Het gaat bijna twee weken geleden zijn dat ik mijn zoon nog heb gezien. Twee zaterdagen geleden vertrok hij met mijn schoonouders naar Venetië. Hij kwam terug thuis toen ik in Middelheim zat, en ging, nog voor ik zelf terug thuis was, met mijn moeder mee voor nog een paar dagen vakantie. We hebben ondertussen wel wat gesms’t, en morgen zie ik hem eindelijk opnieuw.
Ik heb geen idee wat ik in de week voor Middelheim heb uitgespookt –het voordeel (of soms nadeel) van een bijzonder slecht geheugen– en ook Middelheim zelf lijkt al door nevels in de kronkels van mijn geest versluierd te worden. Het was nochtans een bijzonder geslaagde editie, zowel wat betreft opkomst (ruim 20.000 bezoekers), als de muziek (Zorn, Defoort, Bollani, Conte, McFarlane, MixTuur, Cohen, Neve, FES), als het werk en de ontspanning.
Het zal drie jaar geleden zijn dat ik nog eens in Antwerpen ben blijven overnachten, maar dit jaar had ik ervoor geopteerd om toch maar in de buurt te blijven. De kost van de benzine alleen al, maar ook het leven zonder files of de nachtelijke sneltreinvaart naar huis om vervolgens ’s ochtends rap-rap mijn foto’s nog te bewerken. Dit jaar kon ik mijn iMac parkeren boven in het kasteel Den Brandt bij het PR-team –dat de infiltrant van het programmateam enthousiast tolereerde. De foto’s werden geprept na elke shoot, en tegen dat het goed en wel (even) na middernacht was, kon ik de selectie naar de persserver uploaden. Dat was efficiënter zelfs dan tijdens Gent Jazz, toen ik mijn foto’s nog allemaal thuis moest bewerken en ze pas tegen de volgende middag afgewerkt waren.
Vanuit onze locatie hadden we zelfs zicht op het terrein, en konden we probleemloos alle concerten meevolgen. Het enige nadeel was het weer (nu ja). Ik heb meer t-shirts versleten dan in Newport, want de bovengemiddelde temperaturen lagen in onze werkplaats nog hoger dan in de frontstage, gezien de werklust en de ventilatiekracht van de computers.
Er was zelfs nog tijd om (twee van de drie) jam sessions bij te wonen –het laatste gedeelte toch, want om drie uur werd de stekker er onverbiddelijk uitgetrokken. Wist u dat Tuur Florizoone en Zara McFarlane nog hebben meegejamd? Bart Maris heeft die jams fantastisch laten verlopen.
’s Ochtends had ik nog tijd voor ontbijt (echt uitslapen lukt mij al niet meer sinds ik van de universiteit af ben) én om wat te lezen, voor ik terug naar het park trok. Lang geleden dat ik mij nog eens zo met werk geamuseerd heb, en ik kijk al heel hard uit naar volgend jaar.