De kleinste gemene deler. Judge Judy, daar doet Recht van antwoord mij nog het meeste aan denken. Het volk opjutten, de mensen onderbreken, de meest populaire naar de mond praten, cafépraat verkopen; álles behalve nadenken, onderbouwen, of uitdiepen.
Laten we maar eens kijken naar het debat over het loon van de artsen-specialisten, klonk het hier. Het wát? Debat? “Artsen verdienen te veel, hé meneer Moens,” vroeg de seksuologe uitdagend. “Artsen verdienen niet te veel Goedele.” Over, en weer, over, en weer, over, en weer. Een ping-pong spelletje waar de échte cafébaas (Stevaert) heel rustig bij bleef. Dat sierde hem tenandere.
Stevaert was waarschijnlijk naar Vilvoorde getrokken omdat hij het nu eenmaal politiek verplicht was, en met de gedachte alles mooi over zich heen te laten gaan, rustig zijn standaard argumenten opdravend. En dan zetten ze daar een moegetergde en heetgeblakerde Moens tegenover. Ze hebben tenslotte een programma te maken bij VTM. Vol spektakel en sensatie, want hadden ze echt willen informeren, dan hadden ze de mensen volzinnen laten gebruiken, en misschien ook wel één van die onderbetaalde specialisten erbijgehaald, zoals een pediater of een gynaecoloog (dag buurman), ipv van een klinisch bioloog en een cardioloog.
Zeer spitsvondig was het ook, de huisarts te laten opdraven, wiens vrouw net een vreselijk verkeersongeval had meegemaakt en slechts nipt door ’s mans collega-specialisten werd gered. Mijn sympathie voor wat die mensen hebben meegemaakt, maar wat daar nu de relevantie van was? (Ook dit kon Stevaert niet uit zijn lood slaan. Pech voor de VTM.)
Een non-event. Ik ben niks wijzer geworden, waarmee ik bij deze, en met gerust hart, Liekens terug naar het gat in mijn geheugen mag verbannen.