Hitchcock in Paris

Begin februari zaten wij in Parijs. Ik had toen de Yashica-Mat en wat Fuji Pro400H meegenomen, maar blijkbaar ook de Leica. Ik was dat geheel vergeten, tot ik vandaag het filmpje dat ik zaterdag had afgegeven opnieuw ging ophalen bij Dirk. Ik was geheel in de veronderstelling dat ik alleen foto’s van het voorbije Gent Jazz Festival en het Jong Jazztalent concours zou terugkrijgen, maar blijkbaar zat dat filmpje er al vier maand op! Vier maand!

Onderstaande foto’s bleven op mijn netvlies haperen, niet om de kwaliteit –duh– maar om de kitscherigheid van de snapshots en het hoge Hitchcockgehalte. Waarmee ik bedoel dat het lijkt alsof de foto’s collages zijn van een afzonderlijke voorgrond en achtergrond.

it's Paris, baby

(Leica M6 TTL, Voigtländer Color-Skopar 28mm f/3.5, Kodak BW400CN, 400ASA)

Zeg nu zelf, dit kon makkelijk een studioshot zijn waarop de figuranten voor een statische achtergrond werden geplaatst, compleet met uitgeflitste en over-expressieve gezichten.

it's Paris, baby

(Leica M6 TTL, Voigtländer Color-Skopar 28mm f/3.5, Kodak BW400CN, 400ASA)

Idem voor deze: die Eifeltoren past gewoon niet in dit plaatsje.

Of sta ik alleen met deze indruk(ken)?

7 gedachtes over “Hitchcock in Paris”

  1. Inderdaad. Vooral de eerste foto voelt een beetje vreemd aan. De gebouwen op de achtergrond zijn precies helemaal van spiegelglas gemaakt (of is dat zo in werkelijkheid). Het is een foto uit de toekomst, science fiction.

  2. nee je bent niet enigste met dat gevoel….voor ik de tekst begon te lezen vroeg ik me al af of dat collage foto’s zijn. Zeker de eerste lijkt echt uit een achtergrond en figuranten vooraan te bestaan. Heel vreemd!!

  3. Neen je bent niet de enige met dat gevoel, wel een leuk resultaat, of hoe ik me een filmset van een science fiction in de jaren ’50 voorstel

Reacties zijn gesloten.