“Zeg Bruno, hoe zit dat nu? Trekt gij nog een werkloosheidsuitkering? Profiteert gij van de staat en mijn noeste arbeid?”
De vraag wordt mij vaak gesteld. Ik beantwoord ze nooit. Meestal lach ik ze weg, maar als ik slecht gehumeurd ben, durf ik wél eens een tegenvraag te stellen. “Hoeveel verdient gij?”
Ik kan liegen als ik wil. Ik zou kunnen zeggen dat ik geen uitkering meer heb, als er wel elke maand een bedrag op mijn rekening komt. Of dat ik er wel een heb, terwijl ik alleen maar geld van mijn rekening zie verdwijnen. Het zou ook kunnen dat ik binnen ben, sinds ik met mijn bedrijf ben gestopt, en dat ik rentenier. Dat ik eventjes bediende ben geweest, omdat ik dacht dat ik mij ging vervelen als ik niet meer zou ‘werken’, en dat het eigenlijk net andersom is uitgedraaid. (Al sluit dat niet uit dat ik heden ten dage al dan niet van een uitkering geniet.)
Welk verschil maakt dat in uw leven?
Een huisman/-vrouw heeft tonnen tijd voor quality time en fun, las ik in een commentaar, en als die daarvoor dan nog een uitkering krijgt, dan is dat niet fair. Als men ervan overtuigd is dat het allemaal fun en quality time is, waarom doen niet meer mensen dat dan? Niemand houdt u tegen om uw werk op te zeggen en meer quality time en fun te hebben. (Als uw partner werkt, krijgt u na anderhalf jaar nog 438,36 euro per maand, zo lees ik bij het kunstenloket. Het is eens iets anders dan uw eindejaarsbonus.)
Wat doet u overigens met al uw geld? Het is toch niet op aan het einde van de maand, mag ik hopen? En het overshot geeft u toch integraal weg aan de mensen die het écht nodig hebben.
Hoezo? Waarom koopt u al die luxeproducten? Hebt u echt zo’n groot huis nodig (kunnen daar niet wat daklozen in overnachten)? En twee wagens? Een desktop, een laptop, én een spelcomputer? En elk jaar op reis? Twee keer zelfs? Zou u niet beter wat soberder gaan leven en het geld dat u daarmee uitspaart, besteden aan bewoners van de derde- of vierde wereld? Kan u ’s avonds gaan slapen, wetende dat er 16.000 kinderen per dag sterven aan hongersnood, terwijl de helft van de Belgen aan overgewicht lijden?
Welk verschil maakt dat in uw leven?
Helaba, ge hadt ons een antwoord beloofd! Dat zijn jezuietentruken, een vraag met een andere vraag beantwoorden.
Gelukkig ben je nog blank of ’t was helemaal goed 😉
Het is niet het één of het ander hé.
Wij bijvoorbeeld zijn klassieke tweeverdieners. (en nee, da’s geen bewuste keuze) Maar de som van ons beider onderwijslonen komt in de buurt van het loon van één loontrekkende “die goed zijn boterham verdient in de privé”.
Toch ben ik ervan overtuigd dat ook wij zonder problemen het met nog veel minder zouden kunnen stellen, gewoon kwestie van leren met minder geld omgaan, levensstijl aanpassen, niet toegeven aan sociale status en de financiële druk die dat met zich meebrengt.
Ieder gezin maakt keuzes of wordt daarin gedwongen. Maar om elkaar nu met schuldgevoelens te gaan opzadelen, dat vind ik toch niet nodig.
of: al die dingen die ge daar opsomt, zoudt ge die niet beter doen in plaats van met ons belastingsgeld van fun en quality time te doen én uw computer, auto, kodak, concerten, en reizen te betalen?
gij provoceerder gij.
Gelukkig weet ik dat ge geen uitkering hebt. Iets met papieren die ik nooit heb moeten tekenen en een vzw die anders problemen zou kunnen geraken.
wow, wat een lange tenen! het was maar een bedenking…. dat je pas echt kunt stellen en internetsgewijs verkondigen dat je ‘kiest om thuis te blijven’ als je ‘kiest om thuis te blijven’… maar ik houd mijn mond al 🙁 misschien word ik daar dan nog eens om ‘bewonderd’?
“Ik kan nu gelijk een politieker rond de pot draaien en vanalles verkondigen, en ze dan uiteindelijk niet beantwoorden, die vraag. Maar dat ga ik niet doen.” Q.E.D.
…als ik een c45b moet invullen, ge weet mij wonen hé, anders. 🙂
Ik vind dat je twee dingen met elkaar verwart. Verantwoordelijkheid en solidariteit.
@Anje & @Michel
Ik heb dit geschreven: “Ik kan nu gelijk een politieker rond de pot draaien en vanalles verkondigen, en ze dan uiteindelijk niet beantwoorden, die vraag. Maar dat ga ik niet doen. Ik ga ze immers niet beantwoorden, die vraag […]”
M.a.w. ik ga niet pretenderen dat ik de vraag ga beantwoorden; ik ga ze gewoon niet beantwoorden.
@Anje
Ik snap je eerste opmerking niet goed. Vanwaar komen die lange tenen? Ik heb de vraag al zoveel gehad, en ik zet gewoon mijn standpunt uiteen.
@Lichtindeduisternis
Dat zult ge toch iets verder moeten uitleggen…
@ilse & @Michel
Misschien heb ik het zelf wel ingevuld :p
tarara. de voorzitter moet tekenen.
en als ex-voorzitter en voorzitter volgens staatsblad van niks weten….
Dapper stukje! Ben zelf jarenlang ’thuis gebleven’ en weet hoe sterk je in je schoenen moet staan om elke dag opnieuw tegen dergelijke ‘zinspelingen’ op te boksen.
En nee, lieve tweeverdiener, u kan op beide oren slapen: géén uitkering; uw belastinggeld ging in die jaren wellicht naar een andere, meer verantwoorde post: de modernisering van F16-vliegtuigen of zo … 🙂
Al deel ik wel de mening van ivan: wat toen financieel nét haalbaar was met het inkomen van mijn man, was met het mijne zelfs geen optie geweest!
Ach, wat gij al dan niet verdient, wie heeft daar een boodschap aan? Moest dit een artikel zijn met een lekker recept voor een of andere cake, dat zou pas super zijn! (hint)
Ofwel zit ge thuis op kosten van de gemeenschap werkloosheidsgeld te trekken en arbeidsbegeleid te worden zonder de intentie te hebben om nog te gaan werken. Ik persoonlijk zou dat “parasiteren op het systeem” noemen en niet met mezelf kunenn leven als ik dat zou doen.
Ofwel trekt ge geen uitkering en zie ik niet waarom daar geheimzinnig moet over gedaan worden.
In beide gevallen gaat het niemand aan wat en hoe. Maar zo heel de tijd rond de pot draaien en geheimzinnig doen, da’s wel op het trolachtige de kat bij de melk zetten hé.
Een werkloosheidsuitkering dient voor mensen die niet in staat zijn om te werken of voor het geval van structurele ontslagen/het niet vinden van werk, en niet voor mensen die er bewust voor kiezen niet te gaan werken. Ge kunt het er mee eens zijn of niet, het is nu eenmaal zo dat de meerderheid van de bevolking bereid is hiervoor te betalen. Als ge een werkloosheidsuitkering krijgt, dan is dat “everybody’s business” aangezien de werkende bevolking daarvoor betaalt (niet dat ge de vraag moet beantwoorden uiteraard, ’t is aan de overheid om dat na te gaan).
Dat niet meer mensen profiteren van het systeem is waarschijnlijk te wijten aan het feit dat het als alleenstaande (te) krap is om van een uitkering te leven, dat mensen hun maatschappelijke verantwoordelijkheid opnemen, en dat men zijn werk eigenlijk wel graag doet.
Mips en stuutekeer zitten er wat mij betreft het dichtste bij. Deze discussie is zuiver academisch. Hoe mijn situatie in elkaar steekt, is helemaal niet relevant. Op één of andere manier is dat moeilijk over te brengen.
@Michel: ik vraag mij af hoe ge dat als geheimzinnig kunt omschrijven. Ik zeg u klaar en duidelijk: ik beantwoord de vraag niet. Het gaat niemand wat aan (zoals ge zelf beaamt).
Over de hypothetische situatie thuisblijven+uitkering schrijft ge “ik persoonlijk zou dat ‘parasiteren op het systeem’ noemen en niet met mezelf kunnen leven als ik dat zou doen.” Mja. Een beetje gelijk tijdskrediet opnemen? Dat is ook thuisblijven en geld krijgen zonder dat ge werkt. Of ouderschapsverlof, dat is nog zoiets.
@kat: dat is inderdaad een valabel argument (“werkloosheidsuitkering dient voor…”), maar ik ben het totaal oneens met de uitspraak “aangezien de werkende bevolking daarvoor betaalt”. Dat brengt alles opnieuw terug tot economische waarde. Heeft iemand die geld terugkrijgt van de belastingen dan nog wel recht van spreken? Of een rentenier, die alleen nog zijn geld belegt, slim belegt, en al dat geld uit de handen van de fiscus weet te houden? Of een kunstenaar, die net (niet) rond komt? Of een gepensioneerde?
Mensen denken overigens gauw dat ze hun maatschappelijke verantwoordelijkheid opnemen. Ook wanneer ze tegen 40 km/u door de zone 30 rijden, omdat zo’n zone “allez, toch te echt wel serieus te traag is.” Of omdat toch niemand anders zich aan de snelheid houdt. Of als ze op een creatieve manier hun belastingsbrief invullen. Of als de zelfstandige een televisie koopt voor thuis, maar inbrengt als kosten in zijn bedrijf als audiovisueel materiaal. Of als ze voorbij gaan aan de bedelaars in het Noordstation want “ofwel hebben ze het zichzelf op de hals gehaald, ofwel behoren ze tot een georganiseerde zigeunersbende.” Of als ze dat ene papiertje toch maar op straat gooien, want er is geen enkele vuilbak in de buurt. Of als ze in het grootwarenhuis kopen, en het daarmee de kleine buurtwinkel nog moeilijker maken om te overleven.
—
Geheel terzijde, las ik deze week dit interessant artikel. De film Milk, over Harvey Milk, waarvan sprake in dat artikel, is een heuse aanrader. Sean Penn is een fantastisch acteur. Heeft iemand The Assassination of Richard Nixon gezien? Een volkomen onterecht genegeerde film.
Ik zal proberen om uit te leggen wat ik bedoel. (Misschien zou dat handiger zijn op de babyborrel bij Lien, maar ik weet niet wanneer en of je daar zal zijn. Dus hier dan maar.)
Het luik verantwoordelijkheid. Ons socialezekerheidsstelsel kan alleen maar draaien (lees: betaalbaar zijn) als iedereen zoveel mogelijk zijn verantwoordelijkheid opneemt. Dus als je kan werken, werk je. Als je dat niet kan (ziek, ontslagen en nog niet meteen ander werk gevonden), krijg je een uitkering. Je mag er vanzelfsprekend ook voor kiezen om niet te werken (om wat voor reden dan ook), maar dan kan je niet rekenen op een vergoeding, want dat zou onbetaalbaar zijn. Al zou ik dat liever anders zien. Van mij zouden huisvrouwen en -mannen even goed een uitkering mogen krijgen, maar dat zou onbetaalbaar zijn, vrees ik. Daarom dat loopbaanonderbreking en ouderschapsverlof e.d. trouwens beperkt worden in de tijd, neem ik aan.
Het luik solidariteit. De laatste twee paragrafen van je betoog gaan over solidariteit. Luxe en overschot en weelde delen met mensen die het minder goed hebben. Dat is solidair zijn.
In je betoog meng je de beide, vind ik. Het is niet omdat ik vind dat iedereen zijn verantwoordelijkheid moet opnemen en moet gaan werken als hij of zij kan (en als hij niet wil, geen uitkering kan krijgen wegens onbetaalbaar), dat ik ineens AL mijn overschot (die ik net als heel veel Belgen heb, dat geef ik toe) moet delen. Ik ben solidair, maar kan allicht nog véél solidairder zijn.
Misschien ben ik nog niet volledig duidelijk en misschien klopt mijn redenering niet helemaal of ben je het niet met me eens. Ik merk het wel. Ik blijf de reacties hier volgen!
Beste Bruno
Mijn reactie zou op alle gevallen die jij aanhaalt (onduiken belastingen etc.) dezelfde zijn als mijn reactie op “bewust werkloos zijn en toch een uitkering krijgen”, en dus houdt jouw tegenargument weinig steek. We leven in een democratisch stelsel waarbij er een consensus wordt gezocht wat betreft herverdeling van middelen, en het is nu eenmaal zo dat de meerderheid beslist heeft dat er uitkeringen moeten bestaan voor bepaalde gevallen. Diezelfde politici hebben ook beslist dat er een bepaald bedrag gaat naar museum x of y of naar F16’s, en misschien ben ik het helemaal niet eens met die beslissing. Toch zal ik er mee voor betalen, want ik leef nu eenmaal in België en maak deel uit van deze maatschappij.
Nog een kleine kanttekening bij de bedelaars aan Noord: ik geef idd nooit geld en heel bewust (http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=G062BFJD3), maar dat is alweer een andere discussie…
ik denk dat de oorzaak dat mensen in de commentaren er problemen mee zouden hebben als jij een uitkering krijgt, komt doordat ze je blog al een tijdje lezen. En het moeilijk zouden hebben met je stukjes over van jazzconcert naar optreden naar film hollen. En over cake bakken en boeken lezen en cds luisteren, want daar geef je ons elke maand een gedetailleerd lijstje van. Ik denk dat de meeste mensen er niks op tegen hebben dat je al die dingen doet, want gelijk mijn mama dat zegt “het is elk in het zijne”. Er zullen veel mensen zijn die jaloers zijn ja, omdat zij niet de luxe hebben financieel om zo te leven. En ik kan heel goed verstaan dat die mensen het dan moeilijk zouden hebben als jij een uitkering krijgt. Uitkeringen die dienen om ervoor te zorgen dat mensen die om één of andere reden niet *kunnen* werken van een inkomen te voorzien, niet om permanent vakantie te houden.
Je argumentatie klopt trouwens niet en de verantwoordelijkheid bij de mensen die hier reageren leggen is niet fair. Of zullen we het op flessen trekken: eind dit jaar worden drie van mijn collega’s ontslagen. Jonge mensen met een afbetaling, kinderen en geen inkomen meer nu. Mensen die een zeer reeël gezicht hebben voor mij. Het onderwijs wordt betaald uit de pot van de inkomsten uit belastingen. Elke euro die naar mensen gaat die zouden kunnen werken maar geen goesting hebben, is een euro die niet aan onderwijs kan worden besteed. Het is dus de schuld van die mensen dat mijn collega’s ontslagen worden. Zo.
Maar over iets anders: als ge een uitkering hebt, dan zou ik vooral opletten met dit soort postjes. Ge kent niet iedereen die uw blog leest en het is niet omdat uw vrienden en kennissen geen telefoontjes zouden doen naar de RVA dat wildvreemden die ge hiermee lastig maakt het niet zouden doen. Maar zo dwaas zijt ge niet, dus brengt dat mij bij mijn eerste punt: ge hebt geen uitkering, bollaert, stopt met de mensen zo op te stoken. 🙂
Ik ken dat.
Ik heb het afgelopen jaar bijna de helft van mijn loon afgestaan. Exact het bedrag dat ik nu gedurende enkele (x?) maanden ter beschikking krijg.
Ik heb de afgelopen vijf jaar flink bijgedragen. Ik zal dat in de toekomst opnieuw doen. Met evenveel plezier. Dus ik hoef daar geen commentaar op.
Ik begrijp eigenlijk geen bal van bovenstaande bericht (of het punt dat ermee gemaakt zou moeten worden)! 🙂
Maar het moet gezegd: uitkering of niet, je hebt verdomd veel tijd om taartjes te bakken… en er ook nog eens over te schrijven! 😉
@Lichtindeduisternis
ik snap wat ge bedoelt, denk ik. Het zijn mooie argumenten, maar ik ben het niet geheel eens. Zonder verantwoordelijkheid is er geen solidariteit; door te stellen dat iemand zonder te (willen) werken een uitkering krijgt, wordt beschouwd als onsolidair gedrag (dat wordt gezien als een gebrek aan verantwoordelijkheidsbesef). Maar het blijven allebei zeer subjectieve begrippen. (Sorry dat ik er niet dieper op in ga.)
@kat
Terechte opmerkingen, maar ge gaat voorbij aan een belangrijke vraag die ik heb gesteld: “Dat brengt alles opnieuw terug tot economische waarde. Heeft iemand die geld terugkrijgt van de belastingen dan nog wel recht van spreken? Of een rentenier, die alleen nog zijn geld belegt, slim belegt, en al dat geld uit de handen van de fiscus weet te houden? Of een kunstenaar, die net (niet) rond komt? Of een gepensioneerde?”
Wat die kunstenaar betreft, die dopt soms half, soms heeft hij inkomsten. Zou die niet beter een échte job zoeken om iets bij te dragen tot de maatschappij?
@ilse
Wel, daar komt de kat op koord: jaloersheid. Eigenlijk kunnen sommige mensen het gewoon niet hebben dat iemand anders een (minstens schijnbaar) gemakkelijker leven heeft dan zijzelf (ik viseer hier niemand in het bijzonder mee; dit is een algemene beschouwing).
Ik leg de verantwoordelijkheid zeker niet bij de mensen die hier reageren. Ik wil ook geen gelijk halen, hooguit mensen met hun eigen standpunten confronteren (zoals zij dat bij mij ook doen, en ik juich dat toe).
Dat voorbeeld van uw collega’s. Stel, iemand koopt een huis. Iemand verbouwt dat huis. Iemand strijkt daarvoor allerlei belastingsvoordelen en premies op. Neem mijzelf, zal ik gauw roepen, voor iemand zich alweer geviseerd mocht voelen. Wij vervangen momenteel al onze enkelglazige ramen door hoogrendementsbeglazing. Wij gaan daar premies voor krijgen e.d. Nochtans hebben wij zeer bewust dit huis gekocht, en wisten wij zeer pertinent dat er enkel glas in de ramen zat. Met de premies die ik opstrijk, haal ik geld uit de belastingskas, dat anders aan het onderwijs kon worden besteed. Als ik verantwoordelijk en solidair was, zou ik dat geld dus moeten weigeren. Die premies gaan trouwens voor het overgrote deel naar de middenklasse, ipv naar de mensen die het écht nodig hebben.
Als ik mijn zelfgekocht huis opkuis (oude brol eruit, afplakken, behangen, schilderen) met een pak vrienden i.p.v. dat uit te besteden aan vakmannen, dan pleeg ik eigenlijk broodroof. T.t.z. ik ben er dan direct verantwoordelijk voor dat die mensen minder werk hebben. Nochtans wist ik dat het oude huis dat ik kocht, diende opgeknapt te worden, en had ik dus een restauratiebudget moeten voorzien, zodat ik mensen die het werk nodig hebben, dat werk niet ontzeg.
@Pietel
Het oudste uittreksel van de pensioenrekening dat ik hier vind zonder al te veel te zoeken, dateert van 1993 🙂
@Guy en @stuutekeer
Eenmaal in Seattle, zal ik opnieuw wat meer over mijn keukenexploten berichten.
Ik ben het volledig eens met Kat en begrijp niet wat je daartegenover zet, Bruno.
In de eerste plaats is er de werkloosheidsreglementering, die duidelijk is en die je kent, samengevat : alleen wie ongewild zonder arbeid valt en beschikbaar is voor de arbeidsmarkt heeft recht op een uitkering. (De regels in detail beslaan wel wat meer blzn, maar alla, in essentie is het dat).
Wie niet werkt en voor een tijdje niet de intentie heeft dat te doen, zal dat met eigen penningen (gespaard, van partner, gerentenierd whatever) moeten doen.
Wat gepensioneerden, renteniers, mensen die geld terugkrijgen van de belastingen (wat trouwens wil zeggen dat ze te veel betaald hebben, initieel) in die discussie komen doen : beats me. Als je het over belastingfraudeurs hebt, volg ik je : in beide gevallen wordt een systeem misbruikt, op een maatschappij-ondergravende wijze.
Natuurlijk kan je filosofisch-maatschappelijk eens over het systeem debatteren, natuurlijk verrichten heel wat werklozen valable arbeid anders dan strikt economisch gewaardeerd, maar het systeem vandaag voorziet niet in een uitkering en heeft onvoldoende draagkracht om daarin wel te voorzien.
Als je kort door de bocht mijn pragmatisch antwoord op je bredere vraag wil : ik zie geen maatschappelijke draagkracht voor een systeem waarin arbeidsgeschikte mensen waarin de maatschappij al flink heeft geïnvesteerd (onderwijs) een inkomen van de staat krijgen, ttz van de belastingbetaler, zonder dat dit een tijdelijk vangnet is.
Nog dit over duidelijkheid scheppen over iemands situatie of niet. Ik ben hoegenaamd niet geïnteresseerd in Bruno’s individuele situatie. Bewaar ons van een samenleving waarin elke belastigbetaler vindt dat hij het recht heeft een ander aan te spreken over diens situatie (niets zo heikel overigens als de rekensom hoe ieders balans eruitziet wat betreft bijdragen aan/toegekend krijgen van de staat).
Het wordt natuurlijk wel anders als je je als werkloze inschakelt in een werking (lovenswaardig !) waarvoor bepaalde aangiftes nodig zijn. Dan schenk je klare wijn aan de mensen waarmee je dat onderneemt.
Ik wil hier niet tante flik spelen, maar inbreuken op de werkloosheidsheidsreglementeringen zijn strafrechtelijk beteugeld, en daar wil men een ander niet in meeslepen.
Aan bovenstaande reacties:
Het systeem is inherent verkeerd ingericht. Het richt zich op werkloosheid en betaalde arbeid. Het gaat uit dat iedereen altijd aan het werk moet zijn. Wat niet klopt en zowieso niet kan.
Ik voel dat er veel frustratie is bij mensen die voltijds werken en veel afdragen. Net omdat ze vaak gevangen zitten in een systeem van uitersten waarin ze doordraaien. Alles of niets.
Ik veronderstel dat velen beseffen dat ‘het systeem’ verkeerd is. De werkloosheidsuitkeringen in de tijd beperken, zou al veel oplossen. Het is toch te begrijpen dat mensen profiteren (gebruik maken van de mogelijkheden) als het kan, zoals ook de rentenier, kunstenaar, opstrijker van premies, …
Voor zover mensen de wet niet overtreden, doen of laten ze voor mijn part wat ze willen. Net zoals ik ook mijn eigen keuzes maak en me geen bal aantrek van een ander zijn mening daarover. En jullie, mag ik hopen, vansdegelijke.
Om “het systeem” te verbeteren, kunnen we ons ding doen in het stemhokje (of in de politiek). Ik zie echter het nut niet in van individuele burgers bijkomende regels of schuldgevoelens aan te praten.
@Pietel hoef ik niet te reageren, hij weet dat ik het eens ben met die uitspraak
@Katrien, wat betreft die beperking in de tijd als concrete maatregel, daar ben ik intuïtief geheel voor. (Het ligt in het verlengde van de redenering waarnaar verwezen wordt in het confronterende artikel dat @kat heeft vermeld.) Ik kan echter niet de maatschappelijke (of andere) gevolgen daarvan inschatten.
@eva
“Wat gepensioneerden, renteniers, mensen die geld terugkrijgen van de belastingen (wat trouwens wil zeggen dat ze te veel betaald hebben, initieel) in die discussie komen doen : beats me.”
De relevantie was als volgt: wie (geld) bijdraagt aan de staat, heeft (volgens sommigen in deze discussie) recht van spreken wat betreft de aanwending van de middelen. Hoe zit dat dan met bovenvermelde groep, die niets (meer) bijdraagt. Hebben zij nog recht van spreken?
Wat betreft de subgroep “mensen die geld terugkrijgen van de belastingen (wat trouwens wil zeggen dat ze te veel betaald hebben, initieel)”, hoe dan met het volgende? Gezin met een kind of twee, papa werkt, mama is huisvrouw. (situatie 1) Mama is ten laste van papa, en daardoor valt papa in een lagere belastingsschijf, en krijgt daardoor geld terug van de belastingen. (situatie 2) Als mama een werkloosheidsuitkering zou krijgen, zou ze niet ten laste zijn van papa, die daardoor dus meer belastingen zou betalen dan in de eerste situatie.
De tendens is dat situatie 2 profitariaat wordt genoemd, en situatie 1 doodnormaal. Die premisse lijkt mij onterecht. Het is een academische vraag: ik ben niet op zoek naar een concrete becijfering, maar naar een morele inschatting.
—
Om af te ronden (allez, wat mij betreft: reageer vooral verder): iedereen bedankt voor de bijdrage, ik vond het interessant. Ik ben vooral blij dat er toch een aantal mensen inzien dat het hier absoluut niet gaat om een concrete situatie, maar om een morele overweging.
– wat mij betreft, was gans deze discussie dus zuiver academisch. Het opzet van deze post was (o.a.) om u duidelijk te maken dat mijn specifieke situatie er niet toe doet. Net zo min als de uwe overigens.
– iedereen is bevooroordeeld
– het is fundamenteel verkeerd om uw eigen moraal als de (enige) ware te aanzien. Zo’n moraal dient enkel om uw eigen acties goed te praten.
Oh, de personen die dat hebben geopperd, hebben overigens volkomen gelijk: de wet moet worden gevolgd. Dat punt stond hier helemaal niet ter discussie.
Als ik uw moraaluitspraken lees, kan ik er enkel uit afleiden dat… heu… de enige goede reactie was om niet te reageren… of zoiets…
Dus laat die koekenrecepten maar komen, dan kunnen we’t eindelijk nog eens over iets concreets hebben, en vermits voeding tot op heden fundamenteel noodzakelijk is (althans in mijn specifieke situatie), lijkt het me dat (voor)oordelen daarover toch zeker geoorloofd moeten blijven. 🙂
en dan is het nu tijd voor iets echt interessant: ik heb verse pasta gemaakt – op basis van den bruno zijn recept inclusief jazz op de achtergrond! en iedereen mag komen eten! (dat laatste is niet waar: waarom zou ik onbekenden uitnodigen? dopt uw boontjes zelf – tga mij nie aan zolang gij mij niet benadeeld!!)