takelen (4)

Ge houdt het niet voor mogelijk. Weer een buitenlander, alweer van Het Hotel, nen Hollander deze keer.

Het moet gezegd, de jongeman van Het Hotel (Jens) was zeer vriendelijk en behulpzaam (dit geheel in tegenstelling tot zijn vrouwelijke collega). Er waren twee wagens van hetzelfde type, met dezelfde kleur, met verschillende nummerplaat, maar beide uit Nederland, behorende aan mensen die voor hetzelfde bedrijf werken. Bij de eerste klant klopte de nummerplaat niet, bij de tweede gaf het bezet.

“Als u mij uw telefoonnummer achterlaat, dan bel ik u op als ik hem te pakken krijg,” zei Jens. “En ik zorg er in elk geval voor dat ik voor 19u iets laat weten.”

We zaten net terug buiten. “Hij komt eraan, meneer. Binnen de minuut is die wagen weg. Nogmaals onze excuses voor het ongemak.”

En wat denkt ge? De man, wiens beschrijving ik u verder ga besparen, stapt in volle collère naar zijn voertuig, bemerkt de papiertjes die ik op zijn venster heb geplakt (“Verkeerd geparkeerd! Dank u om in het vervolg niet meer voor onze poort te parkeren.” en “Proficiat! U bent egoïst van de dag. Volgende keer wordt u onverbiddelijk weggetakeld.”), en wordt zo mogelijk nog woester. Hij krabt de stickers van zijn wagen (niet eenvoudig, ze plakken nogal goed), en stapt verbolgen naar onze poort, waarachter ik ondertussen heb postgevat.

De stickers bonkt hij woedend tegen de poort, waarop ik de deur opentrek, en hij wit wegtrekt. Deze keer was er geen agent om mij in te tomen, dus stak ik maar meteen van wal, terwijl meneer zich naar zijn wagen terug haastte.

Of hij soms blind was? “Nou, dat is toch gewoon een parkeerplaats, toch?” Of hij misschien liever 250 EUR betaalde voor zijn arrogantie? “Nou, in Nederland plakken ze gewoon een stickertje hoor.” En of ze daar allemaal dan zo onbeschoft waren?

Hoe meer weerwerk hij bood, hoe sneller ik mijn vragen op hem afvuurde. Toe, scheer u maar weg, sneerde ik hem nog toe, nadat ik de stickerpropjes naar zijn hoofd had gesmeten.

Soms ben ik een échte held.