folembray 2005 (1)

Droog maar koud. Nat én koud, als je de mist in onze Westvlaamse contreien meerekent. De eerste impressies toen ik gisterenochten rond zes uur aanzette naar Folembray.

Meestal werk ik zelf beter dan een GPS, als ik eenmaal ergens naar toe ben getrokken. Deze keer had ik duidelijk iets teveel op mijn interne oriëntatievermogen gerekend, want ik had verzuimd het briefje met de route (van vorig jaar) grondig na te lezen. Lille – Arras – St. Quentin – Soissons (zoals: de vaas van –) – Folembray. Simple comme bonjour, ware het niet dat St. Quentin natuurlijk niet op de richtingsborden stond vermeld. Rechtdoor dus, na de péage in Arras, richting Parijs, ipv de goede richting uit, rechtsaf naar Reims. Gelukkig had ik het rap genoeg in de gaten, al ben ik pas na een twintigtal kilometer terug ván de autostrade geraakt, langs binnen terug, en in Arras opnieuw de autoroute op.

Eerste keer circuit dit seizoen, en ik had me voorgenomen op het gemak te beginnen: in de toeristenklasse bij de ‘beginners’ (RECE). Vorig jaar had ik de RACE opleiding gevolgd als eerste kennismaking met het circuit van Folembray, en dat was toen toch verschrikkelijk hard werken geweest. Helaas (nu ja) hoort bij de RECE opleiding een aantal trainingen, zoals de draaicirkel oefenen tussen kegels (niet simpel met de beperkte stuuruitslag van een sportievere motor), uitwijkmanoeuvers uit en in een bocht, en de leukere delen ‘hoe rijd ik de ideale lijnen’ en ‘one gear nog brake‘.

De opleiding is duidelijk gewijzigd, want het sur place werk beperkte zich tot de lessen ‘uitwijken op het rechte stuk’. Voor de draaicirkels met de kegels mochten we reeds het ganse circuit rondrijden, ‘uitwijken in de bocht’ werd overgeslaan waardoor alles een beetje opschoof en we na de middag meteen van start mochten gaan met ‘one gear nog brake‘, gevolgd door maar liefst drie sessies vrij rijden. Perfect!

Onze groep telde ongeveer twintig mensen, die allen duidelijk gekomen waren voor de fun, en niet om de zot uit te hangen: sportiviteit bij het inhalen, ruime veiligheidsmarges, mooie bochtjes. RECE verwordt meer en meer tot een opleiding gericht om mensen naar RACE te brengen, maar het verschil tussen beide opleidingen lijkt me toch nog steeds groot. Voor de volgende keer (13 juni) ben ik er dus nog niet uit of ik die stap opnieuw ga zetten: hoewel ik stilletjesaan de bovengrens van de RECE opleiding bereik, zijn er gisteren in de RACE categorie iets te veel mensen in het grind (of het gras) beland.

We zien wel. Gisteren heb ik in elk geval genoten, al is dat vandaag iets minder. Ondanks een (verdiende) massage is mijn lichaam volledig stram: voeten, onderbenen, bovenbenen, knieën (amai!), zitvlak, rug (schouderbladen), armen, polsen en vingers (vooral van het rechterhand: gas en rem). ’t Was duidelijk (te) lang geleden.