“Hey”, zwaait een mij geheel onbekend iemand mij toe, terwijl ik mij van de –verschrikkelijk propere– toiletten op Gent Jazz terug naar de tent begeef om toch maar nog wat foto’s van de Soil & ‘PIMP’ Sessions vast te leggen. “Alstublieft.”
Ik kijk heel even verbouwereerd naar de jeton die mij wordt aangereikt, en kijk dan met brede glimlach naar het goedmenende koppel. “Eei, dankuwel”, weet ik nog net te stamelen als we weer even snel uit elkaars leven zijn geglipt als we erin kwamen. Dacht ik.
Serieus. Zo wijs, maat. Ik ga mijn geloof in de mensheid nog niet meteen opgeven, denk ik.