familiair – Pagina 61

kunstconfetti in het S.M.A.K.

Vorige week hadden we het ‘volwassenfeest’, gisteren waren de kinderen aan de beurt (door de organisatie beperkt in aantal, waardoor we net niet iedereen hebben kunnen vragen die we eigenlijk wilden). Kunstconfetti is een onderdeel van de Polkadots werking van het S.M.A.K.: Organiseer het ultieme verjaardagsfeest in het S.M.A.K.: toeters, slingers, confetti en een eigen kunstwerk als kers op de taart! (confetti? waar?).

Het feest begon met een korte rondleiding

(let op het contrast)

Trucjes doen het hem altijd –nog een geluk dat er een LCD schermpje op mijn fototoestel zat.

Het geheim? Met en zonder flitslicht!

Waarna het knutselwerk kon beginnen:

Ik hoed mij ervoor andermans kinderen op ’t internet te tonen, waardoor ik mij heb beperkt tot drie van de ‘kunstwerken’ die tijdens het knutseluurtje werden geproduceerd:

maya

Maya is het kersverse, nagelnieuwe dochtertje van onze goede vrienden Els en Maarten, waarvan Tessa meter is geworden.

Is het geen schatje?

(En de trotse vader mag niet ontbreken.)

(Maarten ken ik al van tijdens het middelbaar –hij is ontegensprekelijk barbarist— en Els heb ik leren kennen tijdens mijn studies Germaanse, waar ze ten andere penningmeester was toen ik er het praesidum voorzat (jaja).)

het weekend: zondag

Male bonding noemen ze dat, geloof ik.

In tijden niet meer zoveel met playmobil gespeeld 🙂

dans l’eau: les plantes

Laatste dag ziekenverlof. Hoewel het eigenlijk geheel mijn bedoeling was vandaag reeds het werk te hervatten, liet mijn lichaam me deze ochtend op niet te misverstane manier begrijpen dat ik beter nog maar even het comfort van mijn bed aanhield.

Ondertussen heb ik reeds mijn eerste tas koffie binnengeslokt (eerste in vier dagen), waardoor ik nu zelfs aanspreekbaar ben geworden.

Zo’n misselijkheidsziekte brengt precies een vorm van loutering met zich mee. Niet alleen op lichamelijk vlak, maar kijk, om mijzelf wat fitter te doen voelen, heb ik niet alleen het veel te warme weer vervloekt, maar heb ik tevens de paar planten die de slaapkamer en (vooral) het bureau rijk zijn, bijgesnoeid en gewaterd. Niet in het minst daartoe verheugd is de spathophylum, die mij reeds nu zijn blijdschap heeft getoond door de knop van een witte bloem te laten ontluiken. Ik was vergeten dat een cliché zo mooi kon zijn.

On that same subject, denk ik dat ik binnenkort maar eens wat sansevieria’s in huis ga halen.

dans l’eau: foudroyé

Meer van ’t zelfde: migraine.

En die donder gisteren heeft er geen deugd aan gedaan. Al was ik wel tevreden dat de bliksem ons licht heeft uitgedaan. Tenminste, tot ik besefte dat ik uit mijn bed diende te komen, om de electriciteit –helemaal beneden in de gang– terug aan te leggen.

(Vergeef mij terwijl ik ondertussen nogmaals even mijn maag probeer ervan te overtuigen dat ze al leeg is.)

Het vervelendste van de zaak is dat ge geen klop kunt doen (ik ben al blij dat ik dit in twee keer ga kunnen schrijven). Geen TV, geen boeken, geen CD, geen PSP. Alleen liggen. In ’t donker. Soit, na vandaag zal het wel gedaan zijn zeker?

dans l’eau

En wie heeft ervoor geopteerd op deze Open Monumentendag met migraine in bed te blijven liggen (sinds gisteren, dus totaal onverwacht was het niet).

Hé? Wie?

(Niet zo luid, dat antwoord, alstublieft.)

(Niet alleen dat, voor vanavond hadden we vrijkaarten voor de permière van L’Enfant van de gebroeders Dardenne.)

mug mug (bis)

Ondertussen is het een jaar geleden dat Tessa tijdens haar MUG-dienst in een ongeval was betrokken geraakt.

Nog steeds heeft ze last van haar schouders en nek (problemen om te slapen), en veel schot is er in het dossier niet gekomen. Iemand van de verzekering heeft geprobeerd het dossier te laten afsluiten –zonder schadevergoeding, verder onderzoek, of what have you— maar dat hebben we gelukkig kunnen tegenhouden. Geen slecht woord over de werkgever (UZ) overigens.

Het zal ooit wel eens opgelost geraken zeker? (En het kon ook allemaal veel erger geweest zijn.)

rood

Gisteren was het al een beetje zichtbaar, maar vandaag kon je er niet meer naast kijken. Henri’s gezicht was volledig opgezwollen en rood.

We dachten eerst eventjes aan de vijfde ziekte (erythema infectiosum veroorzaakt door het parovirus B19), edoch, mogelijks gaat het om roodvonk (veroorzaakt door de streptokokken bacterie). (Verder onderzoek zal het uitwijzen.)

Wij houden u op de hoogte.

de eerste dag (alweer)

Ze worden rap groot, die kinderen. Hoewel hij in het begin nog wat bedremmeld en zielig in de rij ging staan –vanaf het eerste studiejaar moeten ze op de speelplaats in de rij gaan staan bij het belsignaal– verdween die aarzeling maar al te snel.

Net als papa destijds ging hij in de klas op de achterste bank zitten, nu mochten ze nog vrij kiezen, maar juffrouw Kaat “kon jullie straks nog wel een andere plaats duiden”. Nu vulden de ouders aarzelend, geroerd, langs twee muren de klas, en leek het afscheid voor hen weer veel moeilijker dan voor de kroost.

-Dag jongen, vanavond komt papa je terug afhalen. Maar uit de klas weggaan kon ik maar moeilijk. Tot zoonlief, vriendelijk, maar decideerd, met het wijsvingertje papa duidelijk maakte dat dáár de deur was, en dat papa maar beter nu naar buiten kon gaan.

*zucht*

rotte madeleine

Een week of wat geleden, sniffend aan allerlei productjes in de schoonheidsrayon bij de Delhaize, terwijl Huug mij toevertrouwde “ik doe dat ook altijd”, dacht ik: ik probeer eens wat anders.

Vanochtend achtte ik de tijd rijp, en haalde de dubbele cubus Tahiti (nu bijna Palmolive, zoals Pedigree Pal niet langer Pal is) uit de voorraadkast. Douche Stimulante Stimulerend (nee, niet op die manier) Menthe tonique Verfrissende munt prijkte er bovenop een iets minder stimulerende of verfrissend uitziende foto van een tak munt.

In de Delhaize had het goedje inderdaad nog verfrissend geroken, zelfs naar munt, met een beetje goede wil. Maar nu ik het over mij uitsmeerde, deed de geur me aan iets anders denken, waardoor ik bijna spontaan begon te kokhalzen. Volledig geconditioneerd. Pavlov-reflex.

Het was ontegensprekelijk de geur van antibiotica. Waarvan ondertussen de smaak zich ook reeds op mijn tong begon te verspreiden. Het moet zo’n 20 jaar geleden zijn, dat ik dat goedje voor het laatst heb moeten innemen. ‘Men’ dacht toen nog er de aanval aftes mee te kunnen aanpakken, maar in plaats daarvan verergerde het keer op keer de optstoot.

Maar die smaak, die géur, en de ervaringen die daarmee gepaard gingen zitten duidelijk nog in mij gebrand. Not a good way to start your morning. Ik heb dan ook zo gauw als tellen naar de vertouwde bus Sanex gegrepen. Nothing personal.