Helemaal gepakt en gezakt stond ik, niet alleen de Canon (+ twee lenzen) en de Hasselblad (+ twee lenzen) en mijn statief, ik had bovendien zelfs aan filmpjes gedacht deze keer. Op de tijd dat ik mijn fototassen had gevuld en ze naar beneden had gedragen, een kwartier voor ik naar mijn afspraak zou vertrekken, was iemand erin geslaagd zijn wagen voor onze poort te plaatsen.
Mijn afspraak was in Antwerpen, een heuse fotoshoot met een niet meteen onbekende jazzmuzikant, waarvoor we zo’n twee uur hadden uit getrokken. Een uur voor een shoot, en dan een uurtje tijdens de soundcheck voor actiefoto’s.
De warmte straalde me van de motorkap van de wagen tegemoet, nog voor ik mijn hand erop legde, en mijn eerste impuls was dan ook op het hotel wat verder in de straat af te stappen. Ze zijn daar overigens veel klantvriendelijker –of moet ik zeggen: buurtvriendelijker– geworden. Meer dan eens wandelt de receptionist mee tot aan de poort om de wagen persoonlijk te monsteren, en ze hebben er ook een compositiefoto van een aantal garagepoorten in de straat om de mensen –voornamelijk Nederlanders, maar dat zijn ook mensen, heb ik mij laten vertellen– voor de neus te houden wanneer die vol overtuiging ontkennen dat ze hun wagen voor een poort hebben geparkeerd –wat ze dan vanzelfsprekend tóch hebben gedaan.
Kevin C. –hij had zo’n opspeldkaartje met een logo van Bekaert in zijn wagen laten liggen– bevond zich evenwel niet in het hotel.
“101, dringende politiehulp, hoe kan ik u helpen?” Een takelwagen zou helaas nog wel even op zich laten wachten (los van de minimale tijd dat zoiets vraagt, heeft de politie ook nog wel echt belangrijke dingen te doen), dus ben ik even het homokot in gelopen.
Het homokot is een sauna rechtover het hotel. Ik bedoel die omschrijving helemaal niet negatief overigens. De sauna staat in alle relevante gaypublicaties als hoogwaardig omschreven, zo blijkt aan een bericht aan de balie, en gezien ik mij niet geroepen voel om dat empirisch na te gaan, wil ik ze best op hun woord geloven. Ik heb nog nooit een voet in een sauna gezet, dus ik beschik niet meteen over vergelijkingsmateriaal.
Om de sauna binnen te gaan, stapt men een entree binnen, alwaar men kan kiezen tussen drie deuren. Ze zijn alle gesloten, maar één van die deuren heeft een bel. De wachttijd is uiterst beperkt, want ik had amper aangebeld of een elektronische zoemer klikte mij binnen. Een nieuwe wachtplaats, met een volgende gesloten deur en een loket met een geperforeerde triplex plaat waarachter zich een goed voorziene jongeman in ondergoed bevond. Heel proper allemaal, met stapels witte handdoeken en wel vier verschillende soorten condooms in de aanbieding. Van achter een met een zwaar gordijn afgesloten doorgang, die ik door de triplex plaat kon zien, klonk opzwepende muziek.
Moeizaam legde ik de jongeman mijn probleem voor. Na vier keer uitleggen, waarbij hij zijn oor olijk door de gaten in het plexiglas trachtte te wurmen, volgde een vriendelijk antwoord op mijn verzoek. “Ah ja. Maar zelfs als die gast hier zou zijn, dan kan ik u dat nog niet vertellen hé.”
Daar had ik alle begrip voor. Maar hij hoefde mij ook niet te zeggen of hij hier was. Maar stel –in het hypothetische geval– dat die persoon hier zou zijn, dan zou hij hem wel kunnen waarschuwen dat zijn wagen zal weggesleept worden. Hij keek mij koket aan, en even leek het erop of hij mij ging vragen wat te komen relaxen bij de sauna. Hij herpakte zich en knipoogde: “ik zal ne keer gaan horen.”
Helaas. Ook daar was Kevin niet te bespeuren. Niemand die zegt dat Kevin de bestuurder van de wagen was natuurlijk, vandaar dat ik ook de nummerplaat en het merk en kleur van de wagen op een papiertje had genoteerd.
Om half zeven zat ik eindelijk in de wagen naar Antwerpen. Om kwart na zeven was ik ter bestemming. Van een deftige fotoshoot was geen sprake meer, ik kon enkel nog foto’s nemen tijdens de soundcheck. En hoewel ik toegang had tot de backstage ben ik niet meteen de persoon die daar de muzikanten gaat lastig vallen tijdens de tien minuten die ze nog hebben voor hun optreden begint. Ik weet het, ik moet wat assertiever zijn op dat vlak.
Nog wat gebabbeld met Jos, en rond negen uur was ik al terug in Gent waar ik nog het grootste deel van het concert bij Tuur kon meepikken.
En nu maar hopen dat ik toch een minimum aan bruikbaar materiaal heb.
—
(*) Een citaat uit een soundtrack van een film die ik nog niet heb gezien.
Wij zijn die film gisteravond gaan bekijken en het loont echt de moeite. We hebben er alle zes van genoten, zelfs de jongste die vond dat ze meer van die films over het echte leven moesten maken.
Het homokot, tsss… *draait met zijn ogen*
Die zullen niet geweten hebben wat hen overkwam: “Kijk eens wie we nu aan de deur hebben!”
*Kwijl*
😉
@ Huug: zat mij net dezelfde bedenking te maken; wat zou het heerschap in kwestie nog meer gecommuniceerd hebben? “gasten, er woont hier schoon volk in de buurt als als ge’t nog eens wilt zien, ik weet waar ge uwen auto moet zetten” :-))
Wel jammer om op die manier een shoot te missen natuurlijk.
Allez, allez: koest, alletwee :p
Ik bewonder u voor het geduld dat ge kunt opbrengen voor die parkeerders voor uw poort. Het is misschien niet praktisch, maar kunt ge geen verschuifbare plantebak ofzo op die plaats zetten? Opzij schuiven als ge binnen of buiten wilt, het is niet per se lelijk en ge zijt ineens van al die miserie af.
Uitstekende fillem trouwens. Aanrader
heb je de Kevin zijn naam al gegoogled?
@marc: jawel. Dat was het tweede wat ik deed (na eerst naar het Hotel te zijn geweest), in de hoop ergens een GSM-nummer te vinden. Wat ik over hem heb gevonden klopt met de name-tag van Bekaert, maar een telefoonnummer zat er niet bij. De politie had wel een telefoonnummer, maar dat kwam bij zijn ouders uit. “Sleept hem maar, dat zal hem leren”, heeft zijn vader naar het schijnt gezegd.
Oh, enne de naam (etc.) is ‘lichtjes’ gewijzigd vanzelfsprekend, het is hier geen kliksite van het Vlaams Blok hé 🙂
@Marnik: och, het is niet dat ik een keuze heb. En ik heb uit de filles naar Brussel destijds rap geleerd dat het geen zin heeft om u op te winden in iets waar ge toch geen controle over hebt. Hm. Misschien moet ik mij zo’n bobcat aanschaffen om ze de straat op te duwen, die kiekens 😉