Ook al Pierken Paulus Pasolini. Il Vangelo secondo Matteo gemist (nu ja) op tv. Ik herinner mij inderdaad die film op Sint- Barbara te hebben gezien –ik herinner me tevens The Belly of an Architect als schoolfilm te hebben gezien, en dat heeft me geïntroduceerd tot Peter Greenaway, Wim Mertens en Michael Nyman. Edoch.
Evengoed herinner ik mij een weddenschap –jongens onder elkaar– om naar Salò o le 120 giornate di Sodoma te gaan kijken in de Skoop (Studio Skoop aan het Sint-Annaplein in Gent). De 80 of 90 Belgische Franken (ongeveer 2 EUR) die het kaartje kostten, hoefde ik niet te betalen, zolang ik maar de ganse film kon uitzitten zonder de zaal te verlaten (of zonder te kotsen). Van de film zelf herinner ik me niet te bijster veel meer, behalve een aantal Nazistische verwijzingen, en vooral het vreselijk veel vernederend –al dan niet psych(olog)isch– geweld. En de betekenis van het woordje scatologisch.
(Maar de 80 franken heb ik niet hoeven terug te betalen. En ik weet inderdaad nog best met wie ik daarnaar gaan kijken ben.)
Gebaseerd op De Sade, en volgens IMDB heeft ook Barthes aan het scenario meegwerkt (additional texts). In de Fnac heb ik onlangs nog een verzameling van Pasolini zien liggen. Maar ik ken zijn werk niet goed genoeg om daar meteen mijn geld aan uit te geven…
(Ik ben niet zeker of ik het wel wil kennen, maar ben benieuwd genoeg om ooit toch eens Il Decameron, Medea en Edipo re te willen zien. En waarom niet, om Salò o le 120 giornate di Sodoma eens bewust te herzien; ik had me destijds zonder enige voorkennis laten meeslepen, en dat lijkt me niet meteen de meest ideale situatie om zo’n film te gaan zien.)