De tweede (en laatste) festivaldag moest in geen enkel opzicht onderdoen voor de eerste. Opnieuw waren er 15 groepen verdeeld over drie podia, opnieuw was het verschrikkelijk warm. Al koelde het ’s avonds voor de eerste wel een beetje af –wel zeker een graad of twee-drie.
Ik geef u ons traject in sneltempo (FS = Fort Stage, hoofdpodium; QS = Quad Stage; HS = Harbor Stage; om van FS naar HS te gaan, gingen wij telkens langs QS).
Van het Lewis Nash Quintet (QS; zeer mooi) naar Jenny Sheinman & Bill Frisell (HS; een groter contrast kon er niet zijn: zeer ingetogen muziek); naar Kurt Elling (QS), die er verschrikkelijk veel zin in had. De man stond te croonen, te rappen en te vanallesnogwatten, en het was schitterend. Onbegrijpelijk hoe hij in onze contreien maar niet echt lijkt door te breken.
Lunchen terwijl we naar de 3 Cohens (FS; Yuval, Anat & Avishai Cohen –de trompettist, niet de bassist) gingen luisteren aan het hoofdpodium. Anat speelde ook tenor sax, maar ik hoorde haar liever op klarinet. Heel snel voorbij Vince Giordano (QS) gestormd (niet meteen mijn ding), om de laatste noot van het laatste nummer van Gretchen Parlato & Lionel Loueke with special guest Becca Stevens (HS)… te missen. Damn, ik had daar zo naar uitgekeken. Dan naar Miguel Zenón (QS); verder naar Maria Schneider (FS; foto), en door naar Jason Moran (HS).
Een stukje Ambrose Akinmusire (QS), en we eindigden met The Claudia Quintet +1 (HS; foto). Ik had ze eerder dit jaar in De Werf gezien, maar toen zong Kurt Elling niet mee. In Newport trad Elling zelf ook al op, dus zong hij ook mee in The Claudia Quintet: fantastisch. Meesterlijk gewoon hoe hij Opening The Window vertolkte, uit hun recente album What Is the Beautiful?. (Helemaal verschillend trouwens, van de manier waarop dichter Kenneth Patchen het zelf doet op bijvoorbeeld Kenneth Patchen Reads with Jazz in Canada uit 1959.)
We zijn nog even richting Fort Stage getrokken, waar Tedeschi Trucks Band het festival mocht afsluiten (ze speelden een set van meer dan twee uur, hoorden we achteraf), maar erm… dat stond zo gelijk een tang op een varken ten opzichte van de rest van het festival, dat we hotelwaarts zijn getrokken.
(’s Avonds was er opnieuw een diner: een beperkt aantal mensen –15, iedereen inbegrepen– waren uitgenodigd voor een afscheidsetentje met George Wein, de oprichter-organisator van o.a. de Newport Festivals.)