Razzi heeft zijn website vernieuwd. Leuk, dat wel, maar veel te veel gizmo’s.
Razzi maakt mooie foto’s en ik bezocht zijn site heel graag, maar nu is ze iets te nerveus. (Of misschien word ik gewoon te oud.)
[update] Terwijl we bezig zijn: ook de BCKN 04 site werd aangepast: grotere foto’s, duidelijke navigatie. En die van Herman (vorige maand); hopelijk zet hij vlug zijn foto-informatie erbij :p
Terug on-line. Het was inderdaad een beperking op het MAC adres (zoals reeds bevestigd door Bart). Gezien ik sinds zaterdag niet meer on-line ben geweest, en gezien het internet-embargo op het werk, trek ik me even terug om mijn (blog)schade in te halen.
En dan kan ik nu beginnen aan de fotologs.
Kijk, het is een goede morgen. Eerst lees ik de grappige commentaar bij Buddingh’s verzen, en dank krijg ik de nieuwe Wulff Morgenthaler te zien.
(Voor wie van Gary Larson houdt, is Morgenthaler zeker een aanrader.)
Oh. En voeg aan dat lijstje dan maar (de opmars van) het leiderschap van de Gentenaren in alle internationale organen
toe.
It is said that 90% of human communication is non-verbal. In these photographs, the body language of the subjects becomes the basic syntax for a series of Web-based animations exploring movement, gesture, and algorithmic montage. Many sequences document a persons reaction to being photographed by a stranger. Some smile, others snarl, still others perform. The camera, the net, and I are all characters in this setting. The project is not about the transparency of these actors, but about exploring them. This means probing socio-cultural boundaries within our emerging digital environment.
Zeer nerveus, soms een beetje saai, maar je moet geen half uur op hetzelfde zitten kijken. En schoon foto’s.
Dit leest als een roman. (Helaas moet je nu betalen om het artikel te lezen. Dank zij google cache, heb je hier nog pagina’s 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8)
En hier is de introductie:
A Fall From Grace
A former Broadway actress turned war photographer –and a life unhinged
By Kit R. Roane, USNews 17/05/2004
On a frigid December morning last year, two New York City police officers came upon a 52-year-old woman sitting on the stoop of a brownstone in Manhattan’s tony West Village. She was wearing a leather coat over a blue sweater, gray sweat pants, and two ski hats. She had a cup of coffee in her hand, a sweet Hav-a-Tampa cigarillo in her mouth, and $1.91 in her pocket, all in change. She was surrounded by a bunch of plastic bags containing the vestiges of her life: a few changes of clothes, some cardboard for shelter, and a scrap of donated pizza.
Most important to the woman, however, was the stack of documents she kept in a manila envelope, wrapped in plastic to stave off moisture and stuffed in the front of her pants to protect them from theft. They were her identity, proof that she still mattered. Once she had no such doubts. In an earlier time, Jana Schneider was an award-winning Broadway actress who, in an extraordinary career change, became a daring war photographer. But then she disappeared. When she turned up again late last year, she looked like just another bag lady. Her name, once in lights, meant nothing to the two officers. Whether they feared she might freeze to death or because, as her doctors wrote later, she exhibited “paranoid ideations,” Schneider was taken to Bellevue Hospital Center in lower Manhattan for psychiatric evaluation.
Bellevue is a few miles and a lifetime away from Broadway, where Schneider first experienced the heady taste of fame. The New York Times, describing her 1985 Broadway performance in The Mystery of Edwin Drood, had this to say: “She snarls like a tigress, baring her teeth and raking the air with blood-red talons; she slithers like a snake, lasciviously darting her tongue in and out with reptilian speed.” Playing the half-Ceylonese Helena Landless, Schneider went on to earn a Drama Desk Award and a Tony nomination.
At Bellevue, Schneider was locked up in a psychiatric ward. A sign on the door cautions visitors against taking in sharp metal objects or allowing residents to “elope,” a euphemism for escape. A woman who hated to be hemmed in, who had gone where she wanted when she wanted, Schneider was medicated and placed under constant observation, her nights filled with the screams and rants of other patients.
The tigress of the 1980s seems to have utterly vanished. Now middle-aged, Schneider wears schoolmarm glasses. Frail and soft-spoken, she seems lost in an oversize cotton sweater, her brown hair cut short and straight. Wherever she goes, Schneider carries her personal papers, the jigsaw pieces of her puzzling life. Beauty queen, actress, war photographer, Jana Schneider’s story is simple, in some ways, a sobering arc of hope, ambition, and tragedy. During the course of her journey, she toted her cameras to some of the world’s darkest places, documenting pain, suffering, and death. But now she is in a cruel dark place of her own, the personal hell of mental illness.
(Een tijdje geleden gevonden via Jan-Edward.)
Los van de kleurenstelling en de halve liquid design (ofwel doet ge ’t goed ofwel doet ge ’t niet) ben ik er ook niet echt zot van, van de nieuwe mezzoblue. (En hoe zit het met de commentaar? Commentaar waar je een legende voor nodig hebt? Commentaar waarbij de tekst van het artikel niet wordt getoond?)
Los van de nieuwe mezzoblue. Het lijkt tegenwoordig een beetje een trend om op de homepage niet langer de volledige entry te tonen (cfr inderdaad mezzoblue, maar ook bij asterisk, design by fire en whitespace is het overigens van hetzelfde laken een broek).
Iedereen heeft zijn mond vol van accessibility, maar op een dergelijke manier maakt men het voor de bezoekers toch heel wat minder evident om de inhoud vlot te bekijken. Tuurlijk, de inhoud is er wel, maar om die volledig te zien, moet je nog eens klikken (Continue Reading ).
Die taktiek werkt wel op een lange archiefpagina: als de 50 entries van een maand of een categorie allemaal (volledig !) op één pagina worden gesmeten kan je een tijdje wachten voor die pagina binnenkomt. Maar op de homepage!?
Een mogelijke oplossing zou zijn om dit (op de homepage) pas toe te passen vanaf de tweede entry –of nog beter vanaf de eerste entry van de vorige dag of bij entries ouder dan 24uur. Helemaal goed zou zijn dat je via een cookie bijhoudt wanneer je bezoeker de laatste keer je site heeft bezocht, en dat je dan meteen alle entries toont die de persoon heeft gemist.
En dan zit het spel op de wagen…
Eenzijdige informatie. Het lijkt wel alsof het Blok ook in het buitenland in hun missie slaagt. Michel is setting the record straight: zowel bij Rational Explications als bij Turnabout en Freespeech.com (geplukt uit de trackback log bij Stephen Pollards controversiële artikel over de veroordeling van de VB VZW’s.)
Vergeet ook zijn analyse (en commentaar achteraf) niet te lezen.
En wat betreft de achtergrond (connecties) van Pollard? Dit staat vandaag in De Morgen:
Volgens de Blok-voorzitter is Pollard een topmedewerker van de socialistische Britse premier Tony Blair. In The Times presenteert de columnist zich evenwel als senior fellow van het Centre for the New Europe. Deze uiterst conservatieve, in Brussel gevestigde denktank werd mede opgericht door Paul Belien, de echtgenoot van Blok-parlementslid Alexandra Colen.
Vanochtend gewoon wat links. Ik moet straks naar een eCampaign Breakfast Workshop waar mijn chef mij voor ingeschreven heeft (samen met onze publications editor). Geen idee wat mij te wachten staat, behalve het ontbijt. (Misschien straks meer…)
De links: sites die ik heel regelmatig bezoek, maar die ik niet meer heb opgenomen in de links op dit weblog, omdat het anders een soepje wordt. Ze zijn allemaal gerelateerd aan fotografie:
_ BotzBlog
Nog maar pas ontdekt, dus ik heb er nog niet veel over te vertellen.
_ nyclondon
Prachtige pinhole foto’s van London. (Pinhole is de meest basic vorm van fotografie: een doos met een gaatje in.)
_ dizziPIX
Een Nederlander met een weblog. In het Engels, maar dat mag geen belemmering zijn om naar de prentjes te kijken.
_ razzi
Razzi < paprazzi. Vergelijkbaar met dizzi, maar razzi is Belg. Al schrijft ook hij in het Engels. Weerom zijn het de prentjes die het hem doen.
Van de volgende weblogs is de tekst helemaal verdwenen. Reken als algemene regel op een foto per dag:
_ Catcher In The Eye
_ chromasia
_ chromogenic
_ luke tymowski z/w en in kleur
_ top left pixel
En ja, eigenlijk hoort ook Herman in dit rijtje thuis, maar die staat al bij de andere links op de site.
Veel plezier!
Michel en Sandra hebben hulp nodig. In tengels nogwel.
Spijtig genoeg zijn mijn tekenkunsten zo mogelijk nog beperkter dan die van Michel, maar bon. Spreek even uzelf of uw creatievere kennissen aan om hen uit de nood te helpen. (Wie weet wordt dit nog een van die Urban Legend e-mails/entries.)
In short: we’re looking for three illustrations of a mouse in the same style as the illustrations in the image above. For a birth announcement. For details on why, see above. We don’t know if it’s a boy or a girl yet, so either there should be two versions or the images should be applicable to both. We do know that the baby could be born literally any day now, so it’s quite urgent. Black and white drawings preferable, vector graphics if possible. Leave a link where we (well, actually, my family, I don’t have an internet connection at the hospital) can download. Reward: drinks on us whenever you’re in Ghent, and of course–eternal gratitude!
Pfff. Ik ben slecht in die dingen, maar ik was blij toen ik daarnet Michels weblog las. Nu ja, blij is misschien een groot woord, maar enig (gezond ?) pessimisme is mij niet totaal vreemd. Expect the worst, hope for the best. Of ommegekeerd.
In elk geval heb ik liever dat hij uit de hel teruggekomen is. En met een beetje geluk is het enige wat hem binnen het jaar nog aan deze vreselijke tijd herinnert, zijn spreekwoordelijke buigen als een knipmes.
*zucht*