Gisteren speelden Nasheet Waits (drums), Logan Richardson (sax), James Hurt (piano) & Tarus Mateen (bas) in de Gent Jazz Club de pannen van het dak. Vooral het duo Waits-Mateen swingde onvermoeibaar door.
“Bertrand is er toch maar in geslaagd om de Amerikaanse jazzclub sfeer neer te poten”, dixit Tessa. Al mag het volgende keer een tikje minder warm zijn, in die club. Een mens zou al voor minder in zijn t-shirt rondlopen.
(Voor wie ook zo’n t-shirt wil –in alle maten en kleuren en pasvormen (m/v) beschikbaar– ze worden o.a. verkocht op de Gent Jazz Club concerten.)
(Gentblogt heeft wat technische problemen blijkbaar, dus ik zet hetzelfde artikel nog even hier ook.)
Drie jaar geleden stonden wij op het punt om –voor de tweede keer– drie maanden in de VS te verblijven. De eerste keer had ons geleerd dat we beter niet te veel naar daar meesleurden, want dat we toch minstens met één extra valies naar huis zouden terug keren. Eén van de weinige cd’s (twee of drie), die ik niet geript in mijn schoudertas had gestoken, was het toen pas verschenen album van de Yves Peeters Group, Sound Tracks. De muziek viel te omschrijven als een (zeer) geslaagde mengeling van jazz en Americana, en fungeerde als een overheerlijke soundtrack (vergeef de voor de hand liggende woordspeling) op onze ritten door onder meer de Canyonlands in Utah. De lapsteel gitaar van Geert Hellings speelde een grote rol in het bepalen van de klankkleur op dat album.
Die klankkleur is bijna volledig gewijzigd op het nieuwe album (Geert Hellings maakt ook geen deel meer uit van de groep). All you see gaat meer de Afrikaanse kant op, al hoeft u geen Polé Polé toestanden te verwachten. De invloeden zijn er onmiskenbaar –tot in de titels– maar zijn meer op te vatten als een multiculturele mix, dan een radicale wijziging naar Afrikaanse jazz. Eén van de typerende nummers is Matongé (van Kummert), genaamd naar de Brusselse veelkleurige wijk. Het album bevat enkel eigen composities, en elk groepslid heeft daartoe bijgedragen. Dat zorgt een veelzijdig en meeslepend geheel, waarin de eigenheid van elk van de muzikanten toch herkenbaar blijft. De nadruk komt misschien iets vaker te liggen op de sax van Nicolas Kummert, maar op geen enkel moment zijn de anderen louter begeleiding. De accenten van gitarist Frederik Leroux en de ritmes van bassist Nicolas Thys en drummer Yves Peeters zelf zijn zonder meer mee bepalend voor de nieuwe richting van de groep.
Vanavond start de Hallucinations tournee van de Yves Peeters Group in de Domzaal van Vooruit. De tournee draait niet alleen rond dat nieuwe album, maar is ook een samenwerking van de Yves Peeters Group met visueel kunstenaar Joop Pareyn. Voor dat project heeft Pareyn twee cirkels opgesteld links en rechts van het centraal geplaatste drumstel, waarop beelden en andere lichtvormen worden geprojecteerd. Hij benut alle oppervlaktes die hem worden aangereikt, niet alleen de muur achter de muzikanten en de muzikanten zelf, maar ook pakweg het vel van de grote trom. Het geheel zorgt ervoor dat de luisteraar nog meer wordt ondergedompeld in de reeds meeslepende muziek.
De symbiose tussen muziek en beeld is groot. De muziek van de Yves Peeters Group is op zich reeds heel verhalend en verbeeldend, en het werk van Pareyn wordt daar naadloos op geënt. Sterk aangeraden!
Yves Peeters Group – Hallucinations, vanavond in de Domzaal van Vooruit (toegang 14€ / 11€ / 9€). De groep toert achteraf nog door een groot deel van Vlaanderen en in Brussel. Het album All you see verscheen op cd bij W.E.R.F. en op vinyl bij Vynilla.
De Yves Peeters Group speelde vanmiddag de set van hun nieuwe project, Hallucinations, door in de Domzaal van Vooruit. De première wordt gespeeld op donderdag 7 maart in Vooruit en op vrijdag 8 maart in De Werf. Ze stellen er tegelijk hun nieuwe album, All You See, voor (verkrijgbaar op cd en vinyl). Aanrader!
Vorige donderdag zat ik in Sint-Niklaas voor een concert van Too Noisy Fish. Peter Vandenberghe (piano), Kristof Roseeuw (contrabas) en Teun Verbruggen (drums) speelden er een heel aanstekelijke en onderhoudende set voor minder dan veertig man. Het verslag leest u bij Gentblogt.
Zaterdag trok ik naar De Bijloke voor La Belle et la Bête, de filmopera van Jean Cocteau & Philip Glass. Ik heb de Glass-versie in huis gehaald toen zijn bewerking uitkwam in 1995, en was razend benieuwd om het eens live te zien. Muzikaal is het sterk idiomatisch; herkenbaarheid is een troef en een vloek bij Glass. De score wordt voornamelijk gespeeld door een veelvoud aan keyboards, bijgestaan door een paar (riet)blazers. (Van de zogezegde nauwgezette lipsync –waarbij de opera werd geënt op de lipbewegingen van de acteurs in de film– is eigenlijk niet veel te merken.)
Zondag had Henri een schermtornooi in Hasselt, voor het Belgisch Kampioenschap pupillen en miniemen op degen, sabel en floret.
Maandagavond zat ik in de V.E.M. voor de repetitie van het volwassenenorkest.
Dinsdag had ik pianoles (ik heb het er binnenkort nog wel eens over), zat ik in een meeting met Robin Verheyen, en nadien in een programmameeting van Jazz & Muziek (Gent Jazz, Jazz Middelheim, etc). U weet ondertussen toch al dat Diana Krall, Trixie Whitley, Kurt Elling en Phronesis op het programma staan voor 2013? Niet te missen, die zaterdag 13 juli –er zijn al tickets beschikbaar!
(Zoek de vreemde eend in de bijt.)
Kijk nu wie er in de zetel zit.
Donderdag zat ik in De Werf voor het cd-release concert van Mâäk, die voor de gelegenheid Marc Ducret hadden uitgenodigd om mee te komen spelen. Het album Buenaventura (een verwijzing naar Buenaventura Durruti, een Spaanse anarchist ten tijde van de Spaanse Burgeroorlog. Wie oud genoeg is, herkent de naam misschien van de Engelse (post-)punkgroep The Durutti Column, die bij het befaamde Factory Records label getekend hadden. Let ook op de verdubbelingsomkeer van de r en de t!), euh, dat album dus is verschenen op het W.E.R.F. label (nr 110 ondertussen). En hoewel het groep is wiens geordende chaos –zoals dat gretig wordt omschreven– best live wordt meegemaakt, is het album zeker de moeite om in huis te halen, als u er de nodige tijd voor wil uittrekken om het te beluisteren. Dit album functioneert niet als incidentele of achtergrondmuziek.
Live was dit evenwel een feest. Zelfs het mindere, iets te soundscapeachtige, moment was nog steeds de moeite om te ondergaan, al hoefde die solo zeker niet langer te duren dan het was. Zeer leutig om zien zijn de subtiele regie-aanwijzigingen van de muzikant die op een gegeven moment de leiding neemt (vaak Guillaume Orti), en de kleine groepjes die zich binnen het ensemble vormen om een thema verder uit te werken.
Niels Van Heertum, de eufonist/tubist bij Ifa Y Xango, zat naast mij te luisteren tijdens het concert, en voor het bisnummer kreeg hij van Michel Massot (“Mais il est où?” “Tout droit, devant toi, Michel.”) een tuba in de handen gedrukt. Al kan het ook een euphonium geweest zijn –de tuba familie is nogal groot, met een tenor tuba, bariton, bas, contrabas, subcontrabas, en ergens daarin zit het eufonium (tenor, dacht ik, maar ik zal het eens aan Niels vragen als ik hem nog eens tegenkom). Een mooi bisnummer trouwens, met niet alleen met schijnbaar smetteloos gechoreografeerde tuba’s (cfr foto hieronder), maar met een paar interessante uithalen en harmonieën.
Het volgende optreden van het Mâäk Sextet vindt plaats op 26 april in Brussel (in Studio 1 van Flagey).
Binnenkort: Too Noisy Fish, o.a. op 22 januari in Vooruit, maar ook in De Werf (25/01) en in Vrijstaat O. (27/01).
Dinsdag speelde Dan Tepfer in het Kraakhuis in De Bijloke. Het was er verschrikkelijk warm, en dat moet Tepfer ook gedacht hebben, want nauwelijks zijn intro gespeeld (een jazz nummer), ging het vest van zijn kostuum uit. Met hartjessokken onder het anders onberispelijke tenue speelde hij zowat anderhalf uur improvisaties op Goldbergvariaties. Aan het einde van het (uitverkochte) concert kreeg de pianist een (bijna) spontane staande ovatie, en als bisnummer bracht hij een heel aparte versie van Darn That Dream.
Iemand sprak me aan over de muziek, en hoe hij reeds talloze versies van de Goldberg Variaties had gehoord, van de ontelbare pianoversies tot clavecimbel, accordeon en zelfs tuba. De improvisaties waren hem vreemd, maar hij hoopte dat het niet de pling-plang muziek zou worden waarvan hij met zekerheid wist dat ik er fan van was. Zelf luisterde hij liever naar barok en renaissance, en hij had vorig jaar wel zeker dertig concerten bijgewoond. Ik hoop dat hij er toch een beetje van genoten heeft, want zelfs de oorspronkelijke variaties die als vertrekpunt dienden, werden heel expressief gespeeld.
Er staat een verslagje bij Gentblogt: Pling-plang-Bach met Dan Tepfer.
Laat gerust weten wat u ervan vond als u er ook bij was. Of als u het album gehoord hebt.
Voila. We zijn een week verder, en hier is al het eerste lijstje van 2013. Er zit geen slechte noot tussen.
De reflectie van uw reporter in een bolle lamp(enkap) in de Gent Jazz Club, alwaar het Joris Roelofs Trio van katoen gaf. U leest het verslag op Gentblogt: Joris Roelofs Trio opent Gent Jazz Club