Op de cd New History Warfare klinkt hij al behoorlijk ongelooflijk, maar ik had gedacht dat hij gebruik maakte van een loop box, waarop hij korte stukjes opneemt, om die dan af te spelen als begeleiding. Niets daarvan: hij maakt gewoon gebruik van het ene instrument waarop hij harmonieken speelt, waardoor het lijkt alsof hij een meerstemmig instrument heeft.
(De vervelende ruistoon op de video’s komt van de beeldstabilisatie op de lens.)
Hier speelt hij bas saxofoon. Zo’n ding weegt gemakkelijk 6 tot 10 kg (of meer), en wie zo zot is om het niet op een krukje op de grond te stellen, draagt meestal een soortement harnas. Niet zo Stetson, die het ding lustig heen en weer zwiert, bungelend aan een draagkoord. De man heeft ooit nog voetbal gespeeld, wist hij te vertellen, dus hij zal wel over de nodige spiermassa beschikken.
En hier speelt hij alt saxofoon; er zat ook nog een klarinet in zijn arsenaal.
Merci, Bruno. Schone souvenir.
By the way: het ID van deze post al gezien? 😉
Nog goed dat het niet 666 is 🙂
Stetson was behoorlijk indrukwekkend. Een monstersound en soms was het net alsof daar drie muzikanten aan de gang waren. Wat een contrast met die weinig geïnspireerde toestanden bij Truffaz & Braff.
Brötzmann & Co. zorgden dan weer exact voor wat ik verwachtte: een keiharde wervelstorm. Liefhebbers van fijnzinnige jazz en subtiliteit waren er duidelijk niet op hun plaats, maar als oplawaai kan het steeds tellen. Opruiende in your face-teringherrie, ideaal om de Martini-drinkers op stang te jagen 😉