Categorie: film en televisie

Zie ook vorige maand:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

12. Qui a tué Bambi? (Gilles Marchand) **+
    Mijn derde film met (de acteur) Laurent Lucas, na het minder geslaagde Calvaire en het meer dan behoorlijke Harry, un ami qui vous veut du bien. Bambi past daar perfect middenin. Een zeer erm ‘Franse’ film, al zegt die omschrijving u niet veel als u niet al meer Franse films hebt gezien. Een beetje traag, maar wel spannend. Niet spannend zoals een horrorfilm, maar des te meer door de plotopbouw. Een dikke plus dus: een goed uitgewerkt plot.
13. Ma Mère (Christophe Honoré) *
    Ik was al niet zot van La Pianiste, en nu blijkt ook Ma Mère een film vol idiote sexuele aberraties en (pseudo-)intellectueel gewauwel te zijn. I blame it on Isabelle Huppert.
14. De battre mon coeur s’est arrêté (Jacques Audiard) ***+
    Een verademing. Een geslaagde mix van populaire en klassieke cultuur, krachtige vertolking van Romain Duris, en een goede verhaalstructuur. (Zie ook deze entry.)
15. L’ultimo bacio (Gabriele Muccino) **+
    Is dit nu goed, of valt het in de “Hugh Grant”-categorie? In elk geval kende ik geen van de acteurs (of ik kon ze niet plaatsen), waardoor ik niet gestoord werd door enige vorm van typecasting. Misschien geen blijver, maar toch genietbaar. (Twee weken later weet ik begod al niet meer waar het over ging.)
16. The Bourne Identity (Doug Liman) *
    Zo goed als het boek is, zo slecht is de film. Diepgang? Carlos? Vrouwelijke intelligentie ipv louter decoratie? In een poging de setting te actualiseren, is de regisseur erin geslaagd een verschrikkelijk lelijke en out-of-touch enscenering neer te poten. Doe uzelf een plezier, lees het boek, en sla de film over. Tenzij u reeds vond dat Largo Winch op een geslaagde manier de overgang van stripverhaal naar TVserie had gemaakt.

Onder het motto: het hoeft niet altijd een Franse film te zijn die in Amerika een remake krijgt, gingen wij gisteren naar De battre mon coeur s’est arrêté, een remake van Fingers (James Toback, 1978), door Jacques Audiard, met in de hoofdrol Romain Duris (die we nog kennen van L’auberge espagnole).

Tom (Thomas) werkt in de immobiliën; d.w.z. hij koopt en verkoopt gebouwen, waarbij enige fysieke overredingskracht hem niet vreemd is. Die duistere kant blijkt hij van zijn vader te hebben, voor wie hij, meestal tegen zijn zin, ook wel eens echt louche zaakjes opknapt. Zijn succesvolle carrière krijgt een wending als hij –totaal onverwacht– de impressario van zijn overleden moeder (een pianiste) tegen het lijf loopt. Wanneer die hem immers voorstelt bij hem auditie te komen doen, stelt Tom plots alles op het spel om concertpianist te worden.

De film handelt over de tweestrijd tussen het rauwe milieu waarin Tom is terecht gekomen, versus de zachtere kant van de kunstwereld; over Toms keuze tussen de wereld van zijn vader, tegenover die van zijn moeder. Vrij van alle moralisme wat in dit verhaal zou kunnen betrokken worden, en dat maakt er de film natuurlijk alleen maar beter op.

Romain Duris levert een heel sterke en geloofwaardige vertolking af, en de opbouw naar de auditie toe blijft tot op het laatste moment spannend. Het einde van de film is opgevat als een addendum, dat Toms keuze en overtuiging aanzienlijk bevestigt.

Absoluut de moeite waard.
(Fingers, de oorspronkelijke film, heb ik niet gezien, maar gezien de commentaren, hoef ik daar niet rouwig om te zijn.)

De battre mon coeur s’est arrêté, van Jacques Audiard. Gezien in Studio Skoop.

(Dit artikel staat ook op gent.blogt)

Van hetzelfde laken een broek als vorige maand. De legende:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

8. Saw (James Wan) *
   Bedroevend. Overacting, simplistisch uitgewerkt plot, nerveuze camerabewegingen. Zie ook deze entry.
9. Hide and Seek (John Polson) *+
   Veel beter dan Saw, maar niet meteen een blijver. Dakota Fanning, als Emily Callaway, zet wel een overtuigend schrikwekkende vertolking neer, en ook De Niro levert goed werk in wat een niet direct stereotiep getypcastte rol lijkt. Zie ook deze entry.
10. The Incredibles ****
    Wreedaardig wijs, zowel voor oud als jong. James Bond meets The Simpsons, maar dan veel beter. Zit weer vol verwijzingen, maar blijft ook zonder die zaken enorm genietbaar. De animaties zijn realistisch, maar wordt niet idoot pseudo-realistisch in de zogezegde speurtocht naar dat realisme (zoals in Shrek). Het verhaal is heel plezant, vrij van nutteloze complexiteit (’t is voor kinderen), en niet moralizerend. Als dat de toekomst van de tekenfilm is, then where do I sign up.
11. De Indringer (Frank van Mechelen) ***
    Hola! De Vlaamsche film. De bétere Vlaamsche film zelfs, of toch tenminste: de Vlaamsche Film Die Niet Voor Hollywoodfilms Moet Verbleken. Puike acteerprestaties, geloofwaardige plot (bijna) tot op het einde, en bilingue. Beslist de moeite waard. Zie ook deze entry.

Destijds heb ik De Zaak Alzheimer gemist. Inclusief de TV serie achteraf, en ik ben al evenmin naar de videotheek gehold om de DVD. Niet dat ik iets tegen Koen De Bouw heb, want kijk, in De Indringer speelt hij niet alleen mee, hij is gewoon uit bijna geen enkele scène weg te branden.

Tom Vansant is een succesvolle arts. Heroïsche interventies, vrouwen vallen bij bosjes, en zijn dochtertje is de reden van zijn bestaan. Dat alles uitgelegd in de openingsminuten van de film, waarbij ik nog even veronderstelde een Vlaamsche flutfilm voorgeschoteld te krijgen. U weet wel, van het soapgenre, waarin we onszelf zo vervolmaakt hebben.

Niets van dat alles, want na die paar minuten komen we plotsklaps 18 maanden later bij een haveloze Vansant terecht, die overal en bij iedereen zijn dochtertje lijkt te zoeken. “Gij kent haar, gij smeerlap,” waarop de druggebruiker met enige hardhandigheid tegen de muur van de onderzoekskamer wordt gekwakt. Tot Vansant in een café op Charlotte botst (die van huis is weggelopen), en die blijk geeft zijn dochter te hebben gezien. Charlotte weigert hem echter details te geven, en wanneer het meisje met haar gezin herenigd wordt, reist hij haar achterna. Naar de Ardennen.

In wat volgt zet de cast van De Indringer een meer dan geslaagde performance neer, die het niveau van de gemiddelde Vlaamse film met gemak een flink stuk naar boven haalt. Wat niet wil zeggen dat er geen minpunten zijn aan deze film (verre van), want ook deze film lijdt bijvoorbeeld aan dat Vlaamse syndroom van hoe gaan we er nu een einde aan breien? Maar laat dat er u vooral niet van weerhouden de film te gaan zien, want hij kan, om maar iets te noemen, met veel gemak optornen tegen een hele resem Hollywoodfilms in hetzelfde genre (psychologische thriller). Kortom: geslaagd.

De Indringer, gezien in Studio Skoop (speelt ook in Decascoop). Wordt later ook verknipt, net als De Zaak Alzheimer, tot driedelige TV serie, en getoond op één.

(Deze entry staat ook op gent.blogt.)

Hide and Seek is stukken beter dan Saw. Om te beginnen is er de meerbelovende cast: Robert De Niro (David Callaway) en Dakota Fanning (Emily Callaway, de dochter), met noteable appearances van Elisabeth Shue (Elizabeth) en Famke Janssen (Katherine). Dakota Fanning kan u eerder al gezien hebben in Man on Fire (het kind kan er ook niet aan doen), en De Niro is voor een keer niet te veel getypecast, maar zet een puike prestatie neer.

Ook de plot is minder voor de hand liggend, maar niettemin snel te achterhalen. Iets wat ook de makers moet zijn opgevalen, want de film eindigt voor een keer niet bij de onthulling. (Een vervolg is overigens niet ondenkbaar, gezien het laatste shot van de film. ) Fanning is bijwijlen verschrikkelijk griezelig –ik hoop dat ze er zelf geen trauma van opdoet.

Op een avond vindt David Callaway zijn vrouw met overgesneden polsen in bad terug. Terwijl hij ontroostbaar over haar heen gebogen staat, zoomt de camera in naar de deuropening van de badkamer, waar hun dochter Emily het tafereel verbijsterd gadeslaat.
Na de begrafenis besluit David uit de stad weg te trekken, om zijn dochter aan het huis en de vreselijke herinneringen te onttrekken. In hun nieuwe, afgelegen woonst, vindt Emily troost bij een imaginair vriendje, Charlie. Maar het gaat al gauw van kwaad tot erger wanneer Charlie het op David lijkt gemunt te hebben.

De keuze tussen Saw en Hide and Seek is heel makkelijk te maken. Maar tijdens de voorfilmpjes zag ik een trailer voor The Machinist, en dát is pas een film die ik u zonder schroom geheel kan aanraden.

Hide and Seek, gezien in de Decascoop. (De film is overigens uiterst geschikt om uw handen nog eens door uw lief te laten fijnknijpen.)

(Dit artikel is ook terug te vinden op gent.blogt)

Stel u voor: ge wordt wakker in totale duisternis, en bovendien blijkt ge nog in een (koud) bad te liggen ook. De ketting van de stop is om uw grote teen gewikkeld, zodat ge, wanneer ge wakker wordt, in een reflex de stop uit het bad rukt. Waarmee meteen niet alleen het badwater maar ook het kind een vreemdsoortig object wordt weggespoeld. Nauwelijks bij uw positieven hoort ge geroezemoes aan de andere kant van de ruimte waarin ge u bevindt, en na wat over-en-weer geschreeuw vindt uw tegenpartij de lichtschakelaar.

Het licht floept aan, en behalve de groezelige ruimte, en het feit dat jullie in tegenovergestelde hoeken van de kamer zijn vastgeketend, zien jullie ook nog dat er op de vloer, netjes tussen jullie beiden in, een man in een plas bloed ligt. Met in zijn linkerhand een pistool (waarmee hij zich een kogel door het hoofd heeft geschoten), en in zijn rechterhand een dictafoon. En dan kan het spel beginnen.

Helaas is het beste moment van de film nu reeds voorbij. Want de film wordt niet alleen gespeeld door verschrikkelijk slechte acteurs (overacting, iemand), de fotografische effecten zijn erbarmelijk, en de plot ligt reeds na de eerstvolgende vijftien minuten zo voor de hand, dat men wel bijna al ziende blind moet zijn –of nieuw tot het genre– om nog door de talrijk uitgestrooide dwaalsporen te worden misleid.

Nog goed dat we (op gent.blogt) niet negatief willen doen, of ik had de film tot op het bot afgekraakt. Spaar dus uw geld, of ga d’er een nieuwe dosis bubbels mee kopen in de Gainsbar bijvoorbeeld. Ik zeg maar iets.

Saw, gezien in de Decascoop. (Voor de liefhebbers, niet getreurd, het vervolg wordt gereleased in de herfst.)

(Dit artikel is ook terug te vinden op gent.blogt)

Van hetzelfde laken een broek als vorige maand. De legende:

* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar

Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.

5. The Village (M. Night Shyamalan) **
   Zeer vlakke fotografie; er had veel meer met kleur kunnen gespeeld worden. Het verhaaltje is niet slecht, en verhaaltechnisch valt er wel wat voor te zeggen. De ontknoping is verrassend, maar niet geheel onverwacht; de film kan echter best wel een tweede keer gezien worden (voor mij toch wel een belangrijk criterium). Al zitten er best wat gaten in het scenario. Neem nu de beweegreden van het hoofdpersonnage (en ik hiermee geef ik het einde van de film niet weg): ik kan mij voorstellen dat voor bvb een blinde darmoperatie ook al medicijnen nodig waren? (SPOILER: De meest vanzelfsprekende link –waarmee meteen het plot wordt verklapt als je de weet waar het over gaat– is met Walden.)
6. Lantana (Ray Lawrence) ****
   Ik durf wel eens te klagen dat een film niet genoeg inleiding heeft; en dan bedoel ik niet dat ik verlang de verder onbekwame tronie van Nick Balthazar op mijn beeldbuis geplakt te krijgen (nor Jan Verheyen for that matter, al valt die voor de Cult Night uitzendingen weer wél te pruimen. Nee, met inleiding bedoel ik voorstelling van de personages, voorzichtige karakteropbouw, een klein beetje leiddraad, quoi. Bij Lantana had ik bijna de film als saai bestempeld nog voor hij goed en wel een half uur onderweg was. En dat was behoorlijk jammer geweest, want de film ontspint zich verder tot een zeer onderhoudend verhaal. En voor die prijs kunt ge hem niet laten liggen. Kópen!
7. Collateral (Michael Mann) ***+
   In de Fnac werd de film meteen voorzien van een keurig ‘niet te missen’ label. Bijna had ik hem net daardoor niet meer gekocht, want hij werd geflankeerd door Man on Fire (de flutfilm met Denzel Washington), die hetzelfde label opgekleefd kreeg. Collateral laat MoF ver achter zich, en alleen al de fotografie maakt deze film de moeite waard. De uitkomst van het verhaal is van bij het begin duidelijk, maar de manier waarop de plot wordt uitgebouwd en de sobere vertelstijl staan borg voor een zeer onderhoudende film. Geen brute aktie, geen duizelingwekkende gizmo’s, maar klassieke, goed onderbouwde scenografie, ondersteund door schitterende fotografie en behoorlijke prestaties van Jamie Foxx en Tom Cruise.