40 jaar Amerikaanse geschiedenis aan de hand van 13 iconische schilderijen van Edward Hopper, verfilmd door een Oostenrijker en met welgeteld zeven acteurs, met de Canadese danseres en choreografe Stephanie Cumming in de titel- en hoofdrol. Het verhaal is matig interessant, lees: eerder slaapverwekkend, al weet ik meteen weer waarom ik eerder niet om 22.30 u. naar de film ga. Shirley wordt neergezet als een vrouw schatplichtig aan de tijdsgeest (jaren 30 t.e.m. 60): tegelijk sterk geëmancipeerd en zorgzaam, zonder zichzelf daarin te verliezen.
Het belangrijkste aan de film is evenwel niet het verhaal, maar de manier waarop de 13 werken in de film te leven werden gebracht. Elk stukje is –zonder in clichés te willen vervallen– een levend schilderij, zorgvuldig belicht en in beeld gebracht door Jerzy Palacz in de door Hanna Schimek meticuleus nagebouwde schilderijen. Cumming beweegt daarin met een dergelijke doordachtheid, dat het ons niet zou verwonderen als elke frame van de film voor een schilderij kan doorgaan. De sets werden opgebouwd vanuit een vast camerastandpunt en een aantal werden eerder reeds als installatie aan het publiek voorgesteld onder de noemer Visions of Reality (2008, 2009).
De film is dan ook vooral dat: een installatie, weliswaar bijzonder mooi uitgewerkt, maar het vraagt bijzonder veel inspanning van de kijker om 92 minuten lang geconcentreerd te blijven.
Shirley: Visions of Reality is nog te zien op 12 oktober (14.30 u. en 17.30 u.) in Studio Skoop.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):