Transport per bus van Terminal 1 naar Terminal 4. Met daarop een dijk van een kerel die de ganse rit naar de string van een twenty-something juffrouw zat te kijken. Wat meteen de rest van de bus het excuus gaf om hetzelfde te doen. Maar bon.
Mijn GM (General Manager) had me gewaarschuwd dat het best een uur kon duren eer ik door de security check aan Terminal 4 zou geraken. Niets was minder waar. We hebben even moeten wachten, maar ik denk dat het niet langer dan 10 minuten had geduurd. Ik schrijf ‘had’ geduurd, want het duurde net iets langer voor mij. Bij de X-ray van mijn handbagage ging een rood lichtje branden, en ik mocht opzij voor een grondiger doorlichting. No problem.
Ik had het min of meer verwacht, want ze halen er mij toch altijd uit in de USA –UK was dus gewoon wat vroeger dan voorzien.
Heathrow is een aartslelijke luchthaven. Grote lounge, maar het meubilair komt uit de categorie plastieken tuinstoelen en aanverwanten. De halls zijn verouderd, ronduit vuil, en de algemene indruk is die van een provinciaal luchthaventje dat nog niet goed beseft dat het eigenlijk wel een internationaal knooppunt is. Wellicht was ik gewoon in de verkeerde coté beland.
Boarding time: vlak voor de slurf die ons naar het vliegtuig leidt, wordt ik er door de security weer uitgehaald. Mijn handbagage wordt opnieuw volledig doorzocht, vergezeld van een korte body search. “You don’t mind, do you Sir?“, op een toontje van “tenzij u liever nog een poosje op deze luchthaven wilt doorbrengen”.
Vreemd ook, hoe objecten plotseling van eigenaar wisselen. “Is this turned off, Sir” vroeg de agent, wijzend naar mijn GSM. “Sorry, I don’t know. May I?” was mijn antwoord. Euh watte? “Sorry” ?! “May I” ?! WTF ’t is wel mijne GSM.
Takeoff.