Niet zoals in: “één dezer dagen ga ik eens in actie schieten”, maar eerder, “’t is weer één van die dagen” (of als ’t per sé moet, “één dezer dagen ga ik eens een ongeluk begaan”).
Zou ’t ten andere volle maan zijn? [nope: nieuwe maan].
Michel overweegt een nieuw leven als zotte frans, de boeren bezetten de Dampoort, en de kleine van Seventh Heaven heeft haar eerste menstruatie.
Op míjn gezicht plakt er dan –ongetwijfeld– weer een groot plakkaat met kick me want op een of andere manier hebben ze allemaal zin om met mijn kloten te rammelen.
Niets. Ik herinner mij niets van het ganse vijfenveertig tot zestig minuten durende traject van Gent naar Brussel vanochtend. Niks, geen sikkepit. Niet of er file was, niet of ik op het eerste, tweede, of derde baanvak heb gereden, en hoe rap (of eerder traag tegenwoordig).
Geen second. Geen oog dicht gedaan na 00:47 vannacht. Opgestaan door een of ander lawaai, en mijnen draai niet meer gevonden, al ben ik wel geschrokken van de wekker om 05:15.
Geen speld. Of hoe een aannemer plots zijn tijd verkeerd heeft ingeschat, waardoor er nog ne keer de helft van de kosten bij gaan komen, bovenop wat hij eerst had voorzien. Niet dat hij ons daarvan op voorhand op de hoogte heeft gebracht natuurlijk.
Kick me, I can take it. Ja toch?