Geen schema

Of ik volgens een schema train, vroeg Manuel in de commentaar bij Sporten *is* gezond. Vorig jaar in Seattle heb ik dat een tijdje volgehouden, zo’n schema. Seattle ligt op een paar heuvels, en dat leende zich bij uitstek tot intervaltraining, tempowissels én lange afstanden. In september had ik de afstanden al wat uitgebreid, maar stiekem wou ik eigenlijk gaan voor The Ultimate Ultramarathon Training Plan. Nog steeds, eigenlijk, maar ik ben tot het besef gekomen dat het meer tijd gaat vragen dan ik eigenlijk voorzien had.

Lopen doe ik enkel nog voor de gezondheid. Ik hoef geen records te breken, dus met snelheid zit ik niet zo in. Als ik sneller zou willen lopen, dan moet ik intervalletjes doen, en dat trekt mij helemaal niet aan. Ik loop wel rondjes, aan vijf minuten per kilometer of 12 kilometer per uur.

Er zit wel wat structuur in mijn lopen, maar het gaat allemaal veel intuïtiever. De hartslagmeter blijft thuis, en ik gebruik enkel nog die Nike+-afstandsmeter, omdat ik het wel leuk en mooi vind om alles automatisch in zo’n overzichtelijke grafiekjes te krijgen. Normaal gezien loop ik op maandag (korte afstand, 1 keer rond de Blaarmeersen); woensdag (1 of 2 keer rond de Watersportbaan of 1 keer rond de Watersportbaan en 1 keer rond de Blaarmeersen); vrijdag (2 keer rond de Blaarmeersen) en zondag (twee tot drie keer rond de Watersportbaan). Tegen september hoop ik dat iets uit te breiden, maar dat hoeft niet.

Dus nee, ik loop niet meer volgens een schema. Enfin, in de coulissen wordt gefluisterd dat er één lange afstand per week moet zijn (bij mij op zondag), en dat de daaropvolgende loop een recupje moet zijn (die op maandag dus). En dat je best een dag tussen laat, bij twee opeenvolgende trainingen. Maar meer dan dat zit er niet in, in mijn schema. En dat bevalt me uitstekend.