vanochtend bijna de garagepoort op het werk geramd. toen ik gent verliet was het poerdroog. de straten waren nat, de lucht zag grauw en donker, maar het regende of sneeuwde niet.
naarmate ik echter dichter bij brussel kwam, begon het eerst te regen, en op de ring rond brussel ging dat geleidelijk over van smeltende sneeuw tot ‘plak’sneeuw. en tegen de tijd dat ik nog maar een paar straten van het werk was, zag alles wit.
uiterst voorzichtig langs de ronde punten gereden, nog voorzichiger op de oprit gereden (gaat een beetje omhoog), en dan eventjes getwijfeld of ik wel in de garage zou rijden. de poort bevindt zich immers aan het einde van een stevige helling (naar beneden, als je de garage wilt binnenrijden), en die zag er spekglad uit.
letterlijk naar beneden geschoven. de voet voortdurend op de rem, geen gas gegeven, en hopen dat het bermpje onderaan hoog genoeg zou blijken om de wagen te stoppen (15 verveldende centimeters op normale dagen). het scheelde geen haartje. de wagen begon net schuin te komen, de muur rechts gevaarlijk dichtbij, toen ik met een fikse bonk tegen de berm werd gestopt.
toch nog getwijfeld of ik erover zou rijden, zodat ik niet moest uitstappen om de poort te openen, maar dat dan wijselijk toch maar niet gedaan. uitgestapt, in twee, drie tellen zelf sneeuwman geworden, de magneetstrook voor de ontvanger gehouden, terug in de wagen gespurt, en –eenmaal de poort volledig open– veilig binnen geraakt.
niks beter om goed wakker te worden.