In november vorig jaar had ik bericht over het onderzoek van Aniruddh Patel (dat ik via Nature had gevonden); gisteren had het nieuws ook DS bereikt: Waarom Engelse muziek meer swingt dan Franse – Componeren we zoals we spreken?
Het blijft een interessant en boeiend gegeven, vandaar neem ik nog maar even de verwijzingen opnieuw over + een PDFje naar het artikel van DS (die het blijbaar nog steeds te moeilijk vinden om dergelijke referenties in hun artikels op te nemen al hebben ze nu precies wel zélf een artikel geschreven —bygones, and all that).
- 1998: Processing Syntactic Relations in Language and Music: An Event-Related Potential Study (PDF), gepubliceerd in Journal of Cognitive Neuroscience
- 2003: Language, music, syntax and the brain (PDF), via The Neurosciences Institute
- 2004: Music mirrors tone patterns in our speech, oorspronkelijk gepubliceerd in Nature
- 2004: English and French Classical Music Reflect the Melody and Rhythm of Speech in the Two Cultures
- 2005: DS: Waarom Engelse muziek meer swingt dan Franse (als PDF)
Tiens, wat was de naam in het schoon vlaams ook al weer van zowat de mooiste rhetorische figuur die er is, de apophase? Zo van “verre van mij om te suggereren dat het bij De Standaard allemaal luieriken zijn die hun bronnen niet vermelden, maar…”?
<onschuld>Ah bon?</onschuld>
🙂