Regisseur Jeremy Saulnier financierde Blue Ruin met crowd funding, en de prent wordt, zes jaar na het bejubelde Murder Party, positief onthaald. Hoofdpersonage Dwight Evans is de anti-held van dienst, die na een lang zwerfbestaan huiswaarts keert. De man die zijn ouders heeft vermoord, wordt op vrije voeten gesteld, en Dwight zint op wraak. (De titel, Blue Ruin, verwijst naar de blauwe, verweerde wagen waarin Dwight al die tijd heeft geleefd.)
Wat volgt is een film gevuld met zoveel irreële daden, dat het verhaal paradoxaal genoeg helemaal geloofwaardig overkomt. De inventiviteit en vanzelfsprekendheid waarmee Dwight de tegenslagen op zijn weg overwint, dragen bij aan het naturel en de vaart van de film. Er zitten een aantal interessante scènes tussen, maar toch mist deze film, die baadt in een sfeer van tristesse en surrealisme, vaak fotografische kansen. Vermoedelijk kan dit gelinkt worden aan de look & feel die eigen lijkt voor independent films, en daarmee misschien aan het bescheidener budget.
Het wraakthema maakt dit tot een min of meer onderhoudende film, al ben ik niet zeker dat ik hem had uitgekeken als hij op tv werd uitgezonden. Er zitten een aantal dode, enfin: minder levendige, momenten in de film, die de kijker wat op zijn honger laten zitten. Jammer, want er zitten zeker een flink aantal interessante scènes in.
Blue Ruin is nog te zien op 13 (22.30 u. – Sphinx) en 15 (22.30 u. – Kinepolis) oktober.
—
Rangschikking, beste bovenaan (alle besprekingen):