegen de schenen te schoppen, omdat ik van mijzelf weet dat ik redelijk ongenuanceerd uit de hoek kan komen. Veel van wat ik schrijf –en zeker van wat ik aan dit blog toevertrouw– is een paar duizend keer afgezwakt naar proporties waarvan ik denk dat ze aanvaardbaar zijn. Links en recht durf ik IRL nog wel eens te verkondigen wat ik echt denk natuurlijk, zoals aan de toog van de cafés waar ik niet kom omdat er nog steeds mag gerookt worden.

—

1. Zo heb ik niks geschreven over Joke Schauvliege, de kersverse ministuur van Natuur en Cultuur, twee zaken die ze, volgens Luc Coorevits van Behoud de Begeerte, hebben samengevoegd omdat dat zo mooi rijmt.. Bij waanzinnig hoge uitzondering heb ik het interview dat Linda De Win van Schauvliege heeft afgenomen, gezien. Ik onthield daaruit eigenlijk veel minder de verbazingwekkend beperkte ervaring die de minster van Cultuur ter zake heeft, dan wel de tenaciteit waarmee De Win steeds maar dezelfde vraag aan Schauvliege voorlegde, die al lang had toegegeven dat ze “nee, echt niets afwist van cultuur maar dat ze bereid was zich in te werken.” De schokgolf die zich door de culturele sector rimpelt, is geheel terecht, en laten we meteen ook maar om Lanoye citeren: geen enkele sollicitant zou zo’n jobinterview overleven.

Yves Desmet legt –zonder dat hij dat bedoelt– de vinger op de zere plek:

Haar laatst gelezen boek kon ze zich niet voor de geest halen, maar ze had niet zo lang geleden wel nog een toneelstuk gezien. Bij navraag bleek dat een felgesmaakt optreden van het lokale amateurgezelschap, exact zes maanden terug. Want ook het verenigingsleven valt onder cultuur, betoogde Schauvliege.

De geïmpliceerde verbijstering dat amateurtoneel tot kunst kan worden gerekend, past perfect in de rode problematiek dat kunst elitair en trendy moet zijn. Toen ik het een tijdje geleden over de partij van hippies en yuppies had, vroeg men mij als je er dieper op wil ingaan: doen! Maar kijk, ik had er (verder) niet over geschreven, want sommige mensen zijn tegenwoordig van mening dat ge maar beter zelf geen mening kunt hebben (als die niet met de hunne overeenkomt), of toch tenminste dat ge ze niet wereldkondig maakt. Jaja, interessant. Ondertussen heb ik al behoorlijk wat achtergrondinfo om mijn mening te staven, en binnenkort schrijf ik nog wel eens wat.

—

2. Zo ben ik uiterst voorichtig geweest in mijn besprekingen van Gent Jazz. Er zijn minstens twee manieren om een concert te bespreken. Eigengereid en (vooral) kritisch; of verslaggevend over hoe het concert door het publiek werd ervaren. Ik ging voornamelijk uit van dat laatste, want zowat elke dag van Gent Jazz werd door het publiek waanzinnig enthousiast onthaald. Zelfs George Benson. En hoewel ik McCoy Tyner veel beter vond dan Randy Weston, heb ik tegen een aantal mensen mijn verhaal gedaan over hoe ik vond dat Gary Bartz een bijzonder eigenaardige manier van spelen had. Zijn timing zat er volledig naast, en wel in die mate dat het leek alsof een kwartet op het podium stond, waartijdens een saxofonist ook stond te spelen, maar vermoedelijk een andere set. Misschien is dit een ver doorgedreven vorm van free jazz, waar ik alsnog de ballen van snap, maakte ik mijzelf wijs, en ik besloot Bartz’ aberraties maar niet te vermelden in mijn verslag. De mensen aan wie ik het vertelde bekeken mij alsof ik, en niet Bartz, van een andere planeet kwam. Vandaag las ik evenwel de samenvatting van Didier Wijnants in DM, en ik ben het op zowat alle vlakken met hem eens (behalve dan dat ik Weston saai vond, en Tyner goed), en dan in het bijzonder over het gedeelte waarin hij het heeft over “Bartz’ geklungel”.

—

Durf. Ik werk eraan.