Hide and Seek is stukken beter dan Saw. Om te beginnen is er de meerbelovende cast: Robert De Niro (David Callaway) en Dakota Fanning (Emily Callaway, de dochter), met noteable appearances van Elisabeth Shue (Elizabeth) en Famke Janssen (Katherine). Dakota Fanning kan u eerder al gezien hebben in Man on Fire (het kind kan er ook niet aan doen), en De Niro is voor een keer niet te veel getypecast, maar zet een puike prestatie neer.
Ook de plot is minder voor de hand liggend, maar niettemin snel te achterhalen. Iets wat ook de makers moet zijn opgevalen, want de film eindigt voor een keer niet bij de onthulling. (Een vervolg is overigens niet ondenkbaar, gezien het laatste shot van de film. ) Fanning is bijwijlen verschrikkelijk griezelig –ik hoop dat ze er zelf geen trauma van opdoet.
Op een avond vindt David Callaway zijn vrouw met overgesneden polsen in bad terug. Terwijl hij ontroostbaar over haar heen gebogen staat, zoomt de camera in naar de deuropening van de badkamer, waar hun dochter Emily het tafereel verbijsterd gadeslaat.
Na de begrafenis besluit David uit de stad weg te trekken, om zijn dochter aan het huis en de vreselijke herinneringen te onttrekken. In hun nieuwe, afgelegen woonst, vindt Emily troost bij een imaginair vriendje, Charlie. Maar het gaat al gauw van kwaad tot erger wanneer Charlie het op David lijkt gemunt te hebben.
De keuze tussen Saw en Hide and Seek is heel makkelijk te maken. Maar tijdens de voorfilmpjes zag ik een trailer voor The Machinist, en dát is pas een film die ik u zonder schroom geheel kan aanraden.
Hide and Seek, gezien in de Decascoop. (De film is overigens uiterst geschikt om uw handen nog eens door uw lief te laten fijnknijpen.)
(Dit artikel is ook terug te vinden op gent.blogt)
Heb The Machinist eergisteren gezien (ah de wond’ren van teh intarweb) en inderdaad een aanrader. Doet vaag denken aan Fight Club, en hiermee verraad ik eigenlijk al te veel. Maar het is niet wat je denkt. Een film die nog dagenlang blijft nazinderen in je achterhoofd. Soms schieten je opeens dingen te binnen waar je nog niet aan gedacht had. Dingen die achteraf blijken te kloppen. Zeker ook een film die je vaker kan bekijken, omdat hij zo rijk is aan subtiele hints.