Categorie: algemeen

plens

Mits ene dichterlijke overdrijving, was ik tegen de middag nat tot op mijn onderbroek. Tegen beter weten in, zijn we vanochtend dan toch maar naar de stad vertrokken, deels als troost omdat we de sneeuw letterlijk zagen wegsmelten voor de zon, en ik Henri had beloofd dat we vanochtend er nogmaals met de slee zouden op uit trekken, en deels omdat ik naar een paar CDs op zoek was in de Fnac (1 op drie gevonden, de andere waren nog niet uitgebracht alhier).

Pokkeweer dus –bijna kloteweer, maar gezien dat van dat nat onderbroek een dichterlijke overdrijving was, ging de vlieger hier niet op. Maar door dat pokkeweer, én omdat de Vooruit gesloten was voor een Studio Brussel dinges, en ik daardoor danig ontstemd was (hierdoor tot afwijken van mijn stilaan naar autisme neigende routine werd gedwongen), ben ik vergeten te gaan bezoeken wat ik wou bezoeken: de fototentoonstelling in de Minard –hoewel: was de Minard überhaupt open op het moment dat ik er (drie keer) passeerde. Een fototentoonstelling (hottentottententententoonstelling) die gisteren om 18u30 werd geopend, en waar ik graag had willen bijzijn (bij die opening), maar daar helaas toe werd verhinderd. Ik geraak er nog wel.

Niet dat de tocht geheel onvruchtbaar was, want zie, uit de Fnac heb ik meegebracht:

  • La Mala Educación
  • Thunderbirds: 4 x 2 DVDs, afleveringen 1 t.e.m. 32 voor amper 4 x 8 EUR. Excitement is GO! Adventure is GO! Danger is GO! Thunderbirds are GO!
  • Een iPod Mini. Geruime tijd geleden heeft Tessa mijn ‘original‘ iPod afgepakt (omdat ze over en weer pendelt naar het UZ), maar ik kon het niet meer uithouden, op de trein, zonder muziek. Nu nog deftige earphones.

Ne mens is ook nooit content.

ter slee

Daarjuist met de zoon wezen sleeën. Zonder camera, in een afgesloten zijstraat van de Albertlaan (leutig, als uw straat afgezet is voor wegenwerken).

(Over camera gesproken, ik ben er nog niet uit of ik witgespreide taferelen op mijn photolog ga smijten.)

Tip van de dag: verstand op nul (en overigens het ganse autosalon van Djivy).

cool: een issn

hoe geraak je aan zo’n stoer ISSN-nummer + barcode vraagt Kristof in de feedback bij de vorige entry.

Er zijn twee delen aan uw vraag:

1. Hoe krijg je een ISSN nr

Wreed simpel: ge stort 250 EUR op mijn rekening, met nr… erm wacht, nee. ISSN-nummers voor tijdschriften (al dan niet electronisch) kunnen worden aanvraagd via de Koninklijke Bibliotheek in Brussel. Info via issn [at] kbr [punt] be [via].

Bereid u maar al voor op het verstrekken van de volgende gegevens ivm uw ’tijdschrift’:

  • beginjaar
  • periodiciteit
  • adres verantwoordelijke uitgever
  • inhoud (voor toekenning UDC-nummer)

2. Hoe krijg je de barcode erbij?

De barcode is eigenlijk een EAN 13 code, en bestaat uit 5 stukjes:

  1. De eerste drie cijfertjes zijn het EAN prefix voor ISSN, en is voor elk ISSN 977
  2. Gevolgd door de eerste 7 cijfers van het ISSN nr (ofte alle cijfers, behalve het laatste, waarbij dient opgemerkt dat het laatste geen cijfer hoeft te zijn, maar ook een X kan zijn)
  3. De volgende twee cijfers zijn de prijscode.
  4. Het laatste cijfer is het EAN controlegetal.
  5. Het laatste deel staat afzonderlijk, en is het volgnummer (bvb 03 voor het maartnummer van een maandelijks verschijnende uitgave).

Voor item nr 4, het EAN check nr, dien je aan het rekenen te slaan, vertrekken van de gekende cijfers. Gebruiken we als voorbeeld even mijn ISSN (1781-4243), dan voegen we daaraan de EAN prefix toe, en de prijscode: 977178142400 (vergeet niet het laatste teken van het ISSN te laten vallen). Nu kunnen we verder:

  1. Vertrekkende van het tweede cijfer, tel je alle cijfers op een even plaats op (7+1+8+4+4+0 = 24)
  2. Vermenigvuldig dat getal maal drie (3×24 = 72)
  3. Vertrekkende van het cijfer in de eerste positie, tel je alle cijfers op een oneven plaats op (9+7+7+1+2+0 = 26)
  4. Tel de getallen, bekomen in (2) en (3) bij elkaar op (72+26 = 98)
  5. Het controlegetal verkrijg je nu door het getal, verkregen in (4) af te trekken van het eerstvolgende tiental (100-98 = 2)

En voila, ik moet dus een barcode maken met de nummers 977178142002 (de Engelstalige versie van deze uitleg vind je ook bij ISSN.org).

En ik anticipeer maar even:

3. Hoe maak je de barcode vertrekkend van het getal?

Ewel, bij de Free Barcode Image Generator for Linear Bar Codes natuurlijk (vergeet niet EAN 13 te kiezen bij Barcode symbology; de rest mag je zo laten).

En voila. Graag gedaan.

dag van

Gisteren had ik het nog vermeld in de commentaren bij Huug: vandaag werd door Groen! uitgeroepen tot Wereldklimaatdag.

En dat zal u geweten hebben. Gisteren kregen de treinreizigers (in Gent aan het Sint-Pietersstation toch) een pamfletje in de handen geduwd, waarin hun keuze voor het openbaar vervoer werd gelauwerd. Edoch, groter was mijn verbazing toen vanochtend door de PA van de trein met een diepe basstem volgende laudatio werd aangeheven:

Beste reizigers, vandaag treedt het Kyoto Protocol in werking. Als NMBS klant kiest u alvast voor milieubewust reizen.

Korte pauze.

Waarvoor bedankt.

*gniffel*
Een waar knuffelmoment.

ken uw (blog)wereld

Zelfs het blogwereldje blijkt klein (genoeg voor six degrees of separation).

  1. Woonachtig
    • Dat Huug vlakbij woonde, dat wist ik al…
    • … maar Vincent woont blijkbaar even dicht.
  2. Schoolachtig
    • Dat Michel barbarist is, wist ik al ermmm meer dan 20 jaar (dat komt ervan als ge samen in de klas hebt gezeten)…
    • … maar blijkbaar is ook Huug barbarist…
    • … en Michaël
  3. En Tim is stagair bij een iemand die zijn doctoraat nog bij mijn schoonvader heeft gemaakt.

(Los daarvan, lees ook dit (als ge goesting hebt), voor die six degrees of separation zomaar aan Milgram worden toegeschreven. Verschrikkelijk leuk is dan weer het Milgram experiment, dat ook prominent wordt uitgebeeld in I… come Icare –een van mijn favoriete films.)

you wuss

Als het op seizoenziektes aankomt ben ik echt een klein kind. Een zere keel, een beetje hoofdpijn, wat griep of een verkoudheid, en ik kruip het liefst van al in mijn bed, de lakens ver over mijn hoofd, met een klein gaatje om nog net de tv door te kunnen zien.

De ganse week zat het er al aan te komen, en een eerste week woon-werk verkeer met de trein staat er ook min of meer garant voor. De airco; de nieuwe mensen, bacteriën, en virussen (viri ook, maar gezien mijn sexuele voorkeur, heb ik daar minder last van); a little time bomb waiting patiently to go off. Donderdag begonnen, en vandaag waarschijnlijk reeds ver over de top heen. But you know what: ’t is weekend. En als ik de ganse dag in mijn bed wil blijven liggen met een ‘zware’ verkoudheid en een keel’ontsteking’, dan doe ik dat gewoon. I’m a man after all. Als ik klaar ben met de afwas toch.

embarras

Kijk, dat is nu ambetant zie. Niet dat ik er verder iets kan
over vertellen, maar geef toe, het was lang geleden dat ik nog eens een volume12 had uitgehaald. (Dat ne mens daarvoor naar een ander zijn website moet verwijzen.)

Laat het ons maar l’embarras du choix noemen, als is dat maar een halve waarheid. Misschien houd ik u wel op de hoogte.

Het kan een dilemma worden dat zijn weerga niet heeft, genre ik heb zin in stoverij met frieten, maar ik kan ook een steak met frieten eten. Allebeí eten gaat niet, want dat is van het goede teveel. En een indigestie is wel het laatste wat ik er wil aan overhouden.

Gisteren zei ik nog tegen ons Tessa: Tessa, zei ik, we hebben hier potentieel te maken met een groot probleem. Alleen heb ik dat gisteren niet gezegd, en al evenmin tegen Tessa, want ze was gisteren op zwier voor ’t werk. Tegen mijzelf heb ik het ook niet gezegd, want welke vervelende gewoontes ik ook mag aangekweekt hebben, tegen mijzelf praten is er daar geen van. Al heb ik het nochtans geprobeerd, tegen mijzelf te praten.

Maar ik loop op de zaken vooruit.

dooced

You know when you’ve been dooced, schreef ik recent nog als reactie op: blogger ontslagen (keurig voorzien van een link). Well I didn’t. But I was. Sort of.

Misschien had u het zich reeds afgevraagd hoe ik erin slaagde zo vaak, en dan nog tijdens de werkuren, de meest verscheidene zaken te bewerkstelligen. Och, hij is misschien zelfstandig, had ik daar zelf bij kunnen bedenken.

Wat slechts heel weinigen weten, is dat ik op 14 juli (2004) bij mijn werkgever in zijn office werd binnengeroepen. This is the most difficult thing I have ever had to do, zo sprak hij. Waarschijnlijk ten dele omdat het Engels zijn moedertaal was, maar ook omdat hij pertinent en vol trots had geweigerd een andere taal te leren. Maar ondertussen wist ik al waar ik aan toe was.

Niet dat daar enige aanleiding toe was geweest, zoals een voorafgaandelijke opeenstapeling van berispingen of een zekere mate van ontevredenheid. Maar er bestaan nu eenmaal welbepaalde zinnen die enkel in welbepaalde situaties worden uitgesproken, zoals de dokter die beweert alles te hebben gedaan wat mogelijk was, en dan weet u ook meteen dat de patiënt het niet heeft gehaald. Bij mij was de boodschap niet van een dergelijk dramatisch gehalte, maar voldoende om ook bij mij toch even het bloed uit mijn gezicht te laten wegtrekken. Over een donderslag bij heldere hemel gesproken.

Dat ze mijn werk ten zeerste hadden geapprecieerd, gedurende die drie jaar, en dat er noch persoonlijk en al zeker niet professioneel iets op mijn capaciteiten was aan te merken. Edoch ze zouden mij onverwijld en met onmiddellijke ingang van zaken moeten laten gaan, met inachtname van de wettelijke en mogelijks andere opzegtermijnen die aan mijn functie waren verbonden. De huidige baisse in de staalindustrie had hen genoopt met steeds beperktere middelen te werken –dat ging mij zeker niet onopgemerkt voorbij zijn gegaan. Om zelfs meer te zeggen, dat was ook de reden voor de drie aan de mijne voorafgaande ontslagen, alsook de reden waarom noch het contract van de deputy secretary-general, noch zijn functie, zouden worden hernieuwd. En dat noch dat contract, noch die functie snel zouden worden heringevuld. Net zo min als de mijne overigens.

En toen stond ik op straat. Met een rijkelijke opzegtermijn, een motor die nog geen week voordien tot total loss wrak was herleid, en 1 doos vol parafernalia die diezelfde namiddag nog aan mijn deur werd afgeleverd. Aan het begin van de schoolvakantie (en van de Gentse Feesten).

Reorganisatie dus. Al kreeg ik achteraf van mijn (ex-)collega’s te horen dat ik misschien wel was gedooced: Did you ever give in Bruno’s name in google? And did you know the number of results we got? Did you know the sheer number of things he was involved in? Tsja, dat komt ervan als je als sinds 1994 op het internet actief bent. (Al was die informatie ten zeerste officieus, en heb ik daar van het management noch on noch off the record iets van vernomen.)

Maar sinds vandaag ben ik opnieuw aan het werk. Opnieuw in Brussel, al wordt de reisweg deze keer met de trein afgelegd (ik woon vlak bij het station, en nu werk ik ook vlak bij het station). Wat me overschot aan tijd zou moeten geven om de stapels ongelezen boeken, die hier overal rondslingeren, weg te werken.

kindermond

Recent is het weer al Bush en terrorist, wat de klok slaat op de radio. Het kon niet uitblijven:

“Papa wat is nu eigenlijk een terrorist?”

F-ck. Hoe leg ik zo’n uitgehold begrip uit? Ik kan toch moeilijk over Andreas Baader, Ulrike Meinhof, en de RAF beginnen. Errrm… iemand die bommen gooit op weerloze mensen, probeer ik maar.

“Papa, Bush, dat is ook een terrorist hé?”

Oh-oh. Careful now. Daar wil ik graag volmondig ja op antwoorden, maar best niet te veel opiniëren en wat meer informeren.

– Huh. Volgens zijn eigen definitie waarschijnlijk wel, maar eigenlijk niet jongen. Waarom denk je dat?

“Ja toch, papa, want hij wil toch altijd oorlog, en oorlog dat is toch bommen smijten op mensen?!”

En leg het dan maar uit.

(Zelfs als je de definitie uit Wikipedia gebruikt, heeft hij nog gelijk: Terrorism refers to the use of violence for the purpose of achieving a political goal.)