Wie mij ook maar een klein beetje kent, weet dat ik niet meteen iemand ben die van zichzelf makkelijk contact zal zoeken met andere mensen. Ik sta open voor nieuwe contacten, en verwelkom iedereen die wél de moed heeft om met mij contact te leggen, maar zelf ben ik te bang om dat te doen. Vanavond waren we uitgenodigd bij M., een (Hele) Grote Meneer op de plek waar mijn doktertje hier in Seattle werkt. Ik word al zenuwachtig bij het gedacht alleen al, Tessa gaat daar met veel meer en natuurlijke flair mee om.
Het moet gezegd, ik val hier in Amerika –of toch in Seattle– van de ene positieve verbazing in de andere, mensgewijs. De automobilisten stoppen hier voor de voetgangers –en dan bedoel ik echt wel wachten aan de overkant van het kruispunt waarlangs ge aanstalten maakt om over te steken. De mensen zeggen vriendelijk goeiendag als ge ze kruist. In een winkel verwijzen ze u zonder de minste aarzeling door naar een andere waar ze datgene waar ge naar op zoek zijt wél hebben. Kortom, ge moet al zwaar misantroop zijn om hier niet een klein beetje mensenlijke goodwill te willen zien.
Zo ook M. Die mens haalde ons in zijn huis binnen alsof we al jaren de beste vrienden waren. Van de voordeur ging het recht naar de keuken waar wij en de andere genodigden –A., de fotograaf op wiens opening van zijn tentoonstelling we donderdag waren (op uitnodiging van M., die hem als een zoon beschouwt), zijn vrouw en hun kindje– rond het aanrecht de aperitief nuttigden. M. heeft een kunstcollectie om u tegen te zeggen, was enorm geïnteresseerd in mijn fotografische doen en laten –net zoals A.– en heeft mij in contact gebracht met RR, een naar het schijnt zeer geapprecieerd fotograaf alhier.
Het was een schitterende avond –schreef hij, daarmee abrupt zijn relaas eindigend– maar nu ga ik slapen. Ik ben doodop van het drukke weekend.
Fijn om nog eens zo een mooie kant van de US-ers te zien, ik ken die kant wel, maar vergeet dat vaak door de media de laatste jaren 😉
Echt sociaal, inderdaad, Nederlanders verschillen er niet veel van trouwens, op dat vlak.
@Henri: holabeer! Over die mythe, de pertinente leugen, de contradictio in terminis: “sociale Nederlanders”, kan ik anders -als ervaringsdeskundige, wel een paar uur doorbomen.
Over het algemeen durf ik zelfs beweren dat ze in de blogosfeer ook veel ‘socialer’ zijn dan wij Vlamingen. Veel meer commentaartjes, aanmoedigingen, etc. Anderzijds voelt het voor ons daarom net een beetje ‘fake’ aan; hoewel dat misschien het geval niet is? Misschien kan je hierop een antwoord geven na jullie trip.
Toch mooi Bruno, al die contacten met fotografen daar in Seattle.
Naast een onvergetelijke tijd met T. en H., ook nog eens ideeen en kennis opdoen in de Amerikaanse fotowereld.
Ogen en oren open houden! Maar dat doe je toch al natuurlijk:-).