BNRF (iv)

Het is weer veel te laat geworden, gisteren. Tot half drie –ik had nochtans voorgenomen onmiddellijk na het laatste concert huiswaarts te gaan– met Jos gebabbeld. Tsja, over jazz, en fotografie, en dan komt er geen eind meer aan natuurlijk. Danig onder de indruk geraakt (niet alleen van Jos’ kunnen natuurlijk) van Aperture (draaide op de G4 powerbook), en dat die software de digital photo editing (aka digital workflow) toch wel serieus vooruit laat gaan. Amper nood om in Photoshop te werken.

Moeilijk licht, gisteren, met afwisselend te helder –dus witgewassen highlights– en donker –in een mate waarin enkel een Noctilux mogelijks redding kan brengen. Jos heeft een prachtige foto van Teresa Salgueiro (Madredeus), gemaakt met een 28mm. (Ik probeer ernaar te linken zodra hij on-line komt. Normaal gezien zal dat hier, op de BNRF site zijn.)

Tania Maria was een goede opwarmer –ze liet zich niet licht fotograferen, verscholen achter een synthesizer en een grote vleugelpiano– maar ook niet meer. Ze bracht een best of van allerlei meeslepende Latijnse songs, en wist het publiek zeker mee te krijgen. Maar het was een beetje té. Te populair, te kunstmatig. Maar nogmaals, uitstekend als opwarmer.

Ed Motta zette die trend verder, kreeg het publiek op zijn hand toen hij zijn liefde voor bier beschreef, en dan nog het Belgische bier (vanzelfsprekend) de hemel in prees. Geen bluf, want achter de schermen, zo hoorde ik daarna, wist hij eenieder te verbazen met zijn kennis van het –naar keuze– donker of amber of kriekrode gerstenat.

Er was geen plaats meer vrij in of rond de tent bij Madredeus. Populair wel degelijk een understatement, en vermoedelijk was dit nog maar de voorbode van de taferelen die zich bij Cesario Evora en vooral Randy Newman zullen voordoen. Begrijpe wie kan, want erg veel variatie steekt daar niet, in het repertoire van die groep. We kregen twee of drie liedjes de tijd om foto’s te maken, maar, op het licht na, maakte dat weinig uit. Zowel de zang als de bijhorende danspassen leken mij gedurende het hele concert identiek. But the crowd loved it. (En vermoedelijk zijn de teksten zeer interessant voor wie Portugees begrijpt.)

Stukken beter is Mariza. Ze had vorig jaar nog maar het Festival aangedaan, maar dit jaar stond ze er op een totaal andere manier. De muziek was natuurlijk wel grotendeels hetzelfde, maar ze maakte op een verschillende manier gebruik van het podium –geheel het podium, in tegenstelling tot Madredeus, waarvan de vier mannen netjes werden uitgelijnd achter de zangeres, die zich dan nog voornamelijk centraal op het podium ‘bewoog’. Nee, Mariza is krachtiger, gevarieerder, en tegelijk ook contrasterend kwetsbaarder. Waar je bij Madredeus meer het gevoel hebt in een show beland te zijn, heb je meer contact bij Mariza.

Next.