Maand: april 2003

CriCri is een feit. Christel en Christophe zijn zaterdag getrouwd. In een druilerige regen, maar met een grandioos geslaagd feest. Heel eventjes hadden we nog gedacht dat Christel marginaal wat depri zou kunnen zijn door de regen op hun hoogdag, maar niks van dat alles natuurlijk. Christel een beetje kennende, heeft ze gewoon gedacht “Pffff. Wel, fuck die regen. I don’t need no stinkin’ sun op onze trouwdag, dit gaat over ons, en niet over het weer.” En gelijk had ze.

Henri was page –zoals zijn vader hem dat een jaar of 25 geleden had voorgedaan– samen met Femke. Een schoon koppelken, mag ik het zelf zeggen aub. ’s Ochtends had hij nog gezegd “nu wordt ik weel een beetje zenuwachtig”, maar hij heeft dat schitterend gedaan. Braaf en opgewekt, zich conscientieus van zijn zware taak kwijtend.

Het ventje moest de ringen van het bruidspaar meedragen, op een fluwelen kussentje. De ringen waren met linten stevig (?) vastgemaakt, en er was hem verteld dat hij die alleen aan meneer pastoor mocht afgeven.

(Een detail dat men ten andere tegen mij was vergeten zeggen. “Brunooken, ge moet die ringen mooi meedragen, en ge moogt die aan niemand afgeven, hé.“. Wat ik –mij zeer bewust van de ernst van mijn taak– dan ook niet gedaan heb, ook niet toe de priester probeerde de ringen van mijn scharlaken rode kussentje te nemen om ze te zegenen.)

Christel was de kalmte zelve. Ze genoot. Bij het binnenkomen van de kerk, pagekes voorop, de bruid en haar vader erachter, ontdekte ze plots een glanzend voorwerp op de rode loper. “Er ligt daar een ring,” fluisterde ze beheerst, en tot groot jolijt van de omstaanders. (De ring van de bruidegom.)

Christophe heeft zijn aanzoek gedaan op de top van het Belfort in Gent. Hij kon geen betere plek bedenken om dat te doen, dan op een van de hoogste punten van Christels geliefde stad. De tranen zijn toen ongetwijfeld rijkelijk gevloeid. Ze zijn echt wel een mooi koppel, die twee.

Inderdaad, ik herinner mij nog een Michel die tijdens de les op zijn lenzen zat te ‘kauwen’. ‘Om ze proper te krijgen,’ was steevast het antwoord toen we informeerden naar het waarom. En altijd weer waren er een paar die vol afgrijnzen het hoofd wendden toen hij ze provocerend rechtstreeks van zijn mond op zijn oogbol plaatste. Om vervolgens aan de andere lens te beginnen. Spectakel gegarandeerd.

Geen idee of ik die harde lenzen zou kunnen verdragen. Ik hoor er eigenlijk alleen maar slechte dingen over. Ook Tessa heeft lang (harde) lenzen gedragen –wonderwel genoeg is ze die nooit kwijtgeraakt. Maar op een bepaald moment ging het niet meer. Ik weet niet of het een allergische reactie was, of enkel irritatie, of beide, maar plots kon ze die lenzen niet meer verdragen. En sindsdien brilt ze terug.

(Al heeft ze vorige week ook een paar zachte proeflenzen –daglenzen– meegekregen om eens te proberen. Maar ’t is er nog niet van gekomen.)

Ondertussen krijg ik er ook al wat handeling in blijkbaar. Vanochtend kreeg ik ze er allebei van de eerste poging in. Laat ons inderdaad hopen dat ik ze kan blijven verdragen.

fose III: a sight for sore eyes
Na zeven-acht jaar brillen heb ik er mij eindelijk aan gewaagd: yours truly gaat tegenwoordig met lenzen door het leven. Proeflenzen weliswaar, maar geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt terug naar die bril te keren.

De reden is velerlei. Ik zit momenteel aan mijn vierde bril –dat is een gemiddelde van 1 bril elke twee jaar; de eenarmige lijken liggen ergens in een schuif. Eentje is door Henri (onopzettelijk) van mijn hoofd geklopt (oortje afgebroken), op een ander heb ik zelf mijn (lompe) voet gezet (oortje afgebroken), en de allereerste, tsja, daar zitten zodanig veel krassen op, dat ik er bijna niet meer kon door zien.

De huidige bril is er ondertussen niet veel beter aan toe: goed bekrast, en het montuur springt alle twee dagen los. Om dan nog maar te zwijgen over de vingerafdrukken die zo gemakkelijk op het (kunst)glas achterblijven.

(Om foto’s te trekken is het ook al makkelijker, zonder bril –tenzij je een digitaal toestel met een LCD schermpje hebt natuurlijk. Ook fose IV heeft er lichtjes mee te maken. En ik kan terug een zonnebril dragen.)

Het is wel nog een beetje wennen, die lenzen. Ik heb ze pas sinds zaterdag; zelfs de (huidige) proeflenzen dienden besteld te worden; ik heb geen zware optiek nodig, maar ik heb wel zowat alles wat mis kan zijn aan het zichtsveld: verziend, bijziend, en astigmatisme.

Uithalen is absoluut geen probleem, en ook insteken wil best al vlotten. Behalve gisteren: thuis had ik er na een kwartier maar 1 lens in gekregen (rechteroog), en ik zag de autostrade naar Brussel in mijn geest zo dichtslibben. Dan maar die ene lens uitgehaald, de bril aan, en op weg. Op het werk (een half uur later dan gewoonlijk) ook nog eens een kwartier gespendeerd, en dan zaten ze er eindelijk in. Vanochtend heeft het slechts een minuutje geduurd.

Zaterdag terug naar de opticien, voor lichte correcties. Wegens mijn astigmatisme zitten er zogenaamde cilinders in de lenzen, en die zitten/liggen steeds onder een bepaalde hoek op de oogbol. Blijbaar is die hoek niet volledig correct, want ik zie (voorlopig nog) niet zo scherp als met de bril. Maar dat was normaal, zo had men mij verzekerd, en dat kon gecorrigeerd worden.

(Oh ja, het zijn zachte lenzen, maandlenzen. Elke maand heb ik dus nieuwe nodig, maar dat zal nu niet meteen het probleem zijn. It’s a keeper.)

fose II: wieden
Er groeit een vreemdsoortig onkruid in onze tuin. Het is een algehele bodembedekker, het blad ziet er een beetje uit zoals het blad van een klimop. Volledig uniform groen, en als ik zeg bodembedekker, bedoel ik wel degelijk bodembedekker. Op het gras na, is de ganse tuin ermee bekleed. Zo erg, dat een hele hoop laaggroeiende, pas uitkomende plantjes er volledig door overwoekerd zijn, en waarschijn het daglicht niet meer zullen zien.

Zondag heeft Tessa een gedeelte met de hand verwijderd, en een gedeelte met onkruidverdelger besproeid (ik weet het, ik weet het, niet meteen ecologisch verantwoord, maar we zijn ten einde raad). In het met de hand vrijgemaakte stukje hebben we opnieuw tijm en munt geplant (die was volledig overgroeid).

Het ergste van al was eigenlijk dat we rond de vijver (vijvertje !) een prachtige zilvergrijswitte plant (legitieme bodembedekker) hadden staan. Normaal gezien wordt dat elk jaar tot een prachtig wit bloemenveld herschapen (heerlijk geurend, een beetje naar vanille), maar er blijven, geloof ik, nog een drie- viertal takjes over. Echt zonde; ik ga die overblijfsels dringend in een pot overbrengen, zodat we nadien kunnen herplanten.

En nu nog het gras afrijden –hoewel het grasveld ondertussen ook al meer een bodembedekker-onkruidveld begint te worden.

(Kwestie van onkruid verdelgen en gras af te rijden, dan hebben Henri en ik maar meteen ons haar laten knippen. Henri ziet er weer schitterend uit, maar ik ben niet helemaal tevreden. Ik was net aan het sparen om weer de helmboswuivende Paris uit het begin van de jaren negentig te worden, maar dat zag er niet uit. Misschien moet het maar nog wat korter. Of -meer waarschijnlijk– is het gewoon hopeloos.)

(metamor)fose I
Vanochtend, op weg van Gent naar Brussel, viel het echt op. Het was meer dan een week geleden sinds ik het traject nog eens had afgelegd, en bovendien was ik lichtjes te laat (reden: zie fose III).

Welk een schakeringen van groen. Op die 10 dagen hadden alle bomen blaadjes gekregen (het leek wel een liedje van Jan de Wilde), en in het beginnende ochtendlicht was het een weldaad voor het oog. Het is wel degelijk lente.

Annex A
Lente is meestal ook het tijdstip voor de Grote Kuis (wat, geen twee o-s in grote deze keer ?). Zo ook op het werk. Tegen eind mei verlaten twee collega’s de werkplek. De ene gaat naar Brighton, de andere gaat voor de Europese Gemeenschap werken.
(En voor alle duidelijkheid: met Grote Kuis bedoel ik in dit geval absoluut niet good riddance. Best of luck with your new jobs!)

Annex B
(Is het enkel bij mij? Sinds Telenet anti-spam software geïstalleerd heeft, heb ik nog nooit zoveel spam gekregen via mijn pandora.be-account. Ik heb hun software overigens uitgezet, want je hebt er als gebruiker veel te weinig controle over, en de ingebouwde anti-spam in Apple Mail werkt meer dan behoorlijk.)
(Het zou mij overigens niet verbazen als het ganse pandora.be-bestand ofwel verkocht, ofwel gekraakt werd, en ze nu die anti-spam hebben ingeroepen als pleister op de wonde. Arrg. Complottheorie nr. 1)

Deze week, om u te vermeiden, de Drie Groote Wijzigingen, van niks naar midlife crisis materiaal. Niks om u zorgen over te maken, het ene is al leuker dan het andere, en het geheel heeft an sich absoluut niks te betekenen.

Ondertussen heb ik het laatste deel van Lanoyes trilogie uitgelezen, en ik ben een beetje ontgoocheld door het einde. Hoewel het zich spectaculair genoeg aankondigde, vind ik toch dat er een beetje voor een te zware anti-climax werd gezorgd. (Misschien mis ik hier nu net de boodschap.) En daarmee heb ik bijna vier maand over een boek gedaan. Een absoluut record.