wij zijn niet bang

Bij de tandarts was het lang niet zo erg als verwacht. Al was het maar omdat mijn tand (voorlopig) niet diende te worden getrokken. ’s Ochtends werd de afspraak telefonisch verzet naar 15u (ipv 17u15), en met de trein van 12u28 kwam ik op een deftig middaguur te Gent aan, waardoor ik de kans kreeg tot een galgenmaal (bij Himschoot). Een cappuccino achteraf, want je weet maar nooit of ook vloeibaar voedsel niet meer zou lukken, na dat tandartsbezoek.

Henri was er in elk geval niet echt rouwig om dat ik hem rond kwart na twee uit de klas kwam plukken, en na de obligate tandenpoetsbeurt (een beetje zoals je proper ondergoed aantrekt om een medisch onderzoek te ondergaan), vertrokken we tandartswaarts. Inwendig een beetje zenuwachtig (hoeveel, en wat, moet eruit), maar uitwendig zo kalm als de halcyonische doldrums in de Atlantische Oceaan (om maar eens een vergezocht en complex beeld te misbruiken). Ik had mij voorgenomen dat masker niet meer af te nemen zolang de interventie duurde.

De eer was aan mij. Henri zag het niet zitten om als eerste plaats te nemen in ‘De Stoel’, en het verdikt was al gauw: dit moet worden verdoofd. Een reusachtige spuit, met een even gigantische naald, die ik tussen mijn net niet tijdig gesloten oogleden nog kon waarnemen, werd in de plooien van mijn onderkaak gedrukt. Het tintelde tot in mijn tong. Henri werd vakkundig eventjes naar de wachtzaal gestuurd, om een stripverhaal uit te kiezen, en bij zijn terugkomst, mocht hij op mijn schoot plaatsnemen voor zíjn korte onderzoek. “Ik zie dat ge heel flink uw tanden poetst,” moedigde de tandarts hem aan. Voor hem duurde de hele interventie maximaal 60 seconden. Lang genoeg om de verdoving bij mij te laten inwerken.

Of hij de ganse tand, of in het beste geval de stukken die er eventueel moesten worden uitgehaald, voor mij kon bewaren, vroeg ik de tandarts nog, voor ik mijn ogen snel sloot. Hij lachte even. “De tand laat ik voorlopig nog zitten, maar dat stuk moet er wel uit. We wisten al langer dat die tand een verloren zaak is, maar we zullen een foto nemen, en dan bekijk ik wat we er binnen een maand of drie nog van kunnen maken.”

Achteraf vond Henri dat ik flink was geweest. Hij vond het cool, dat de tandarts zo met die grote tang het stuk tand eruit had gehaald. Veel kon hij me echter over de procedure niet vertellen, want de prentjes in zijn stripverhaal waren nog vele keren interessanter gebleken. “Maar mag ik nu die stukken toch ne keer zien?”