Terwijl ik op mijn luie krent rondjes reed in Folembray, was de rest van de familie aan het rondhossen in Gent. Kwestie van de vrienden en kennissen een hart onder de riem te steken tijdens de Gentse Stadsloop.
Edoch, er werd niet alleen gesupporterd, er werd tevens deelgenomen. Want hoewel gent.blogt erin slaagt het in maar liefst twee entries te verzwijgen, was er ook een onderdeel ‘Kids Run‘. Hoewel je normaal gezien zes jaar moest zijn, was Henri niet van zijn doel af te brengen: hij moest en zou deelnemen. Gelukkig was men bij de inschrijving soepel genoeg om hem dit pleziertje niet te ontnemen.
Wel, ik was er zelf niet bij, maar volgens ooggetuigen (directe familie, maar goed) was zijn ‘run‘ niets minder dan heroïsch. Nog nooit gelopen (voetbalt zelfs niet), en dan strekt zich daar plots die kilometer voor de jongen uit. Voor alle veiligheid is opa nog met hem meegelopen, in de volle veronderstelling dat de wedstrijd voor hem met grote spoed zou worden onderbroken, terwijl opa net alle zeilen mocht bijzetten om dappere jongen bij te houden. Ook opa’s conditie is niet van de beste.
Aan het einde van het parcours was de deelnemers een goodie bag beloofd. Toen Henri gevraagd werd of het niet te lastig was geweest (volgens opa ‘piepte’ zijn ademhaling nogal), antwoordde hij: “ja, mijn benen deden pijn, en ik kon niet goed meer ademenen, en soms wou ik wel stoppen, maar dan dacht ik aan het pakketje dat ik zou krijgen, en dan ging ik gewoon weer verder”. Het leek wel sportweekend. (Ter info: hij is ergens in het midden geëindigd.)
Hij kijkt nu al uit naar volgende keer, denk ik.
Vader kan zijn trots niet verbergen?! Zo hoort dat.