Speciaal omdat mama terug thuiskwam, mocht Henri gisterenavond extra lang opblijven. Zo laat dat er echt geen tijd meer was voor een verhaaltje.
“Papa, morgen is het fopjesdag, en dan ga ik u en mama eens lekker foppen.”
-Ja, zoals vorig jaar… (al herinner ik me met de beste wil van de wereld niet meer wat hij toen uitgestoken had).
“Ik ga tegen mama zeggen dat er een patiënt op haar zit te wachten in de kelder.”
(Gevolgd door een bulderlach, zowel van hem als van mij.)
“En ik ga tegen u zeggen dat uw motor vanzelf is weggereden.”
(Tot zover de verrassing.)
“En jij moet tegen mij zeggen als ik opsta dat het tijd is om te gaan slapen.”
(… en hij regelt zijn eigen ‘fopjes’ ook al.)
En voorwaar, daarnet aan de telefoon heeft hij het ganse scenario doorlopen, zoals gisterenavond verklapt. Al ging hij even ad lib door te vertellen dat hij de computer had laten vallen en hem dan ook maar meteen uit het raam gekeild had. *slik*
“Fopje!”