BNRF (vi): kieken zonder kop

Het begon al bij de kortgeknipte Sioen, waar ik telkenmale opnieuw de fronstage bekroop in de schampere poging de frontman te betrappen op het beroeren van het orgel dat de groep had meegebracht. Helaas (?) ipv Frederik werd het uiteindelijk Laurens, maar het publiek was er niet minder enthousiast om. Gerateerd dus, al was dat veel minder erg dan de foto-op die ik heb gemist toen Frederik S. tijdens dat stukje plots met Laurens S. in duet ging. Even dacht ik nog, dat doet hij straks opnieuw, dus bleef ik het ganse nummer maar rondhangen, tot hij uiteindelijk opnieuw achter de piano plaatsnam. Jammer, het was een mooi beeld geweest.

Raul Midón is voor mij de ontdekking van Het Festival. Ik ben al best te vinden voor vrouwelijke singer-songwriters, en Midón is een van de weinig mannen die mij met zijn stem meteen heeft ‘gepakt’. Één (blinde) man, en twee gitaren (en een heuptas met daarin o.a. een fles water geborgen), en toch wist Midón het publiek gedurende ruim anderhalf uur te boeien. Dikke pluim.

Dr. John is blues. De man draait al, wat, dik veertig jaar (?) mee, en was voor een aantal bluesfans dan ook dé reden om naar Gent af te zakken. Ik denk niet dat ze op hun honger zijn blijven zitten.

De opkomst wordt bovendien steeds talrijker. Dat leverde een potentieel mooi beeld op, opzij van de tent, ware het niet dat ik geen enkele groothoek bij me had —Jos had me graag zijn 14mm geleend, maar toen ik dat besefte stond ik al lang op een van de containers van het goed weggestoken bouwwerf-gedeelte van de Bijloke site met de Leica en daarop een 50mm. Misschien hang ik nog wel eens op een ander moment de held uit. (Opgelet kiddies: dt was wel mét toelating van de organisatie én op eigen risico. Do not try this at home. Of op Het Festival, alwaar u met recht en reden én sneller dan u erop geraakte, er opnieuw van zal worden afgesleurd.)

Randy Newman was alles wat u ervan kon verwachten. Tot en met het obligate Short People (let’s get it over with, moet hij gedacht hebben toen hij het als derde nummer programmeerde). En amper stonden wij weer buiten van de frontstage of het begon te regenen. Waarna ik als een kip zonder kop, met het fototoestel in een vuilzak gewikkeld, de site begon af te lopen, om toch maar ergens sfeerbeelden te kunnen vastleggen. Halsbrekende toeren uitgehaald, met een publiek dat het toonbeeld was van geduld en vriendelijkheid.

Gisteren heb ik alleen gelukkige mensen gezien overigens. Ook toen het publiek na Newman naar buiten stroomde in de regen, had –zonder uitzondering– elke passant een brede glimlach op het gezicht. En dat is toch wel het mooiste wat je als organisator kan overkomen.