Zie ook vorige maand:
* te vermijden / ** genietbaar / *** onderhoudend / **** aanrader // ***** onmisbaar
Waarbij de vijf sterren slechts uitzonderlijk worden gegeven; de eigenlijke rating is dus een score van 1 tot 4.
- 24 hour party people (Michael Winterbottom) ***+
Sometimes it’s better to film the legend than the truth
; waar ik alleen maar aan kan toevoegen: and what a wonderful legend it is. Ik was 10 jaar toen Ian Curtis een einde aan zijn leven maakte, en hoewel ik me John Lennon’s dood in datzelfde jaar herinner, is Curtis pas ettelijke jaren later tot mij doorgedrongen. New Order is trouwens eerder tot mij gekomen dan Joy Division. Anyway, 24 hour party people is een zeer meeslepende film, en geeft wonderwel de warboel weer van (het einde van) de jaren 80 die ik me herinner. Blijft de moeite, zelfs als u toen nog maar pas geboren was. - The Isle (Ki-duk Kim) *(+)
Weird! Very weird! Stomme (as in: doof-stom zonder doof) vrouw baat drijvende viscabines uit. Man huurt zo’n cabine om er zelfmoord te plegen. Dan onstpint zich een relatie tussen die man en die vrouw, temidden allerlei nevenevenementen. De film is bijwijlen een beetje extreem, dermate zelfs dat hij herhaaldelijke keren ontspoort, van horror naar slapstick naar SM. Soms zeer mooie fotografie, dat wel. - Un long dimanche de fiançailles (Jean-Pierre Jeunet) ***
Het boek is beter dan de film. Of op zijn minst: de film is anders dan het boek, maar dat is dan weer bijna onvermijdelijk. De film is een typisch Jeunet product geworden, met veel ironie, en subtiele humor. Veel te optimistisch; het boek is veel tragischer in zijn ontwikkeling, met weinig of geen plaats voor dat optimisme. In de film blijf je hopen, terwijl in het boek het hoofdpersonnage veel meer met de moed der wanhoop op zoek gaat naar haar geliefde. Het is geen slechte film, maar laat wat tijd en ruimte tussen lezen en kijken.