Het is kermis, dacht ik eerst, met een slechts half uitgewaaide en voor de rest niet bijzonder frisse geest. Ik had het gepiep al gehoord van in de liftkoker, en toen ik op het achtste uitsapte, hoorde ik het heel gedecideerd vanachter de linkse deur. Helaas moet de eerste op het appel om veiligheidsredenen eerst langs de rechterdeur (code intikken), vervolgens het hele verdiep rond (valt mee) om dan pas de linkerdeur van binnenuit te kunnen openen. Aan de linkerdeur zit namelijk geen code. Maar ook geen klink, aan de buitenkant.
Het gepiep kwam uit de server room. Die is op (driedubbel) slot. De sleutels worden op een ‘geheime’ plaats bewaard, maar eigenaardig genoeg zat –toen ik de bos ging ophalen– de sleutel voor de server room er niet bij. IT komt gelukkig (bijna) net zo vroeg als ik, en zette zich meteen aan het werk. (De sleutel zat wél op de immense sleutelbos.)
Ondertussen klink het hier als een concert met phase shifting van Steve Reich. Twee verklikkertjes zijn nu beginnen alarm slaan, en het piep-interval tussen beide is net iets anders. Beide piepjes ontmoeten zich en stoten elkaar daardoor ook steeds weer af. Hallucinant. Straks raak ik nog in trance.