Het concert van het Michel Bisceglia Trio viel geheel binnen de verwachtingen. Dat is goed, in die mate het zeer kwaliteitsvol was, maar het is jammer, in die zin dat het weinig verrassend was. In elk geval, de cd is een zeer goede weerspiegeling van het concert. Er is zeer sterk gebleken dat Bisceglia voornamelijk een arrangeur is, en een zeer goede overigens, die weet welke noot hij waar moet leggen om welk effect te bekomen. De jazz is waarschijnlijk minder vrij dan ze hoort, maar dat is een keuze die is gemaakt.
Rackham, achteraf in het Kafee, geeft de indruk daar haaks tegenover te staan –al is die indruk natuurlijk quatsch, gezien het aantal optredens dat de groep ondertussen reeds achter de rug heeft. Ze speelden evenwel zonder Bart Maris (toen ik er was toch), en Teun Verbruggen zat ergens achteraan in het duister weggemoffeld; ik had hem eerst al helemaal niet gezien –wel gehoord natuurlijk. Het licht was interessant voor het publiek, en arguably ook voor de fotograaf, maar daar spreek ik mij pas over uit als ik tijd heb gehad mijn foto’s te bekijken (zo ben ik wel natuurlijk).
Het geluid was voor beide concerten echter niet optimaal, maar ik veronderstel dat veel afhing van de plaats waar u zich bevond. In het geval van Bisceglia is dat begrijpelijk, gezien het om een onversterkt concert ging. Onversterkt, behalve de contrabas van Werner Lauscher dan, maar ik vermoed dat die anders helemaal in het drumgeweld van Marc Lehan zou verdwenen zijn. De piano was soms wat moeilijk hoorbaar, maar we zaten daarvoor dan ook aan de verkeerde kant van de ruimte (die evenwel de goede kant was om foto’s te nemen).
In het geval van Rackham was er vooral sprake van een geluidmassa, waarin maar weinig individuele instrumenten te onderscheiden vielen. Wij zaten toen in het niet-rokersgedeelte van het Kafee, maar toen ik vooraan foto’s ging nemen, hoorde het er niet echt veel beter uit. De composities van Juanita K –waar ik toch redelijk vertrouwd mee ben– kwamen er soms dermate distorted uit dat ze amper herkenbaar waren. Jammer –ik zou ze graag eens in een bescheidener ruimte horen.
—
We zijn dan ook (lang) voor het einde van het concert vertrokken, deels ook al omdat ik nog niks had gegeten, en omdat ik verschrikkelijk zin had om eindelijk nog eens in de Martino te gaan eten. De onglet stond bovendien opnieuw op het (suggestie)menu stond. Bleu, met sla, frietjes, en pepersaus alstublieft. “Het is een schande dat zoiets lekkers bestaat”, antwoordde ik Pascaline, toen ze vroeg of het smaakte. Tot grote hilariteit (en tevredenheid) in de keuken, want ze liet alles vallen om de chef die complimenten over te maken. En serieus, die onglet, dat is een absolute aanrader. Vraag hem bleu, en die saus is eigenlijk helemaal niet nodig (die werd overigens afzonderlijk gebracht, en ik heb ze voornamelijk voor bij de frieten gebruikt).
—
Vanochtend heb ik Rackham nog eens herbeluisterd. Juanita K (hun cd) verdient toch echt wel een beter geluid dan ik gisteren heb gehoord. Het mag niet te afgeborsteld zijn –dat soort muziek is het helemaal niet– maar ik herken toch graag de instrumenten in de brij die op mijn oren wordt losgelaten. En dat perspectief ontbrak –in het stukje concert dat ik gisteren heb gehoord– helemaal.
Maar zet u beide cds maar op uw verlangenlijstje. Ze bedienen twee geheel verschillende moods, en zijn allebei heel goed in hun genre.
Michel Bisceglia Trio, Inner You, Bisceglia Music, o.a. te koop via Jazzlab Series
Rackham, Juanita K, te koop via rackhazm.biz (en ik heb hem ook al in Media Markt gezien)