BNRF (vii): eddy wally

De vraag is ondertussen geworden wat er als eerste gaat begeven: de D70 (de spiegel durft al eens te haperen) of mijn computer. En dan heb ik het over de PC, want op mijn prehistorische mac moet ik er niet aan denken beeldbewerking te verrichten. Komen bij op het verlangenlijstje (voor de volgende editie –meer van deze blahblah volgende week):

• een macbook (pro versie helaas, want ik heb de screen estate nodig voor beeldbewerking op locatie –een ferme hap uit het budget)
• een groothoek, de AF 14 f/2.8 bijvoorbeeld.

De monopod heeft het ondertussen al laten afweten: slechts twee van de drie gedeeltes zijn nog uit te schuiven. Nog geen maand oud; ik zal maandag eens in de fnac moeten langsgaan (hopelijk heb ik mijn betalingsbewijs hier nog ergens liggen).

Skeemz is eigenlijk totaal mijn ding niet. Ik heb mezelf een tijd lang wijsgemaakt van wel –al had dat vermoedelijk meer met twee van de groepleden te maken dan met de eigenlijke muziek. Want een goede groep is het wel degelijk. “Je croyais que c’étaient des noirs,” vertelde een Fransman mij, die me vroeg waar hij hier ergens ‘des gauffres‘ kon kopen. Vermoedelijk had hij ergens tussen Liège en Brussel een verkeerde afrit genomen.

Lien en Isolde op eenzelfde podium, daar kan geen man aan weerstaan. Voeg daarbij funk en groove, en dan neem ik er het beetje rap nog wel met plezier bij. Een dun maar niettemin enthousiast publiek. Met reden!

Het optreden van Us3 alleen al verantwoordt de aanschaf van de groothoek. Die mannen blijven niet staan. Geen seconde. Op welgeteld vier seconden heeft een van de rappers een fles water van de grond opgepakt, voor de helft geleegd, en terug neergezet. Ik heb de sequentie en de exif info om het te bewijzen. Niet één scherpe foto zit daartussen. Veel te snel voor een telelens.

Niet meteen mijn muziek, al associeerde ik het te snel met rap volgens juffrouwen i. en Elize, en kon ik de opzwepende muziek best op prijs stellen. Nadeel was wel het volume; oordopjes in, want mijn maag begon het erg lastig te krijgen van die bassen. Tof om mee te maken, iets erover –voor mijn smaak– om te kopen. Maar het publiek was er wild van.

Sergio Mendes was slapstick. Vond ik Tania Maria al een beetje te commercieel en teveel een best of, dan was het bij Mendes al helemaal om zeep. Hij valt niet beter te omschrijven als een Braziliaanse Eddy Wally –met mijn excuses aan die laatste. Slechtste optreden tot nog toe, en een sisser voor een anders uitstekende reeks op deze festivaldag.