Categorie: film en televisie

Derde keer goede keer? My Summer of Love is in elk geval de beste film uit het rijtje deze week. Zoals in de eerste film gaat het ook hier om een bildungsfilm, een adolescente zoektocht naar zichzelf. Evenmin wordt hier een boodschap uitgedragen, al gaat het wel een duidelijk afgelijnde episode in het leven van Mona, het hoofdpersonnage.

Mona leeft samen met haar broer op het Engelse platteland. Ze raakt echter totaal van hem vervreemd wanneer hij zich bekeert en zijn pub omvormt tot een geloofscentrum. Tamsin is een decadent en verwend meisje, dat net van school werd gestuurd, en de zomer op de landhuis van haar ouders moet doorbrengen.

Wanneer de meisjes elkaar ontmoeten, klikt het meteen. Het is vooral de verveling die beide meisjes steeds dichter naar elkaar toe drijft, en de Summer of Love wordt al gauw een zomer vol experimenten en spelletjes. Regisseur Pawlikowski slaagt er echter wonderwel in om dit alles met veel evidentie neer te zetten zonder in clichés te vervallen. Hoewel daar mogelijkheden genoeg toe waren.

Want ondanks de verscheidenheid aan onderwerpen die worden aangeraakt, is Summer of Love geen film die ’te veel’ wil zijn. Het verhaal blijft gefocused op Mona en Tamsin, met een sterke bijrol voor Mona’s broer Phil. De ontknoping is verrassend, zij het niet geheel onverwacht, en de film is uitgewerkt tot een passend geheel.

My Summer of Love is gebaseerd op het gelijknamige boek van Helen Cross (haar debuut), dat we meteen op onze boekenstapel hebben bijgelegd. Maar vooral Pawlikowski is duidelijk een regisseur om in de gaten te houden. Mooi.

My Summer of Love (2004), van Pawel Pawlikowski, gezien in de Sphinx aan de Sint-Michielshelling (Korenmarkt). De trailer kan u hier bekijken.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Het vraagt veelal durf of domheid om een klassieker aan te pakken. In zeldzame gevallen kan dat hele mooie resultaten opleveren, maar, u hoort me al aankomen, dit is er niet zo een. Begrijp me niet verkeerd, Spielbergs War of the Worlds is geslaagd entertainment, maar ook niet meer dan dat. Verschillende stijlen worden door elkaar gehaspeld, denkfouten worden niet weggewerkt, en het einde, tsja, dat einde: het is en blijft Hollywood.

Het gelijknamige boek van H.G. Wells, The War of the Worlds, werd reeds –met wisselend succes– herhaaldelijke keren bewerkt: verschillende verfilmingen, een musical, een stripverhaal, maar vooral de radiobewerking van Orson Welles. Voor de recente filmversie was een budget van 132 miljoen USD uitgetrokken.

De film wil teveel ineens zijn, en mist daardoor focus of visie. Het is een science fiction film met gedateerde elementen (waarschijnlijk in een poging authetiek over te komen, getuige de off-screen commentaar aan het begin en op het einde), maar tegelijkertijd heeft het veel meer weg van een rampenfilm. De aliens zijn vaak slechts een aanleiding om vooral het menselijke aspect te beklemtonen (hoe gedraagt men zich in dergelijke omstandigheden), maar het wordt allemaal niet uitgediept.

Helaas is deze film ook een post-9/11 vehikel. In het huidige tijdsbeeld passen aliens precies veel minder goed dan terroristen, en het is jammer dat zulks ook in een Hollywoodspektakel moet worden benadrukt. Wanneer het dochtertje –pas met papa en broer op de vlucht geslagen– vraagt “dad, are those the terrorists“, dan wordt het er voor mij niet makkelijker op mij in de film in te leven. Vergeef mij, maar dergelijk realisme heeft in deze film niks te zoeken.

Het gaat wel vooruit (zelfs de episode in de kelder): de 116 minuten zijn voorbij voor u er erg in hebt. De denkfouten en inconsistentie neemt u er dan maar bij.

War of the Worlds (2005), van Steven Spielberg, gezien in de Decascoop aan Ter Platen (speelt ook in de Studio Skoop aan het Sint-Annaplein).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Om niet meteen in een Groot Zwart Gat™ te vallen na de Gentse Feesten, besloten we gisteren nog maar eens een filmpje mee te pikken. Keuze te over, en gezien de (review)sterren en de synopsis, opteerden we voor La Niña Santa. Een vergissing, zo bleek.

Het Heilige Meisje uit de titel is Amalia, die samen met haar (gescheiden) moeder in La Ciénaga woont, waar ze een hotel uitbaten, en waar op het moment van het verhaal, een artsencongres plaatsvindt. Na koorrepetities krijgt Amalia met haar vriendin Jose(fina) onderricht in geestelijke roeping en geloof.

Wanneer Amalia na zo’n sessie op straat naar een theremin speler staat te kijken, voelt ze hoe een man achter haar zich op een intieme manier tegen haar aanduwt. Later blijkt dat de man Dr. Jano is, een getrouwd man, tot wie haar moeder zich aangetrokken voelt. Amalia heeft meteen haar roeping gevonden, en volgens de synopsis wordt haar missie de man van zijn zonden te verlossen. Nergens in de film wordt echter gewag gemaakt dat de man een zondaar zou zijn, en ik kan me niet van de indruk ontdoen dat Amalia’s motivatie vooral te vinden is in de nieuwsgierigheid van haar ontluikende sexualiteit.

Had men mij verteld dat de film was gemaakt door een man, ik zou het onmiddellijk hebben geloofd. De film zit vol puberclichés van oudere mannen die voor tienermeisjes vallen, hartsvriendinnen die –vanzelfsprekend– lesbisch geïnclineerd zijn, geen voorhuwelijkse sex, en dan toch weer wel, etc. Hoewel er best wel mooie scènes in voorkomen, zit de verhaallijn veel te wankel en vooral voorspelbaar in elkaar. Al moet ik toegeven dat de regisseur erin geslaagd is het einde niet te verpesten (en zoals u onderhand misschien wel weet, is dat voor mij een belangrijk criterium).

Niettemin blijft La Niña Santa een in de reviews gehypte en overschatte film, die rustig voortkabbelt (zoals het water in het zwembad van het hotel), maar niet weet te boeien. Het is een (te) subtiele opeenstapeling van clichés en zal hoogst waarschijnlijk door een aantal katholieke onderwijsinstellingen worden aangewend als klasfilm. Om gauw te vergeten.

La Niña Santa (2004), van Lucrecia Martel, gezien in Studio Skoop aan het Sint-Annaplein.

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)

Zie ook vorige maand:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

23. 24 hour party people (Michael Winterbottom) ***+
    Sometimes it’s better to film the legend than the truth; waar ik alleen maar aan kan toevoegen: and what a wonderful legend it is. Ik was 10 jaar toen Ian Curtis een einde aan zijn leven maakte, en hoewel ik me John Lennon’s dood in datzelfde jaar herinner, is Curtis pas ettelijke jaren later tot mij doorgedrongen. New Order is trouwens eerder tot mij gekomen dan Joy Division. Anyway, 24 hour party people is een zeer meeslepende film, en geeft wonderwel de warboel weer van (het einde van) de jaren 80 die ik me herinner. Blijft de moeite, zelfs als u toen nog maar pas geboren was.
24. The Isle (Ki-duk Kim) *(+)
    Weird! Very weird! Stomme (as in: doof-stom zonder doof) vrouw baat drijvende viscabines uit. Man huurt zo’n cabine om er zelfmoord te plegen. Dan onstpint zich een relatie tussen die man en die vrouw, temidden allerlei nevenevenementen. De film is bijwijlen een beetje extreem, dermate zelfs dat hij herhaaldelijke keren ontspoort, van horror naar slapstick naar SM. Soms zeer mooie fotografie, dat wel.
25. Un long dimanche de fiançailles (Jean-Pierre Jeunet) ***
    Het boek is beter dan de film. Of op zijn minst: de film is anders dan het boek, maar dat is dan weer bijna onvermijdelijk. De film is een typisch Jeunet product geworden, met veel ironie, en subtiele humor. Veel te optimistisch; het boek is veel tragischer in zijn ontwikkeling, met weinig of geen plaats voor dat optimisme. In de film blijf je hopen, terwijl in het boek het hoofdpersonnage veel meer met de moed der wanhoop op zoek gaat naar haar geliefde. Het is geen slechte film, maar laat wat tijd en ruimte tussen lezen en kijken.

Zie ook vorige maand:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

17. Bambi ***
    Ik denk niet dat ik Bambi ooit al had gezien. Ik lag echter met migraine in bed, en voorzien van het geapprecieerde gezelschap van de rest van de familie, waren de traagheid en de idyllische taferelen van deze foute film zowat het enige wat ik kon binnenhouden.
18. Gosford Park (Robert Altman) ***
    Smijt een steen in een heldere vijver, en het wordt een heuse modderpoel. Upstairs, downstairs, en een bevestiging van alles clichés die erbij komen te kijken. Puike acteerprestaties nochtans.
19. Die Another Day (Lee Tamahori) **
    James Bond is een format: een macho man, twee vrouwen, sex als calling card, een stereotiepe villain, woordspelingen, en een vreselijk grote trukendoos. Of je bent ervoor te vinden, of niet. Maar dit was alvast níet mijn favoriete Bondfilm.
20. Agata e la tempesta (Silvio Soldini) ***+
    Heerlijk licht en luchtig. De perfecte antidote tegen het stressvolle leven en zo. Zie ook deze entry.
21. Le conseguenze dell’amore (Paolo Sorrentino) ****
    Twee Italiaanse pareltjes in een rij, thematisch diametraal tegenover elkaar. Deze is niet te missen; zie ook deze entry.
22. Red Dragon (Brett Ratner) **
    Chronologisch de eerste Hannibal Lecter (cfr The Silence of the Lambs) verschijning. De originele versie (Manhunter) van Michael Man heb ik niet gezien. Deze versie was onderhoudend, maar overleeft waarschijnlijk geen tweede of derde screening.

Le conseguenze dell’amore bekijk je best niet in een depressieve bui. De sfeer in de film staat diametraal tegenover de film die ik daags tevoren had gezien (Agata e la tempesta); donkerder hoeft het voor ons echt niet te worden. Wat niet belemmert dat deze film een echt pareltje is: zowel het verhaal, de acteerprestaties, als de fotografie zijn ronduit schitterend te noemen.

Titta Di Girolamo verblijft reeds acht jaar in hetzelfde hotel in Zwitserland, waar hij een uiterst gecontroleerd maar gestagneerd (sommigen zouden zeggen: saai) leven leidt. Met zijn vrouw en kinderen onderhoudt hij sporadisch contact via de telefoon. Wanneer het barmeisje, na twee jaar door hem te worden genegeerd, eindelijk contact zoekt, lijkt Titta niet alleen de controle over zijn leven, maar ook zijn hart te verliezen. Maar wat is het geheim dat hij al acht jaar angstvallig voor de buitenwereld verborgen houdt?

De film komt schijnbaar traag op gang, maar na de nodig introducties van de belangrijkste personnages, krijgen we met mondjesmaat inzicht in Di Girolamo’s geheim. Hoewel de aard van het geheim al redelijk snel duidelijk wordt, blijft de onhulling van de verdere details verrassend en goed uitgewerkt. Aan de verhaallijn, of de structuur valt niets op te merken. Toni Servillo, die Titta Di Girolamo vertolkt, is een heuse revelatie, en draagt de film met verve.

Niet alleen de acteerprestaties, maar heel zeker ook de fotografie weet de kijker te overtuigen. Geen donkere film noir toestanden (hoewel het thema van de film zeker in het genre past), maar heldere beelden, creatieve camera-standpunten, en een goed gebruik van scherpte-diepte. Geef ook voldoende aandacht aan de soundtrack!

U merkt het al, ik was volledig overtuigd van deze film. Na slechts vier weken in roulatie wordt hij echter reeds in het kleinste zaaltje van Studio Skoop gedraaid (zaal 5), dus ik zou een bezoek niet te lang uitstellen als ik u was. Sterk aangeraden!

Le conseguenze dell’amore van Paolo Sorrentino, te zien in Studio Skoop (aan het Sint-Annaplein).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt.)

Silvio Soldini brengt met Agata e la tempesta een uitbundige en boeiende film, opgehangen aan twee grote verhaallijnen. Enerzijds is er Agata, de eigenares van een boekenwinkel, die verliefd wordt op een veel jongere man. Telkens wanneer ze hevige emoties voor hem voelt gaan de lichten in haar onmiddellijke nabijheid flikkeren, en doven ze uit. Anderzijds is er het verhaal van Gustavo, haar broer, wiens leven overhoop wordt gehaald wanneer hij wordt gecontacteerd door een man, die beweert dat hij zijn echte broer is, en dat Gustavo bij zijn geboorte werd afgestaan voor adoptie. Wat volgt is een frivole en absurde film, vol onwaarschijnlijke, maar met veel gretigheid voor waar aangenome gebeurtenissen, waarin Gustavo op zoek gaat naar zijn vader, en Agata naar de liefde.

De film bevat een heleboel kleurrijke personnages, elk met hun verhaal, die bijdragen tot het ruim uitgewerkte plot. De film duurt twee uur, maar dat heb ik pas mogen ontdekken toen ik flink na tienen terug buiten stond. Door de wervelende dialogen, de meeslepende muziek en het flamboyante gebruik van decor en kostuums, verveelt deze film geen seconde. Het hoeft dan ook niet te verrassen dat de film was genomineerd voor maar liefst acht ‘Davids‘ (de Italiaanse filmprijzen), en er daarvan ook vijf in de wacht sleepte.

Agata e la tempesta, te zien in Studio Skoop (aan het Sint-Annaplein).

(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt.)