Auteur: bruno

’t Was weer eens tijd. Thuis gebeurt dat ook af en toe. Dan vraag ik mij of hoe die kast er daar zou uit zien, en of die zetel eigenlijk niet beter met de rug naar de muur zou staan ipv tegen het raam.

En eigenlijk had ik (voor een keer) een reden: ik wou de blogmarks toevoegen (cfr rechterkolom), en ik dacht van de comments (eindelijk) eens aan te zetten. Nee, ik ben nog niet naar WordPress geswitched. MT 2.6x werkt zoals het moet voor mij, en ik heb meer dan 1 weblog (fotolog, blogmarks, en een paar statische dingen). Ja, je kan dat met WordPress ook, maar waarschijnlijk wacht ik tot die feature standaard komt.

Whatever, het ziet er ondertussen maar weer eens anders uit.

Zaterdag hebben we vijf stère hout laten bezorgen. De vorige keer (twee jaar geleden) waren ze met de remorque achteruit onze poort binnengereden, en hadden ze de ganse boel gedumpt in de gang, vlakbij een keldergat. Deze keer hadden ze een hogere aanhangwagen mee, dus dienden ze alles op de parkeerplaats bij het voetpad te dumpen.

“Och, ge zijt met twee man,” (mijn schoonvader was komen meehelpen) zei de man met pretlichtjes in zijn ogen, “binnen een uur of twee hebt ge dat wel weggewerkt.”

Twee man, één vrouw, en een kleuter. Twee kruiwagens: een grote voor mijn schoonvader, en een kleine van Henri –die Tessa later heeft overgenomen. En ik mocht de stapels gewoon dragen (mijn armen doen nog zeer).

Dertig minuten. Zo lang heeft het geduurd om alles in het keldergat te laten vallen. Ik had die man zijn gezicht wel willen zien.

(Het hout was nog niet volledig droog, en nu ruikt de ganse kelder –en de gang– naar bos. Heerlijk.)

Bij de neus genomen. Gezien onze katten dringend nood hadden aan een nieuwe voorraad droogvoer, gingen we gisterennamiddag in extremis nog even naar Tom & Co. “En kijk eens zo’n mooie visjes. Zou je dat niet leuk vinden, visjes, Henri?”

En voor ik het goed en wel besefte, stonden we buiten met een –wat groot uitgevallen– bokaal. Hoewel, bokaal is misschien niet het goede woord, want welke bokaal kan 75 liter water bevatten?

Gelukkig hebben we nog geen visjes gekocht (dank zij de raad van de verkoper en een aquariumenthousiast), maar enkel substraat, grind, en een viertal plantjes. Het substraat ging op de bodem, het grind afgekookt en er bovenop, en dan vullen met water. De bacteriepil erbij, de pomp en de verwarming aan, en de plantjes schikken.

Een pak websites afgeschuimd, en nu moeten we drie weken wachten voor we visjes introduceren.

Wordt vervolgd.

In het boekje van de stad stond dat er op 20, 21, 22, 23 mei een activiteit gepland was in het Gravenstaan: Van knaap tot ridder (in de serie Middeleeuwse kampementen). Helaas ging het om een misdruk, en vindt de activiteit pas plaats vanaf vandaag.

En daar sta je dan, met een zoontje dat zijn –door zijn grootmoeder gemaakte– ridderkostuum meegebracht had. We hadden er hem amper van kunnen overtuigen het ter plekke aan te trekken, en er niet mee van de Albertlaan tot het Veerleplein te stappen. De would be middeleeuwers waren ijverig bezig de tenten en staketsels op te trekken, waarbij we ons verwonderd afvroegen of dit nu echt wel al van 9 uur deze ochtend bezig was (het was ondertussen rond 14u).

Een vriendelijke medewerkster bracht ons op de hoogte van de fout. Maar dat we lang niet de enigen waren die erop afkomen waren, bood ze ons bij wijze van troost aan. En dat we morgen meer zouden moeten betalen omwille van de activiteiten. (Was het ook niet gratis, als inwoner van Gent?)

Op de terugweg zijn we even vastgelopen in de Stadsloop Gent, een jaarlijkse inner city wedloop. Een ludiek evenement, waarbij eerst de passanten door een aantal politiewagens van hun sokken worden gereden, en in de tweede ronde (2 ronden van vijf kilometer) waren ook de tragere lopers –die gedubbeld werden– hetzelde lot beschoren. Hartverscheurende taferelen. Helemaal sportief werd het, toen bij het doubleren een van de ‘snellere’ lopers in het voorbijsteken vloekend zijn tragere collega’s van zich afduwde. “Uit mijne weg. Godverdomme.” (Persoon staat *niet* op de foto.)

Of volgens de juffrouw die op de Graslei aan het water zat: “Ze zijn allemaal stekezot.”