La fin des vacances

Vanmiddag zaten we te nieuwjaren, subiets ga ik naar Opatuur voor een duoconcert van Nathan Daems en Bert Cools. Vanaf morgen worden de normale werkzaamheden hervat. Woensdag naar De Bijloke voor het dubbelconcert van de Christian Mendoza Group en het Marius Neset Quartet; donderdag of vrijdag ga ik foto’s maken van het nieuwe project van de Yves Peeters Group tijdens de repetities in Vooruit; er is ook opnieuw orkestrepetitie en saxofoonles; en ik moet dringend eens werk maken van mijn concertkalender voor 2012. En ik mag mijn goede voornemens niet uit het oog verliezen. Al ben ik vergeten wat die juist waren.

Sterker dan mijzelf

Bass door Bruno Bollaert

Het was sterker dan mijzelf. Nu Tessa die contrabas in huis heeft gehaald, kon ik niet anders dan een paar boeken daarover kopen. Trouwens, anders ligt dat mooi instrument hier overdag toch maar te liggen.

Favoriete dingen

Terwijl de zoon in Animato *moest* zijn –tussen de trompetles en het middageten, en de schermlessen in– om er een demper voor zijn trompet te kopen, kon ik er niet aan weerstaan om toch ook iets van de winkel mee te brengen.

Bladmuziek door Bruno Bollaert Bladmuziek door Bruno Bollaert

Coltrane voor tenor (en een beetje sopraan), en Bechet voor sopraan sax.

Bladmuziek door Bruno Bollaert

In The Real Book stond ook een versie van My Favorite Things, maar ik vrees dat die nogal recht uit de musical is gehaald. Mijn leraar suggereerde dat ik die van Coltrane eens zou proberen te transcriberen, maar het schoot maar niet op.

Bladmuziek door Bruno Bollaert

In dit boekje staat het ganse stuk in de versie van Coltrane mooi uitgeschreven op euh… 23 bladzijden. (Het duurt dan ook bijna 14 minuten.)

Bourrée in E minor

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=iWJgJkVL0xM&w=500&h=405]

In een live versie uit 1969, deze verkeerd gespelde Bourée van Jethro Tull: de betere classical progrock jazz fusion (album versie). Ian Anderson had destijds de neiging om zo flamingogewijs op die dwarsfluit te blazen.

De originele versie heet Bourrée in E minor (BWV 996) van Johann Sebastian Bach. Gelijk deze juffrouw het speelt. En deze meneer ook.

Tsjoek tsjoek Brussel

Vandaag zat ik in Brussel, voor Jazz Forum 2010, een sectordag voor de Vlaamse jazz –eigenlijk de Belgische, maar die uitbreiding is nog in ontwikkeling.

Vanochtend op de trein was heel gezellig; een derde van de Gentse jazzscène stond onafgesproken op dezelfde trein te wachten –ik zag mijzelf uitgebreid met achtereenvolgens Caroline VP, Didier W, Christian M, Steven D, Wim W, en Yves P.

Vanavond was het iets minder gezellig. Ik blijf meestal niet zolang plakken –bovendien was Tessa ziek thuis– maar ik was beter toch iets langer op de receptie gebleven. Om 18u is het treinspitsuur lang niet voorbij. De eerste trein heb ik aan mij laten voorbijgaan, maar dan ben ik toch maar op de trein richting De Panne van 18u09 gesprongen. Ik kon voorwaar zitten.

Was het zo geen aangename dag geweest, ik was er depressief van geworden. Iedereen zat vol droefnis, eerst op het perron, en dan star op de trein. Zelf in de controlleur zat geen fut meer. En zo verschrikkelijk warm op die trein. En iedereen wou er op hetzelfde moment en als eerste uit.

Maar ik heb op mijn gemak kunnen lezen. Dát mis ik wel een beetje. Al hebt ge geen trein nodig om te kunnen lezen natuurlijk. Daar haalt u –alweer– uw gelijk.

Trixie Whitley

Trixie Whitley by Bruno Bollaert

Ze was zenuwachtig, inderdaad. Ze is ook 23 en ze droeg de afsluiter van het Gent Jazz festival op haar schouders –bijgestaan door voortreffelijke muzikanten. Het was een fantastisch concert; rauw, intens, ontroerend. Zo eentje waarvan iedereen later zal willen zeggen dat hij er ook bij was, destijds in Gent.

(Was u ook al de wereld aan het veroveren toen u 23 was?)