(Canon EOS 5D, EF 16-35mm f/2.8 L II USM @16mm, f/2.8, 1/8000s, 1250 ASA)
—
“En u bent?”, vraagt de als vrouw verklede vlinder mij bij het betreden van de gemeenteraadszaal. Ik kijk haar verbaasd aan, alsof het uitmaakt wie ik ben.
“U bent fotograaf voor welke publicatie?”, dringt ze aan, de handen vol pamfletten en persmappen.
“Gentblogt”, antwoord ik vriendelijk.
Ze plooit zich minzaam dichterbij, om aan te geven dat ze mij niet heeft begrepen. Nog iets verder en de stapel persmateriaal valt op de grond.
“Gent… blogt”, prononceer ik traag en nadrukkelijk. Het gebeurt wel meer dat mensen niet met ons vertrouwd zijn.
Ze knikt en zet een stap naar achter als om mij door te laten. Als ik aanstalten maak om mijn (officiële) persmap (van het stadsbestuur) af te halen, roept ze mij alsnog achterna: “Zal ik u toch een folder geven? En een persmap misschien? Of doet uw collega dat?”
Ik kijk haar even vragend aan, en zoek vervolgens bevestiging bij de voor mij geheel onzichtbare collega die ik vandaag blijkbaar heb meegebracht.
“Ah!” Daar verschijnt opnieuw die minzame glimlach. “U doet alles zélf.”
—
Lees meer over het wedervaren van uw reporter op de wekelijkse persconferentie van het Gentse stadsbestuur bij Het Project: Uitgelicht: zinloos
Hèhè, herkenbaar. Ik schrijf voor Weliswaar, en da’s ook niet bij iedereen bekend. In lawaaierige omgevingen schrijf ik soms plots voor Le Soir. 😀