Wij dachten eventjes te kunnen uitrusten alvorens opnieuw aan het Belgische leven te kunnen beginnen. Reculer pour mieux sauter. Maar in plaats daarvan werden wij met handen en voeten rechtstreeks opnieuw het diepe in gesmeten. Weliswaar voor een halve week vol warme Belgische vriendschappen, zoals Tessa het zo mooi omschreef, maar in combinatie met de jetlag laat ons dat voorlopig nog even vermoeid –maar voldaan– achter.
De drie maand dikke stapel Seattle raakt stilletjesaan weggewerkt, de grote dingen eerst, de kleine details die wat meer verwerking vragen, zullen ook wat langer blijven slingeren. Ik heb al een paar mensen gezien, boeken en cds een plaats gegeven, een spoedscreening Heroes achter de kiezen, en een bureau vol mikmak liggen. We hebben ons voorgenomen om wat minder –of toch: gerichter– televisie te kijken, en wat meer te blijven lezen. Gisteren werd het weekend afgesloten met Parkjazz in Kortrijk –zodra de foto’s verwerkt zijn, vertel ik er wel wat meer over.
Wat opvalt is dat drie maand eigenlijk niks is, en dat het lijkt alsof we nauwelijks zijn weggeweest. Iedereen ontvangt ons met open armen, en dat doet erg deugd. Ik ben al benieuwd naar wat Tessa allemaal te vertellen heeft als ze vanavond terug thuis komt.