gekrompen

Eén meter, achtenzeventig centimeter, zoveel bleef er nog over van de één meter tachtig centimeter die ik veronderstelde sinds mijn volgroeidheid mee te dragen. De meneer van de fietsenwinkel mat mij volledig op om de fiets geheel op mijn maat af te kunnen stellen –inclusief de hoogte van mijn kruis– en pietste daarbij ongewild twee centimeter van mijn ego af.

“’s Middags zijt ge al wat korter dan ’s ochtends hoor”, trachtte hij me gekschrevend te troosten, maar het kwaad was al geschied. Niet langer kan ik prat gaan op mijn meter tachtig, dat net zo goed bekte als mijn drieëntwintigjarige leeftijd. Maar ook dat ligt al een tijdje achter mij. Volgens mij ligt het aan mijn houding –niettegenstaande ik met rechte rug onder, boven en tussen het apparaat heb plaatsgenomen. Ik zak teveel onderuit, i.p.v. mooi rechtgerugd in de zetel of op een stoel te zitten. Nochtans heb ik een perfecte –en destijds spotgoedkoop aangeschafte– bureaustoel, waar ik toch ettelijke uren per dag in slijt. Maar plant mij voor tv, aan een eettafel, op een caféstoel of in een cinemazetel, en binnen de kortste keren zak ik door. Stak ik mijn hand in mijn broeksband, u kon mij met Al Bundy vergelijken. Of toch net niet, maar u begrijpt mij best, ik weet het.

Edoch: één meter achtenzeventig dus. Twee centimeter ongetwijfeld pijnlijk samengedrukt merg of andere substantie tussen mijn ruggewervels. Hoe lang is het bij u geleden dat u zich nog eens –nauwkeurig– hebt laten opmeten? (En bent u dan ook zo geschrokken / gekrompen?)

11 gedachtes over “gekrompen”

  1. hmm, ik denk nog steeds te beschikken over mijn volle 1m78 (en, daar is helemaal niets mis mee, Bruno, daar kan ik toch al zo’n dikke 15 jaar over meespreken). Toch even moeten checken…

    Vanaf welke leeftijd gaat dat achteruit ?

  2. Wijze reacties allemaal, bedankt!

    Oh enne @ Lama: ssst. Ge verwacht toch niet dat ik dat ga toegeven 😉

Reacties zijn gesloten.