Het is niet altijd even gemakkelijk voor de moderne journalist. Het internet is dan wel een zeer aanlokkelijk medium, met een schier oneindige bron aan informatie, berichten over dat medium zélf lijkt maar al te stroef te verlopen. De controle van de gemeenschap is snel, en onverbiddelijk.
Het is ook niet vanzelfsprekend. Gemeenschappen rijzen uit de grond als paddestoelen op een herfstnacht, mensen groeperen zich, en hergroeperen zich, en doen ondertussen ook nog eens hun eigen ding voort. Er zijn gemeenschappen per provider, per software, per onderwerp, en nergens is daarin een duidelijk aanwijsbare leider of voortrekker. En laat het dat nu net zijn wat het internet voor de insider zo aantrekkelijk maakt, maar voor de buitenstaander verschrikkelijk moeilijk maakt om te volgen.
Vooral voor de journalist lijkt het een onmogelijke taak van alles op de hoogte te blijven. De symbiose tussen oud en nieuw lijkt maar niet te werken, en pogingen van de oude media om de nieuwe te omhelzen worden met argusogen gadegeslaan, en elke misstap wordt sneller afgestraft dan hij werd gemaakt. Hoewel.
Want bij dat alles blijkt het wel bijzonder vaak mis te gaan wat betreft de fact checking. Dat een krant niet louter objectief bericht, maar ook duidt of in zekere mate politiek gekleurd is, mag niet meteen problematisch zijn. Maar een feit is nog altijd een feit, een naam is een naam; het verschil tussen tx of XL is net zo groot als tussen XS en XXL. Weten wie een oprichter van een initiatief is, kan worden geverifieerd met een simpele telefoon of een e-mail.
En feiten zijn belangrijk. Het hoeft niet meteen voor iedereen belangrijk te zijn, zoals wanneer iemand in een recensie zou schrijven dat Johann Wilhelm Hertel zwaar beïnvloed is door Maurcio Kagel, en dat enkel door mensen die met klassieke muziek bezig zijn naar waarheid kan worden ingeschat. Niettemin is de bewering foutief, en kon ze worden vermeden. Meer zelfs: voor de insiders is een dergelijke bewering gewoon absurd (Kagel is 200 jaar na Hertel geboren), maar voor een buitenstaander is ze –aan de oppervlakte– van weinig belang. (Herhaling is belangrijk, dus:) daarom is het nog niet minder foutief!
Een echte samenwerking tussen de ’traditionele’ media en de nieuwe (in casu de blogosfeer) kan er pas komen wanneer beide partijen elkaar respecteren. De parameters voor internet (de rolverdeling) zijn anders dan voor pakweg de krant, waar steeds wordt gewerkt met (of gezocht naar) een duidelijk aanduidbaar hoofdpersonnage. Op internet is er veeleer sprake van voortdurende stromingen en wisselwerkingen, een dynamisme dat niet past in de eerder statische wereld van de geschreven pers. Er zijn meer personnages en minder leiding, meer invloeden en minder vaste regels.
Maar feiten blijven feiten.