“Papa, weet gij wat het langst rijp blijft?”, vraagt hij op weg naar de North Hill Bakery.
“Rijp, jongen?”
“Ja, allez, gelijk de versheidsdatum? Want ik weet het wel hoor”, biedt hij meteen aan.
“Euh,” zeg ik terwijl allerlei soorten etenswaren mij voor de geest worden gehaald, “zeg maar.”
“Opa en de oma’s hé,” glimlacht hij, “die blijven het langste rijp volgens mij.”
Dat was een halve dag nádat zijn neus spontaan was beginnen bloeden, en nog iets langer nadat we allebei Tessa’s jeansrok hadden gepast (don’t ask –er lopen hier nogal wat mannen in rok rond).
(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)
“Het is waarschijnlijk de laatste keer dat we hier zitten”, zeggen we elkaar als we onze lunch eten. Er zit een cinnamon swirl brood in mijn gerecycleerde tas (Made in Seattle), het enige brood dat ze hier iets of wat deftig maken (vooral getoast en daarna beboterd heel lekker), en ook dat zal de laatste keer zijn.
“En daarnet zijn we voor de laatste keer in die cd-winkel binnengestapt ook, papa.”
De voorbije maand greep hij er bij één van de luisterposten steevast naar Mozart 252, een heropname van een aantal bekende Nyman stukken met Mozart als leidraad. Vandaag heb ik de cd voor hem gekocht; ik houd ook van Nymans muziek, en toen ik snel even over de introtekst scande, kreeg ik een beetje heimwee naar mijn Nymantijd. De cd ligt ondertussen op repeat, en we krijgen er allebei geen genoeg van.
“Die zal ook wel lang ‘rijp’ blijven, hé jongen”, knipoog ik hem toe.
Ik ben altijd vertederd over hoe je met je omgang met Henri schrijft. Ik wil ook zo een papa worden! En tot heel gauw, welkom, welkom!
zit de reis er al op? wens jullie een voorspoedige vlucht terug, en een korte jetlag – zo kort mogelijk in elk geval… (gelukkig is er dan koffie)
merci voor ‘het reisverslag’!
mijn koffer staat klaar – de voorlaatste week is ingegaan; minder verre reis, een ander soort jetlag, maar wellicht een avontuur om niet te vergeten. wat denk jij, is een maandje al oud genoeg voor de weiden van Park Den Brandt?