vriendenboek

“Ge moet nu eens kijken.” Tessa stond met een ‘vriendenboekje’ in haar hand, dat Henri van een klasgenootje had meegekregen. Bij ons heette dat nog poëziealbum, en ik kan me eigenlijk niet meer voor de geest halen of ik veel van die dingen heb ingevuld en al evenmin of ik er zelf een heb gehad. Mijn nichtjes daarentegen heb ik stapels van die boekjes weten inkleuren, en mijn moeder heeft er ergens ook nog een verschrikkelijk schone liggen (moet ik haar eens naar vragen).

In deze contemporaine versie van het poëziealbum wordt je niet meer gevraagd om een tekening te maken, maar enkel om een aantal vragen te beantwoorden. Zoals daar zijn: ‘wij kennen elkaar door’, ‘mijn hobby’s’, ‘het spannendste spel’, ‘waar ik goed in ben’, enz. Wat Tessa me wou tonen was Henri’s antwoord op ‘ik ben een fan van’. Waar je zou verwachten ‘Spring’, ‘K3’, ‘Ed, Edd en Eddy’, of in extremis ‘Karrewiet’ liet hij door zijn moeder optekenen (want hij was niet zeker hoe het moest geschreven worden): jazz muziek. En nee, er mocht niets anders staan.

Hij heeft zich ook niet ingehouden om achteraf nog te verbeteren. Zo had hij –uit luiheid– alweer door zijn moeder ‘politieman’ laten opschrijven bij ‘dit wil ik worden’. Maar toen ik het boekje zoëven uit zijn rugzak nam om de vragen correct te kunnen aanhalen, merkte ik dat hij er –eigenhandig– aan had toegevoegd: ‘of muzikant’.