Het zal wel uit de context gerukt zijn, en ik zal er mij voor behoeden een ad hominem aan te verbinden (genre ‘heeft die juffrouw zelf wel kinderen, en indien ja, ziet ze die dan soms’), maar volgende uitspraak klinkt ronduit bevreemdend uit de mond van een emancipatieambtenaar van de Vlaamse overheid (Kinderen meenemen naar het werk? Onverantwoord DS 10/08):
“Ouders toestaan hun kinderen mee te nemen naar de werkplek, dat is niet in het belang van het kind noch in dat van de organisatie. Hoe kunnen ouders dan nog geconcentreerd werken, en hoe is dat pedagogisch te verantwoorden ten opzichte van het kind”, reageert Ingrid Pelssens, emancipatieambtenaar van de Vlaamse overheid, op de beslissing van minister van Defensie André Flahaut (PS).
Duh. Geef mij dan maar pragmaticus Jos Bergmans:
“Als werknemers een opvangprobleem hebben, kunnen ze hun kinderen meenemen”, zegt Jos Bergmans, bestuurscoördinator van het district Antwerpen. Hij leidt een dienst van 170 werknemers, 85 procent van hen is vrouw. “Als al mijn vrouwelijk personeel begint met allerlei soorten sociaal verlof te nemen om de kroost op te vangen, dan zijn wij permanent onderbemand. Schoolstakingen of pedagogische studiedagen zijn sowieso een echte ramp. Ofwel zoek ik dan een flexibele oplossing, ofwel kunnen wij de burger geen goede service meer bieden”, zegt Bergmans. Kinderen op de werkplek toelaten is voor hem “een kleine maatregel die veel problemen kan vermijden”.
Eigenlijk zou de regering er bijvoorbeeld in kunnen (moeten?) voorzien dat een van beide tweeverdieners uit een gezin, gedurende minstens de helft van de vakantieperiode in de zomer, een soort tijdskrediet-met-minimaal-verlies-van-wedde kan opnemen (misschien is dat wel zo, en dan mag daar best wat meer ruchtbaarheid aan worden gegeven). Mijns inziens wordt op dat vlak veel te weinig gedaan voor Het Gezin.
De regering en de maatschappij hebben maar al te vaak de mond vol over vervreemding van kinderen en ouders, achteruitgang van de opvoeding (door de ouders), maar tegelijkertijd is het in deze tijden (van consumptie) zo goed als onmogelijk om als gezin met slechts één werkende ouder, te kunnen overleven. Ik herinner mij de uitspraken van Freya Van Den Bossche (Gent zet rem op flexibele kinderopvang DS 15/11/2002), waarin ze de duur van de kinderopvang wou beperkten. Gezien de praktische onhaalbaarheid (tiens, ze heeft ondertussen zelf twee kinderen), werd die beslissing een dik jaar later terug ingetrokken (Gentse kinderen mogen langer dan 45 uur in crèche Schepen van onderwijs Rudy Coddens versoepelt maatregel Freya Van Den Bossche DS 16/06/2004):
Wij vervangen de grens door een richtlijn. Wij bevelen 45 à 50 uur aan, maar er is een marge […]
“Voor de meeste ouders vormde 45 uur al niet echt een probleem”, zegt Inge Van Coppenolle, de verantwoordelijke van Het Uilennestje. “Maar ouders die buiten Gent werken, gingen er wel snel boven.”
Destijds ging ik met mijn ouders ook mee naar het werk. Ze waren zelfstandig, dus het argument van hoe kunnen ouders dan nog geconcentreerd werken
gaat niet echt op. Evenmin trouwens dat andere hoe is dat pedagogisch te verantwoorden ten opzichte van het kind
want ik heb mij tijdens die dagen kostelijk geamuseerd. Mijn ouders hadden een groothandel in fytofarmaceutische producten, en er diende nogal wat te worden uitgevoerd. Gans België heb ik gedurende die zomermaanden doorkruist, van De Panne tot Bouillon. Zo verdomd interessant vond ik dat, dat ik in het voorjaar van 1990, na een verkeerd gekozen curriculum ‘Toegepaste Economische Wetenschappen’ aan de UFSIA, zelf een half jaar heb ‘uitgevoerd’ voor mijn ouders (ook al kwestie van iets terug te kunnen doen voor het in de verkeerde richting geïnvesteerde geld).
Maar hoe luidde uw jobomschijving alweer, mevrouw Pelssens? Of is er geen plaats meer voor het gezin in de emancipatie?
’t Zal ook wel van het werk afhangen zeker? Een verpleger in de psychiatrie bijvoorbeeld, of een man aan de band in het kippenslachthuis versus Cushy Desk Job-mannen zoals u en ik? 🙂
Yep. Maar dit is duidelijk een reactie op wat Flahaut heeft voorgesteld, en bij DS kunnen ze dat precies niet verkroppen. Ze hebben er zelfs een soort editoriaal over geschreven, dat zodanig grappig is dat ik het in zijn geheel ga posten.
Je schreef:”maar tegelijkertijd is het in deze tijden (van consumptie) zo goed als onmogelijk om als gezin met slechts een werkende ouder, te kunnen overleven. ”
Ik denk dat daar juist het ‘probleem’ ligt… Mensen willen tegenwoordig ‘alles’: kinderen, goede jobs, twee auto’s, jaarlijkse verre reis,..en zijn weinig bereid in te leveren of te aanvaarden dat kiezen voor het ene, soms het andere moeilijker maakt.
De overheid heeft geen onbeperkte middelen. De huidige cultuur van tijdskredieten toe te staan met slechts gering weddeverlies, kan misschien wel op het eerste zicht aantrekkelijk zijn, maar dit te ver doortrekken en toepasselijk maken op tal van situaties, is m.i. financieel niet meer haalbaar, zeker niet op lange termijn. Los van het financiele aspect, is het volgens mij ook niet het juiste signaal. Ik geef grif toe dat zulk voorstel ‘het gezin’ zou kunnen helpen, maar de vraag is in welke mate de Staat dit alles dient te financieren.. (wetende dat de Staat haar middelen haalt uit bijdragen van de ‘werkende’ mensen).
Enfin – ik wil geen rechts discours houden, verre van, maar heb toch mijn bedenkingen bij de huidige steeds verder gaande “recht hebben op”-cultuur…
Ik ben het eens met algemene bedenkingen bij de “recht hebben op” cultuur. Vooral wanneer dat recht wordt geëist en aan de plicht wordt verzuimd.
Is dit hier echter van toepassing? Waar mevrouw Pelssens en DS tegenin gaan, is niet alleen tegen wat in DS wordt omschreven als “het recht op kinderopvang garanderen”, maar vooral tegen de mogelijkheid om de kinderen mee te brengen naar het werk.
Tweeverdienen is overigens al lang niet meer een kwestie van twee wagens en een jaarlijkse verre reis, maar steeds meer een pure noodzaak.
In dat opzicht is het voor de staat (min of meer) een plicht om op zijn minst onderzoek te verrichten naar manieren om het voor de tweeverdieners gemakkelijker te maken er ook een gezin op na te houden. (De staat heeft dan misschien geen onbeperkte middelen, maar ik heb zo mijn bedenkingen bij de de verdeling van die middelen.)
Het is misschien een kwestie van perspectief, maar ik zie het meer als een plicht van een staat dan een recht van de ‘burger’. Op dezelfde manier wil ik ingaan tegen een ‘verbod’ van de mogelijkheid om kinderen mee te brengen naar het werk, maar denk ik er niet aan te eisen dat het (bij wet) verplicht moet worden dat bedrijven voor kinderopvang moeten zorgen.
Ik snap niet waar al die heisa voor nodig is. Niet dat ik zo dol ben op Nederlanders maar op de manier waarop ze dingen organiseren, daar kunen we nog van leren: toen ik 8 jaar geleden bij HP in Amsterdam werkte was er in het gebouw (een 600-tal werkenemers) een bedrijfscrèche voorzien en dat was daar de gewoonste zaak van de wereld. Tijdens de ‘grote vakantie’ waren de ‘groten’ tot 12 jaar (en ouder, zo strikt was het allemaal niet) ook welkom. Dat de kids in het leger onder een tank of achter een straaljager gaan terechtkomen lijkt me sterk. Bij DS zijn ze blijkbaar sterk in het overdrijven: blijkbaar allemaal zure impotente mannetjes en vrouwtjes op die redactie (OK: we gaan niet op de man spelen, ik heb niets gezegd, foei!). Nog iets: in Nederland kon ik in ’95 mijn belastingaangifte invullen en opsturen via het net. Ik wist meteen wat ik terugkreeg en kreeg het dan ook na twee weken op mijn zicht gestort. Ondertussen in België, 10 jaar later, is het nog steeds huilen met de pet op. Enfin, dit geheel terzijde. Maar zouden ze zich bij DS dààr niet beter eens over druk maken?
@Huug
Ik heb net als jij geen kinderen, dus spreek evenmin uit ervaring.
Maar Nederland op dat vlak als voorbeeld nemen : liever niet. Zeer slechte voorzieningen op gebied van kinderopvang (te weinig etc.) en dat is één van de redenen waarom daar veel minder arbeidsparticipatie door vrouwen is en ook meer deeltijdse arbeid bij hen die wel werken.
De Bruno’s van deze wereld zijn helaas nog eerder uitzondering (maar ga zeker door met het goede voorbeeld te geven !). Kinderzorg is nog veelal automatisch voor de mama’s.
Het bedrijf waarover je spreekt zal dus (noodgedwongen) zelf regelingen hebben getroffen, en dat is OK. In tijden waarin je niet meer een job voor het leven hebt, heb ik wel wat bezwaren tegen het doen van je gehele was en plas middels je werkgever (wat sommigen aanbieden). Het is ook niet slecht om als papa of mama grenzen te kunnen stellen op vlak van beschikbaarheid waarop niet kan worden geantwoord : de bedrijfscrèche is 24 u op 24 u open en tijdens de pauze kan je snel even via het intranet een blik werpen op je spruit…
De grootouders inschakelen. Het is niet omdat actieve senioren 40 jaar ten dienste van de maatschappij hebben gestaan, dat ze nu hun schup zomaar kunnen afkuisen. De kleinkinderen deeltijds opvangen lijkt me het minste. Eventueel kan dat nog gekoppeld worden aan een aantal voordelen. En dan nog.