Nog zoiets dat bigger is in Amerika: ik eet heel graag ajuin, maar zelfs ik opteer ervoor zo’n Amerikaanse ui over twee dagen gespreid te eten/in ons voedsel te verwerken. Op de foto, zo zonder context, ziet het er gewoon uit als een normale ajuin, maar ik kan u verzekeren dat hij net zo groot is als de appels alhier, en die zijn twee keer zo groot als de appels bij ons. Amerikanen en size, het blijft iets bijzonders.
“Er zijn drie dingen die ik nodig heb in huis, om mij op mijn gemak te voelen”, vertelde ik onlangs aan Tessa naar aanleiding van onze tijdelijke woonst hier in Seattle. “Een goed toilet, een ruime badkamer, en een grote keuken. Dus op dat vlak heb ik hier alvast mijn goesting.” Een bed mag ook niet ontbreken natuurlijk, maar dat was ik even uit het oog verloren.
Voor u over die andere puntjes uitroept “maar dat is toch evident”, wil ik even opmerken dat we wat keuken en badkamer betreffen, hier eigenlijk beter zitten dan bij ons thuis. Die douche is gewoon subliem. Hier tegenover thuis geeft dat: een walk in regendouche, die bij iedereen in de smaak valt, vs een bad-slash-douche waaruit het water op de vloer spettert; een keuken met veel bewegingsruimte vs de vier vierkante meter waarop alles bijeen gekramd staat. Niet dat ik daarover klaag (ik zou wel zot zijn, met ons huis in Gent), maar het is gewoon iets gerieflijker hier.
Ons bed thuis valt dan weer veel meer in de smaak, zelfs al is het hier wel heel erg romantisch ingericht. De slaapkamer is een fractie van de oppervlakte van onze slaapkamer thuis, maar ze wordt hier dan ook alleen maar gebruikt om in te slapen –thuis staat er ook nog een halve bibliotheek in en een tv-toestel. Nochtans is het hier relatief ruim, maar dat komt omdat elke vierkante centimeter erm… inch functioneel –maar mooi– werd benut.
De zon schijnt, ik heb wireless internet, dus ik verhuis even naar ons terras voor het einde van deze post, terwijl Henri zijn huistaak maakt. De voordelen van home schooling. Vandaag hadden we het overigens over lengte- en breedtegraden en tijdzones voor de les WO (dat staat voor Wereld Opvoeding –of iets dergelijks). Niet dat het in het lespakket stond, maar hij vroeg ernaar, dus ik kan het hem net zo goed uitleggen.
Aaah! De lente is hier duidelijk aangebroken. Tot later!
jullie hebben het ginder idd niet slecht getroffen, allez zijn de effecten van die ajuin ook drie keer zo groot als bij ons? :p
Wereldoriëntatie :-p
Ha, meester Bruno. Min of meer off-topic, maar toch.
Ik heb een vraag: ik zit in “Journey of the Beagle” te lezen en Darwin schrijft daarin dat hij kilometers in het binnenland op een hoogte van 10 meter boven de zeespiegel, schelpen heeft gevonden (ergens in Midden-Amerika).
Nu ben ik me al heel de week mijn kop aan het breken hoe ze dat deden vroeger: meten van de landhoogte t.o.v. de zeespiegel. Want hoe, dat schreef Charles er niet bij.
Weet jij het soms?
@jero: gelukkig niet 🙂
@Gudrun: juist! 🙂
@Huug: puh. Met een GPS natuurlijk. Edoch, hypsometrie: door het luchtdrukverschil te meten met een (kwik)barometer.
Is dat dan zoete ajuin, zoals in Turkse winkels? Die je zo handig kunt eten bij slaatjes? Een instapdouche, dat is dus zo ongeveer mijn levensdroom. Geef toe, een bescheiden droomke.
Ahbon, gelijk in de vliegtuigen. Ik had het moeten weten, merci!
Hebben ze in Seattle ook zo’n obsessie met opgeblonken appels? De eerste keer dat ik een Noord-Amerikaanse supermarkt kwam, vroeg ik me oprecht af waarom ze heelder schappen vol met plastieken appels legden. Blijkbaar spuiten ze daar een dun laagje schijnsel op om ze “appetijtelijker” te doen lijken.
Everything is blinger in America!
@Jan: zo’n spuitbuske dat kennen ze hier ook al lang hoor: mijn grootnonkel die al heel wat jaartjes dood is, heeft dat nog eens zitten vertellen hoe een winkelier ’s morgens in de vroegte zijn appels spoot zodat ze mooi zouden blinken