Maand: juni 2013

Belgische genen

De voorbije dagen vond ik in de beide kranten waarop wij geabonneerd zijn (DS en DM) reclame van de reclamemensen terug. “Creativiteit zit in de Belgische genen”, schreeuwt hun advertentie het uit. “En dat is goed voor onze reclame”, voegen ze eraan toe.

Met de advertenties willen ze wat pluimen op de eigen hoed van de reclamesector steken –kringrukken, heet dat in internet terminologie– omdat ze ook dit jaar weer zo fijn veel prijzen hebben gewonnen in Cannes. Niet dat iemand anders dan de eigen sector zich daar mee bezig houdt, maar dat wil daarom nog niet zeggen dat het geen mooie prestatie zou zijn.

In het licht van die mooie prestatie(s) is het dan ook bijzonder jammer welk een soort ‘creativiteit’ (u hebt mijn aanhalingstekens al opgemerkt) ze in het daglicht willen plaatsen. De Belg is, zo lijkt het in het advertenties althans, alleen creatief in het verzinnen van excuses. Hoe kan ik sjoemelen? Hoe kan ik mij aan mijn verantwoordelijkheid onttrekken? Hoe kan ik mijn eigen goesting doen, mijn vermeende rechten opeisen, en mijn verplichtingen aan de maatschappij ontlopen? Heel simpel: met een ‘creatieve’ kwinkslag verdwijnt uw verantwoordelijkheid als sneeuw voor de zon.

Belgische genen Belgische genen

In de linkse reclame, vertrekt één of ander kalf een week vroeger op reis dan de schoolverplichting hem toestaat, maar hey, het is met een grapje bij, dus dat moet kunnen. Op de rechtse advertentie staat een f-cking foutparkeerder, die zijn voertuig maar naar believen neerplant, want hey, hij is zo terug! En kijk, ’t is weer een ontwapenende boodschap.

Ze zijn sterk, die Belgische genen.

Drieëntwintig jaar

drieëntwintig

We zijn vandaag drieëntwintig jaar samen (op 23 juni dus), en het is nog altijd alsof ik ze nog maar net ontmoet heb.

Enfin, behalve dat er ondertussen een zoon is van dertien, die ons een fenomenaal ontbijt heeft geprepareerd vanochtend, en gisteren een fantastisch cadeau heeft gekocht, terwijl wij maar al wat rapper naar huis moesten, na zijn schermles.

(Ga ook eens daar kijken.)

Wat niet weet niet deert

Een tijdje geleden was ik van plan een lang epistel te schrijven over de goedgelovigheid van de mens in de hedendaagse maatschappij. Aanleiding zijn een aantal artikels die de voorbije maanden hardnekkig blijven opduiken in de geschreven pers, zoals Moderne slavernij bij Zalando en vandaag Kleine percentjes, grote ellende (in De Morgen), over de erbarmelijke toestanden bij amazon(.de). Er was de brand in de fabriek in Bangladesh die iedereen zou aanzetten om geen made in India meer te kopen. De media hadden het ook over het grote aantal zelfmoorden bij Foxconn, een Chinese fabriek die onderdelen maakt(e) voor Apple iPhones (maar net zo goed voor Dell, HP, Motorola, Nintendo, Nokia en Sony). Soms verschijnen er ook kleinere berichtjes, dichter bij huis over de verschrikkelijke levensomstandigheden van de dagloners in de fruit- en groententeelt.

De reactie is er steevast één van verontwaardiging en ongeloof, en vaak worden samenwerkingen met de betreffende fabrieken vaak stopgezet (ipv dat er iets aan de werkomstandigheden en het loon van de arbeiders wordt gedaan) en de bestellingen worden vervolgens elders geplaatst. Een tijdbom die wacht tot ook op de nieuwe locatie de schandalen aan het licht komen.

Het getuigt van grote schijnheiligheid, wanneer de gegoede westerse consument zo goedkoop mogelijk zijn aankopen verricht en nadien luid zijn verontwaardiging laat horen. Wat denken die mensen dan, als de goederen bij amazon zo goedkoop zijn en gratis worden verzonden, of als een t-shirt 4,95 euro kost of een hemd 9,95?

Klantenservice

Ergens eind vorig jaar kochten wij een Nespresso toestel. De koffie die daarmee gezet wordt, mag misschien niet overeenstemmen met de hipster-koffie-filosofie, maar het toestel is verschrikkelijk praktisch en gemakkelijk in het gebruik. Bij hipsterkoffies is er trouwens de bijkomende moeilijkheid van de selectie. Een goede, eerlijke koffie kost al gauw rond de tien euro voor een pak, en dan moet je eigenlijk nog op zoek naar het soort koffie dat je ligt, en experimenteren met maalfijnheid en lengte van extractie, etc. Wat een boeiende tocht kan zijn (ik heb hem al meermaals afgelegd), maar een beetje vermoeiend.

Als ik speciale koffie wil, dan drink ik die eigenlijk liever in een koffiebar zoals OR of Labath –we zijn in Gent gezegend met minstens twee fenomenale koffiebars, en een hoop andere plaatsen waar ook extra aandacht aan de koffie wordt besteed. Thuis kies ik voor het gemak.

Onlangs was het toestel echter kapot gegaan. De koffie kwam niet langer via de normale opening uit het toestel in de koffietas, maar liep via de binnenkant rechtstreeks het lekbakje binnen. Dat kon niet de bedoeling zijn. Dus belde ik naar Nespresso –via een gratis nummer.

De juffrouw aan de andere kant van de lijn was bijzonder vriendelijk, overliep een paar zaken met mij en stelde prompt voor dat ze het toestel zouden komen ophalen. Desgewenst kon ik over een vervangtoestel beschikken. De dag nadien konden ze al langskomen, tussen 8:00 en 18:00 uur. Diezelfde avond nog (om 23.34 u) kreeg ik een e-mail met een verdere specificatie van het tijdstip waarop ze zouden langskomen: Wij verwachten langs te komen tussen 12:15 en 15:15 uur. Dit is een indicatieve levertijd.. En een half uurtje voor ze langskwamen, kreeg ik een sms dat ze er bijna waren.

Het toestel werd hersteld onder garantie, en ik kreeg een reparatie rapport via e-mail. Er werd een afspraak gemaakt om het toestel terug te bezorgen, en de levering verliep net zoals de ophaling (twee e-mails en een sms). En het heeft mij geen cent gekost.

Het zal u niet verbazen, ik was bijzonder aangenaam verrast. Dit is klantenservice zoals ze tegenwoordig maar weinig wordt gezien. Ik kan door mijn ervaring alvast de slogan “Nespresso. What else?” bijtreden.

—

(Nee, dit is geen publireportage. Niemand heeft mij gevraagd om hierover te schrijven, en er werden mij geen zaken beloofd. Meer zelfs, in de reparatiebrief stond Tot slot willen wij u bedanken voor uw vertrouwen in de Nespresso Club. Hiertoe vindt u, bijgeleverd met uw gerepareerde machine, een gratis proefpakket van onze 16 Grands Crus terug. maar om een of andere reden, heb ik dat niet gekregen.)

Piccolo & Saxo

De ontdekkingsreis van Piccolo & SaxoIk heb ontelbare keren geluisterd naar de plaat De ontdekkingsreis van Piccolo & Saxo door Cruys Voorbergh en het orkest o.l.v. André Popp. Af en toe zoek ik eens op het internet naar de plaat of naar een online versie, en daarnet ontdekte ik dat er een filmversie bestaat uit 1958 door Joop Bekker en Geert Bekker-Knoef. Ze werd gemaakt voor Joop Geesink’s Dollywood uit de jaren ’40 tot ’60, toen de studio uit Nederland poppenanimaties maakte voor een internationale klandizie. Meer info op de Dutch Vintage Animation website:

Met deze website reist u terug naar de jaren ’40 en ’60 van de Twintigste Eeuw. De tijd dat poppenanimatie met de hand werd gemaakt. Ook de tijd dat er geen computers bestonden of videoassists. Deze films werden op ambachtelijke wijze geproduceerd. Een enorm tijdrovend proces wat zeer veel vakkennis vergde.

Meer jeugdsentiment is ook te vinden bij minigroove.nl, en de (15 minuten durende) film stond gewoon op vimeo:

[vimeo 64554395 w=500 h=278]

Boeken 201305

Weinig echt memorabels –het meest interessante was dat van Verchomin over (vooral) haarzelf en (een beetje) Bill Evans.

  1. Please Ignore Vera Dietz / A.S. King / 2010
    Vera’s spent her whole life secretly in love with her best friend, Charlie Kahn. And over the years she’s kept a lot of his secrets. Even after he betrayed her. Even after he ruined everything. So when Charlie dies in dark circumstances, Vera knows a lot more than anyone—the kids at school, his family, even the police. But will she emerge to clear his name? Does she even want to?
    Mja. Ik kon er gewoon niet volledig in komen, in het boek en in de personages. Ik heb _Ask The Passengers_ heel graag gelezen, maar dit was te betuttelend.
  2. The Big Love: Life & Death with Bill Evans / Laurie Verchomin / 2011
    Dit boek gaat eigenlijk meer over Laurie Verchomin dan over Bill Evans –in alle eerlijkheid wordt het ook niet helemaal zo geadverteerd, als zou het over Evans gaan. Maar toch, ik was misleid en een beetje ontgoocheld in de zelfverheerlijking van Verchomin –terwijl ze elkaar niet echt zo vreselijk lang hebben gekend. Misschien weet ik niet genoeg over hun relatie, of over haar betekenis. Langs een kant is het heel erg interessant, maar niet op dezelfde manier zoals pakweg Patti Smith over Mapplethorpe en zichzelf schrijft. Bizar. En misschien net daarom interessant.
  3. By Grand Central Station I Sat Down And Wept / Elizabeth Smart / 1945
    Elizabeth Smart’s passionate fictional account of her intense love-affair with the poet George Barker.
    Ah. Uh. Poëtisch proza. Sinds de puberteit niet langer aan mij besteed.

(boeken vorige maand)

Strips en aanverwanten

  • Madie / Mathias Mercier & Paul Filippi / 2013
    Damn. Zo deprimerend. Het is geen positief verhaal dat Filippi over relaties ophangt, als heeft het daar alle potentieel voor/van. Eenzaamheid troef in dit nochtans zeer door vrienden omringd verhaal.
  • Une petite tentation / Grelin & Jim / 2013
    Iedereen zoekt zijn plaats in de wereld en wat ogenschijnlijk vanzelfsprekend lijkt, is dat vanzelfsprekend niet. Mooi verhaal, maar een melig en weinig interessant einde dat van de rest van het verhaal een beetje van een cliché maakt.
  • Suske (Amoras #1) / Marc Legendre & Charel Cambré / 2013
    Tsja. De tekeningen zijn (soms) interessant, het verhaal is een samenraapsel van vanalles en nog wat. Een beetje overgehyped.
  • Magasin sexuel, tome 1 / Turf / 2011
  • Magasin sexuel, tome 2 / Turf / 2012
    Bof. Vlag, lading, misleiding, beetje grappig maar niet echt, mossel noch vis vooral.
  • Hoodoo Darlin’ / Léonie Bischoff / 2013
    De KSTR reeks blijft verschrikkelijk goed –er zijn slechts weinig boeken die van mindere kwaliteit zijn. Een coming of age verhaal opgehangen aan Voodoo.

Films 201304-05

Ach, ik ben het vorige maand vergeten, zie ik net. Zes films op twee maanden gezien, het gaat helemaal de goede kant op met mijn filmkijken.

  1. Jack Reacher / Christopher McQuarrie / 2012
    Bof, het heeft zeker potentieel, maar het doet niet meteen eer aan de boeken van Child –die paar slapstick momenten waren er te veel aan.
  2. Parker / Taylor Hackford / 2013
    Waarover gng dat alweer? De films met Jason Statham laten zich makkelijk bekijken, maar blijven zelden hangen.
  3. A Good Day to Die Hard / John Moore / 2013
    John McLane heeft ook een zon, en het lijkt wel een family business te worden. Hoog tijd om te stoppen, Mr Willis.
  4. Dark Skies / Scott Stewart / 2013
    Aliens, het zijn aliens, die de mensen komen ontvoeren. Maar bon, het zat (veel) beter dan gemiddeld in elkaar, al werd er veel geleend uit gelijkaardige films. Maar het was min of meer onderhoudend.
  5. First Love / Claire Gorman / 2010
    Verwacht geen zoetsappig romatische film, dit is een documentaire surffilm, over drie meisjes, tieners, die hun surfambitie volgen. Het is ook geen saaie surffilm, maar meer een tranche de vie, een korte blik in hun wereld. Interessant om te bekijken.
  6. Sound City / David Grohl / 2013
    Ook dit is een documantaire, van Dave Grohl (Nirvana, Foo Fighters), over Sound City Studios, de analoge studio waar groepen zoals Fleetwood Mac, Neil Young, Rick Springfield, Tom Petty, en Nirvana platen heb opgenomen. In die studio gebruikten ze een Neve 8028 analog mixing console, die verantwoordelijk wordt gesteld voor een groot deel van de sound van die groepen. Toen de studio werd gesloten, heeft Grohl de Neve gekocht voor zijn eigen studio.

(films vorige maand)